2019 week 1

• 

• 

Zondag 30 december

Ella, ik, Blaine en Maddy rijden naar Zwaanshoek, het is heerlijk zacht weer. We lopen over de velden, door het ruigte, wie weet zien we fazanten. Het is een beetje magertjes. De honden hebben één fazant in de neus. Maar voordat de honden kunnen voorstaan zie ik dat de haan al wegvliegt. Later zie ik zelf nog twee fazanten, die de honden eerder gemist hebben, dat kan niet anders.

Trainen

Langs een slootje ligt een grasstrook dat uitkomt op een wandelpad. Precies aan het einde leg ik stiekem een dummy neer. Aan de andere kant van die sloot is een stuk met bomen en ruigte waar we  doorheen lopen en waar vaak fazanten zijn, behalve vanmorgen. We komen uit op een ander wandelpad én aan de andere kant van de sloot en de grasstrook. Ik wil Blaine met een vooruit over de grasstrook sturen om de dummy te halen. Dit hebben we hier nog nooit gedaan.

Het gaat niet helemaal goed

Blaine zit naast me, riem lichtjes om haar hals en ik geef een vooruit. Blaine rent vooruit en springt meteen over de sloot naar de bosjes. Shit, dit is niet de bedoeling. Het duurt even eer ze weer bij me is, grr. Opnieuw en weer springt ze over de sloot. Ik ga nu links van haar staan om haar te blokkeren. Blaine is nu ook rustiger en op mijn “vooruit” rent ze naar voren en ze gaat goed. Ik gebruik net iets te vroeg denk ik mijn territorium fluit en Blaine rent rechts de ruigte in. Zucht. Ze komt terug en is op ongeveer 2/3 afstand van de dummy. Via de ‘zitfluit’ laat ik haar zitten en geef een overhandse ‘vooruit’. Dat lukt niet en Ik heb er genoeg van, want ze springt weer over de sloot. Ik zeg tegen Ella: “we proberen het straks nog een keer.” We wandelen verder. “Eigenlijk geef ik haar nu haar zin en dat moet ik niet doen”, zeg ik tegen Ella en zij beaamt dat.

Nog een keer

We lopen terug, het is maar een klein stukje, en weer geef ik een ‘vooruit’. Nu gaat ze goed, ze rent goed vooruit en precies op tijd fluit ik op mijn territorium fluit. Ze vindt de dummy en we zijn allemaal blij.

Wagenwiel

We wandelen verder en we gaan nog even naar een groot grasveld. Daar doe ik hele simpele “vooruit” oefeningen. De ‘wagenwiel’ noemen ze dat. Blaine zit in het midden en ik leg in een rondje om haar heen dummy’s neer. Blaine haalt ze mooi, maar omdat ze weet dat ze weer een dummy moet halen gooit ze de dummy neer en wil naar de ander. Zo werkt het niet dame, ze is in een wat recalcitrante bui zeg maar. Ik gooi als beloning na afloop haar speeltje weg, zelfs daar heeft ze niet veel belangstelling voor en gaat naar een paar honden die er aankomen. “Ze kan haar speeltje niet vinden”, zegt het baasje. Ik weet wel beter, zeg niets en glimlach. “Zoek je speeltje joh”, zegt ze tegen Blaine. Nee, Blaine heeft nog steeds geen belangstelling. Pas wanneer die honden weg zijn rent ze naar haar speeltje. Ze wist wel waar die lag. “Oh ze heeft het gevonden.” “Ze wist wel waar die lag hoor, ze is een beetje eigenwijs,” antwoord ik.

