Nieuw Vossemeer, 13 november 2010
Een paar weken geleden werd mij gevraagd of ik zin had om mee te gaan op de fazantenjacht?
Ja, graag natuurlijk! Een unieke kans voor mij en vooral voor June. Ik denk dat hij me vroeg omdat hij zelf in het buitenland ging jagen en normaal gaat hij zelf mee. Dus dit is echt een buitenkans en misschien komt het nooit meer voor. Een paar weken geleden al op de vossenjacht en nu fazantenjacht, ik had dit nog nooit in Nederland meegemaakt. Vorig jaar natuurlijk in Engeland en Schotland. Ik vond het allemaal heel spannend.
Dit komt vooral door Engeland,
het was best streng daar. June was nog jong, volkomen onervaren op de jacht en er was zo veel wild. June werd daar helemaal gek. De laatste jacht was er één voor de voet en ze was toen volkomen uit de hand. Ik moest haar op een gegeven moment aanlijnen want het was te gevaarlijk voor de jagers om te schieten, met zo’n hond die veel te ver jaagt. De jacht was toen door het ruige landschap op de heuvels en in dalen. En deze ervaring maakte de komende jacht spannend.
Wel hoorde ik dat de drijvers allemaal bekenden waren en dat was leuk.
Er werd gevraagd aan mij of June aardig steady is. Niet helemaal steady, maar meestal kan ik haar wel stop fluiten. Het is ook vaak een beetje de waan van de dag. Het was een voor de voetjacht en er was een picker-up om de fazantjes te apporteren, het is dan niet de bedoeling dat één van onze hondjes dat gaat doen…..Met Ineke had ik afgesproken op een carpoolstrook bij afslag Numansdorp. Ineke weet de weg en ik zou verder achter haar aan rijden. Ruud stelde dit voor en het was een goed plan. Kortom we gingen er een mooie dag van maken. Het was om 11.00 uur verzamelen en half 12 vertrekken. We waren er ruim op tijd. De andere drijvers waren er al. En zoetjes aan druppelden de jagers binnen. Frits met een Langhaar was de “hoofddrijver” zeg maar. Hij had de leiding over de hondjes en voerde dat uit wat de jachthouder wilde. Een aardige meneer die Frits, ook was er nog een drijver met een paar Spanieltjes en hij deed ook meestal mee met de drift. De jachthouder trakteerde op een heerlijke Bosche bol, die mijn zelfgesmeerde boterhammen overbodig maakte, ik had voorlopig genoeg brandstof in mij.
We vertrokken rond 12.00 uur uit de hut,
op weg naar het eerste jachtveld. Wij, de drijvers, moesten plaats nemen in een aanhangwagen, voorzien van een dak en twee tegen over elkaar staande banken. Oeps. Hoe vind June dit? Het ging goed, June sprong de kar in en ze ging ook meteen op de bank zitten. Ik maakte er geen punt van, liet het zo en ging dicht naast haar zitten. Tenslotte ben ik klein van stuk. Zo zie je maar weer dat eerder opgedane ervaringen altijd weer van pas komen. Tijdens de veldwedstrijden kwam het wel eens voor dat ze mee moest met de auto van de veldbegeleider en dat waren ook vaak “bijzondere” ritjes. In de jachthut werd al gesproken over het slechte weer en de erbarmelijke staat van de velden. Ze hadden het echt in tijden niet zo slecht gezien. De hele week was het slecht weer, de regen kwam echt met bakken uit de hemel. Deze dag zou ook veel regen geven, maar tot nu viel het reuze mee. Uiteindelijk hebben we een paar druppels gehad! In België was er echter veel wateroverlast, ondergelopen land, dijkdoorbraken, kortom veel ellende. Ook in Limburg was de waterpeil heel hoog.
Het eerste veld was een bietenveld. Bieten in water kon je wel zeggen.
Wat was het slecht zeg. We moesten op linie gaan staan, zodat het veld goed bezet was. We moesten wel het veld vóór de wind afzoeken. Oké dat is lastig voor de hondjes, vooral ook voor June die de minste ervaring had met deze vorm van jagen, maar het was wel een goede ervaring. Hilda gaf ook als tip mee, dat ik moest opletten, dat June niet naar achteren zou lopen om dan op de wind te lopen. Dit is voor de hond veel logischer. Ik kreeg nog wat laatste instructies van Hilda. We kregen het sein van Frits en de honden mochten los. Ja, allemaal los. Toch weer heel anders dan in Engeland. De bieten waren niet hoog en met goede looppaden er tussendoor. Wel was het soppen af en toe, maar dat geeft niets, daar hebben we laarzen voor. De hondjes renden van links naar recht het hele veld door. Een pracht gezicht. June deed het goed. Ze was wel verbaasd dat ze met al die honden los in het fazantenveld liep. Normaal tijdens de wedstrijden loop je als hond alleen, niet waar. Wel liep ze toch af en toe naar achteren op de wind, ik floot en ze keerde aardig snel om. Ook aangespoord door de andere honden denk ik. Meteen aan het begin van het veld vlogen veel fazanten op. En de geweren….die stonden helemaal aan de andere kant van het veld. Tsja.
Grote stukken maisvelden afzoeken.
Veel mais was al weg, maar er waren nog wat klein perceeltjes waar nog wel wat stond. Die waren echter niet zo groot. Een water dat er vaak in stond! mais-baden dus. We hadden echt het idee dat hier toch niet veel fazanten kon zitten, het zijn geen zwemvogels….en weer voor de wind het mais doorzoeken. June wist al vrij snel niet, na een paar van dit soort maisveldjes, wat ze hier deed. Maar de andere honden ramden ook door het mais en ik moest haar flink aanmoedigen om dat ook te doen. Er zat gewoon niet veel in, maar toen ze door had dat er wel konijntjes te vinden waren, werd haar motivatie stukken groter. En was ik haar ook af en toe kwijt. Toch waren er ook een paar maisveldjes waar wel een paar fazanten zaten, June heeft nog voorgestaan op een fazant in het mais. Ik hoorde de jagers schieten. Het resultaat was echter minder. Maar de conclusie was toch dat hier niet aantrekkelijk genoeg was voor de fazantjes.
We hebben mooie stukken ruigte afgezocht.
Ik heb begrepen dat dit vaak aan het einde van de jacht werd doorzocht, nu eerder dus. Het was een flink stuk prachtig ruig terrein: bramen, riet, boompjes, struiken en water. Heel veel water. We moesten het weer systematisch uitzoeken. Het was wel diep hier en daar, ik stuurde June vooruit en daar ging ze. Mooi stuk om door te zoeken. Ik merkte toch al vrij snel dat het te diep voor me was. Ook I. vond dat en ik besloot naar de rand te gaan, om het dan even verder op weer te proberen. Dit lukte beter. De honden hadden best resultaat, regelmatig vlogen er fazanten op. Maar ze bleven vaak vrij laag vliegen, waardoor ze moeilijk te schieten waren. Ik vond dat er nog best wat fazanten waren, maar dit bleek echt niets te zijn vergeleken bij andere jaren. Neem nu dit stuk, hier kwamen normaal gesproken zo’n 20 fazanten uit.
Wanneer we bij een pad waren, moesten we stoppen. We moesten ons weer opstellen en naar rechts het ruigte verder afzoeken. Eerst werden de Spanieltjes de bramen in gestuurd om daar de fazanten uit te drijven. Ik moest aan de rand gaan staan van Frits, omdat ik klein ben en hier was het wat minder ruig. “Ik ben ook niet groot”, riep Hilda nog, maar dat hielp niet.
Daar gingen we weer, de honden weer vooruit.
Al snel kwam Hilda, en even later ik ook, een groot obstakel tegen, water. Hilda gebruikte haar stok nog om te peilen of ze er door kon. Volgens haar stok wel, maar in werkelijkheid niet. Gevolg erg natte sokken en een mopperende Hilda. Ik was gewaarschuwd en omdat ik al vaker een nat pak heb gehaald, pakte ik het toch voorzichtiger aan. Het water reikte al snel de rand van mijn laars, dit ging niet lukken, zo veel was wel duidelijk. “Liaan, lukt het”, riep Hilda Ik riep terug dat het niet ging en dat het water te diep was. Ik dacht slim te zijn en een stukje om te lopen. Toen kwam ik bij een klein meertje uit leek wel. Dit ging ook niet lukken. Dan maar helemaal terug en even verder weer het ruigte in gaan. Hilda besloot hetzelfde te doen, voordat we echt koppie onder zouden gaan. Maar hé waar was dat meertje nu gebleven? Bleek het gewoon een enorme plas water te zijn…..Uiteindelijk kwamen hier niet zo veel fazanten uit.