• 

• 

Maandag 31 december

Oudejaarsdag

Er wordt veel geknald, we wagen het toch om naar duinen in Noordwijk te gaan en het is best druk. Maddy is sinds vorig jaar wat onder de indruk van vuurwerk. Ze heeft dit nooit gehad, maar in 2016 hebben we wat nare ervaringen gehad met vuurwerk en ben ik verschillende keren helemaal uit mijn plaat gegaan. June vloog overal op af en er werd zelfs vuurwerk naar haar gegooid. Ik denk dat mijn gedrag van toen en het vuurwerk van zo dichtbij tijdens het uitlaten geen goed heeft gedaan. ’s Middags gaan we naar Zwaanshoek en gelukkig hebben we geen last van puberende rotjes gooiers. De honden slapen ’s avonds overal doorheen, zelfs om 24.00 uur.

Dinsdag 1 januari 2019

Gelukkig Nieuwjaar

Wondje

Blaine likt erg aan haar poot, wat is er aan de hand? Aha er is een stukje vel af van het voetzooltje van haar achterpoot. Ja dat doet zeer. Zalf hoef ik er niet op te smeren, dat likt ze er zo af.

Vuurwerk

Gelukkig, op een knal hier en daar na, is het klaar met het vuurwerk. Uitslag: heftige branden, vernielingen, doden, gewonden, geweld naar hulpverleners en veel meer schade dan andere jaren. Ik en volgens mij velen, ben helemaal klaar met dat vuurwerk. Kappen hier mee.

Afsluiting oude jaar en begin nieuwe jaar

• 

• 

Verwerken

Het is weer een moeilijk jaar geweest afgelopen jaar. Het verwerken van het verlies van June, dit heeft er stevig ingehakt. Het werd allemaal nog erger toen Suzy eind januari overleed, ik kan hier nog steeds heel slecht mee omgaan. En ik kwam in een soort verdoofde toestand terecht en vond veel niet leuk meer. Een jonge hond in de bloei van haar leven, omgekomen door een auto ongeluk. In november overleed Dido op 12 jarige leeftijd en ik heb zo te doen met haar baasjes. Gelukkig geniet ik wel met volle teugen van Maddy en Blaine.

Ouders

Mijn vader ging steeds meer lichamelijk en geestelijk achteruit, wel woont hij nu in een verpleeghuis in Noordwijkerhout. Dat vindt hij best oké en voor mijn moeder is het zeker prettiger. Gelukkig gaat het met mijn moeder goed.

Me, myself and I

In 2018 had ik nog steeds veel last van mijn buik en maag door de ziekte van Crohn. In plaats van aankomen viel ik nog een kilo af. Door de scoliose bleef ik last van mijn been houden, maar het bleef aardig stabiel, wel wat meer pijn de laatste maanden. Ik had meer moeite om een rechte houding aan te nemen en de longinhoud werd steeds minder. Mijn energie was laag en het kostte mij meer moeite om bij te komen. Met mijn ogen ging het een tijd niet goed, te hoge oogdruk terwijl dat heel lang aardig stabiel was. Ik heb een verminderde gezichtsveld en dat moet niet erger worden. Met de nieuwe oogdruppels ging het iets beter. Gelukkig bleek er na de 2 jaarlijkse borst bevolkingsonderzoek, extra borstfoto’s, punctie en weefselonderzoek geen kwaadaardige tumor in mijn borst te zitten. Bloed was nog goed en in januari weer bloedonderzoek. Voor de ogen in maart naar de oogarts. Ook heb ik het idee dat ik langzaam uit het diepe dal begin te klimmen.

Maddy en Blaine

Met de honden ging het goed, wij hebben geen dierenarts gezien behalve bij de inentingen. En ik had eindelijk succes met Blaine op de jachtproeven. Met 2 jaar heeft ze haar eerste SJP C en B gehaald. Het zou leuk zijn om dit voorjaar nog een nestje te krijgen.

Verwachtingen…

Ik hoop dat we een rustig jaar hebben, geen verlies, ziektes of aandoeningen en alles goed met de honden. Onze honden en de nakomelingen van Maddy en Darcy. Hebben we wel verdiend vind ik na 3 waardeloze jaren. Het was wel heel fijn dat ik minder ben gaan werken. Zo hou ik het beter vol en hopelijk langer.