Andere jaren waren er echt heel veel fazanten
en werden er heel veel geschoten, 50 à 80 fazanten waren geen uitzondering. Dit werd nu bij lange na niet gehaald dat was wel duidelijk. Voor onze neus ging er nog een haas vandoor, voor de neuzen van onze honden eigenlijk. Vooral Griffel had het moeilijk en een Spaniël mocht zijn gang gaan en er achteraan hetzen. De jagers besloten er mee op te houden. Ze dachten echt dat het niet veel beter zou worden. Wij moesten met zijn allen weer de kar in, op weg naar de auto’s en de hut. We dachten echt dat het erop zat, die indruk gaf de jachthouder. Dus deed eigenlijk iedereen z’n regenbroek en laarzen uit. De jachthouder schonk een Jägermeister in. Of ik er ook één wilde, werd mij gevraagd. Ik drink nooit, vanwege de medicijnen die ik slik, maar de laatste tijd neem ik heel af en toe een slokje, want ik vind het wel lekker. Dus ik vroeg om een heel klein beetje. De jachthouder antwoorde dat het maar kleine glaasjes zijn. Oké ik nam het glas aan, maar ik voelde het meteen naar mijn hoofd stijgen en heb de helft wegegeven. En wat bleek, de jachthouder wilde het toch nog een keer proberen. Dus weer allemaal in de kar. Wat wel heel vervelend was, sommige hadden de honden wat eten gegeven. Zelf had ik June één snee witte brood en drinken gegeven, dus dat viel mee. Maar o.a. Erna had Griffel veel meer gegeven. Gelukkig hadden sommigen twee honden mee en die mochten nu mee. Erna nam een hondje van een ander.
We stopte bij een mooi stukje, besloten werd om een wortelveld af te zoeken.
Weer voor de wind helaas. Het was wat moeilijker te belopen, omdat de geulen heel smal waren, maar dit was wel de beste plek om op te lopen. Dit wortelveldje bleek het mooise veldje te zijn, met veel fazanten. De honden hadden veel succes. En ze hadden er weer zin in. Wanneer er werd geschoten, rende toch een paar honden naar het aanschotplaats. June zag dat dit heel spannend was en rende mee. Dus ik moest alle zeilen bijzetten en flink fluiten om haar stop te fluiten. Dit lukte elke keer en ze kwam keurig terug. De andere honden ook. Er vlogen zoveel vogels op, dat June een aantal keren verbaasd omhoog keek. Nek helemaal uitgerekt en met een blik van: waar komen al die fazanten vandaan? Prachtig veld dus en veel fazanten, maar om nu te zeggen dat er flink geschoten werd? nee, niet echt. Er werden nog wat maisveldjes door gezocht en toen zat het er echt op. Er was nog een fazant achter het prikkeldraad gevallen. Een Spaniel probeerde die te halen. Na flink aanmoedigen probeerde het Spanieltje de fazant te pakken, dit ging niet zo zachtjes en netjes. Afijn uiteindelijk heeft ie het wel naar het baasje gebracht.
borrel en een stukje kaas
Een borrel heb ik maar niet meer genomen, wel een stukje kaas.
De jagers gingen nog op de eenden en wij bleven achter. Normaal gesproken wordt er na de jacht nog gegeten, maar er was nu geen stamppot. En H. had hier niet op gerekend. Ze had geen eten meegenomen, zo kwamen mijn boterhammen toch nog van pas. Ook kreeg ze nog wat Sultana’s van Yvette. Yvette en ik besloten niet te wachten op de jagers. Er werd gevraagd of we wilden wachten tot de jagers terug kwamen van de eendenjacht. Zodat de jagers het tableau konden presenteren. Maar een tableau was er amper. Ik zag zo’n 8 fazanten liggen…..
Toch ging ik weg, mijn neefje was jarig en werd 1 jaar. Vorig jaar was ik er al niet toen hij geboren werd en nu wilde ik toch nog even bij hem langs gaan. Het was toch nog zo’n anderhalf uur rijden.
Ik vond het een geweldige dag, al dachten de jagers er misschien anders over.
Gezien het geringe aantal geschote fazanten. Geen regen, mooi hondenwerk, leuk clubje drijvers, de honden hadden het zo naar hun zin. Ik vond dat er best nog wat fazanten waren, maar ik ben natuurlijk niet veel gewend. De omstandigheden waren wel zwaar en het was veel te nat. Te nat voor een goede fazantenstand. Maar ik vond het een geweldige ervaring.