Voor iedereen

IK heb altijd wat moeite met Gelukkig Nieuwjaar wensen, het zijn vaak loze woorden. Ik gun dat iedereen, begrijp me niet verkeerd. Maar zo werkt het niet in het leven. Er is altijd verdriet, oorlog, ellende, honger, dood, ziektes. Ik denk dat gezondheid een belangrijk onderdeel is van het leven en ik hoop dat dit bij de meeste in orde is.

Woensdag 2 januari

Voorstaan?

De twee fazanten die we tegenkomen worden niet voorgestaan door Maddy en Blaine. Zijn het wel Staande Honden.

Wondje

Ik merk niet veel bij Blaine. Zij lijkt weinig last te hebben van het wondje op haar voetzool.

Schoenen

Ze zijn binnen, mijn nieuwe schoenen van Lowe. Categorie B, echte bergschoenen. Ze zijn zwaarder, maar ik heb veel meer grip en sta steviger op mijn benen. Ik moet er wel aan wennen, ze zijn een stuk stugger. En ik heb weer droge voeten. Nieuwe jas, nieuwe schoenen, ik kan weer een paar jaar vooruit.

Donderdag 3 januari

Voorstaan?

Gelukkig kunnen Maddy en Blaine toch nog voorstaan en mooi voorstaan. Ook doe ik wat oefeningen met Blaine.

Reu

Ik kijk op de internetpagina van ‘Of the Grey Stardust’. Mooie reuen, Amerikaans en Jones heeft jachtpapieren en jachtbloed.

Lichter

Het is een redelijk heldere dag en ik merk dat het al zeker 15 minuten langer licht blijft. Ik loop in het schemer naar de auto en dan is het bijna 17.30 uur. De honden hebben de lichtbanden niet om gehad. Het gaat de goede kant op.

Vrijdag 4 januari

Werk

Aan alles komt een eind. Heerlijk bijna twee weken vrij geweest en nu moet ik een klein werkklusje doen van ongeveer 2 uur. Het kan wel thuis gelukkig, daarom heb ik net even gewandeld met de honden in de duinen.

Ik moet ze niet en vertrouw ze niet

Net voor ons stapt een heel gezin uit de auto met twee van die gezellige witte Pittbull achtige honden. Sorry misschien zijn het hele lieve honden, maar ik ga er met Blaine en Maddy niet net achter lopen. Ik wacht en draal, ze schieten echt niet op. Hè, hè, eindelijk zijn ze de bocht om en wij gaan rechtdoor. Gelukkig lopen wij veel sneller en als ik het goed inschat lopen ze vast niet zo ver en lang als wij. Het klopt, want ik kom ze niet meer tegen.

Waar zijn de fazanten gebleven?

Ik ben hier nu weer een paar keer geweest in de Groene Weelde aan de Hoofdvaart, maar we zijn nog geen fazanten of patrijzen tegen gekomen. Waar zijn ze gebleven, vorig jaar speurden de honden ze altijd op en vaak ook de twee patrijzen.

Zaterdag 5 januari

Wat nu?

Blaine komt naar me toe wanneer ik nog aan tafel zit en net klaar ben met eten. Ze kijkt me zielig aan en ik zie dat ze mank loopt. Ze zit voor me en kijkt me met grote ogen aan en geeft de zere poot aan mij. Het zijn echt kampioenen in zielig zijn. “Kom maar dan gaan we even op de bank liggen en kan Liana kijken”, zeg ik tegen Blaine en knip de felle staande lamp aan. Blaine doet alles wat ik zeg. Ik kijk naar haar voetzooltjes maar zie niets en ze geeft geen krimp wanneer ze op die poot gaat liggen. Later zie ik dat ze haar poten gewoon gebogen onder haar heeft liggen, hmm.