Maandag 1 september 2014
We moeten vroeg aanwezig zijn, om de files voor te zijn en dat lukt. 07.15 uur zijn Maddy en ik er en al snel zien we veel bekenden. Lange tijd was het onzeker of we wel zouden komen, ik gisteren erge buikgriep en nu nog zwak. Maddy gisteren overgeven en vanmorgen niet willen eten, een lekker team zijn we. Ik haal een eend op, maar na inspectie zie ik wat beschadiging bij de vleugel, toch maar een andere halen. Uit ervaring weet ik dat het toch kapot gaat op die plek na een aantal apporten. Snel lees ik het programmaboekje door en ik zit gelukkig bij velen van mijn trainingsgroepje, zie week 36. We beginnen zelfs vroeger dan de bedoeling is, er zijn ook heel veel deelnemers en de organisatie wil toch graag rond het middaguur klaar zijn met de C- en B-proeven. Let the show begin!
-
Apport uit water
Fijn begin, ook nog bij Cees Goossens als keurmeester. Hier hebben we het ‘uit water’ niet geoefend en deze plek had ik totaal niet verwacht. Astrid moppert ook al: “dat doet Fay vast niet, bladiebla”. Tuurlijk doet Fay dit. Dit onderdeel gaat bij veel van mijn voorgangers niet goed, het wild wordt neergegooid en niet meer opgepakt, te hard in de bek, dit belooft niet veel goeds. Ik probeer nog of Maddy iets lekkers wil, maar nog steeds wil ze niets eetbaars. Heel langzaam en behoedzaam loopt Maddy het water in, wel blijft ze zitten op het schot en gelukkig is het niet zo’n harde knal als in Heerle en Enkhuizen. Maddy pakt het wild voorzichtig op, volgens mij aan een vleugel. Dit doet ze als ze niet lekker in haar vel zit. In het water verpakt ze het wild en gelukkig heeft ze het nu goed in het midden vast. Ik wacht niet af tot ze het wild laat vallen en pak het snel aan. Een 6. “Maar je zit er nog in”, zegt de keurmeester. Ik zie ook geen reden waarom niet, behalve dat ze niet erg snel was.
-
Apport over water
Omdat het water zo goed gaat, mogen we deze ook meteen doen…. De afgelopen weken gaat ze steeds vlot te water en nu moet ik 2 x mijn commando herhalen. Langzaam loopt ze naar het water en ik zeg: “vooruit”. Niks. Nog een keer, weer niks. Verdorie, het zal toch niet. Weer zeg ik: “vooruit”, gelukkig nu zwemt ze in één keer naar de overkant. Maddy zoekt het bos aan de overkant af naar de eend en via de brug komt ze terug. Ze versnelt zelfs haar pas, net alsof ze er weer een beetje zin in heeft. Uit haar eigen gaat ze zitten en ze geeft de eend keurig af, een 7. Voorzichtig aan wil ze weer iets lekkers aannemen. Eindelijk. Alleen nu word ik weer even niet goed, wanneer we in de wachtkamer voor het afliggen zitten, krijg ik zo’n golf van misselijkheid weer over me heen en ik heb hoofdpijn. Ik besluit een paracetamol in te nemen en hierna gaat het beter.
-
Afliggen
Prima gaat dit, de plek is oké en Maddy verdient een 10. En ja zoetjes aan neemt ze weer wat brokjes en beloningen. Voorzichtig geef ik haar wat, zodoende heeft ze ten minste iets in haar maag.
-
Kort apport
Maddy moet wachten tot ik het tikje krijgt en zij mijn toestemming. Ze rent vooruit, pakt in één keer het konijn en rent terug. Halverwege gaat ze langzamer lopen en ik vertrouw het niet. Als ze het nu neergooit kan het verkeerd gaan. Wanneer ze vlak bij me is doe ik een stap naar voren en pak het konijn aan. Niet goed, want dit was op het randje. Twee jaar geleden liet June het konijn vlak voor me vallen, ze pakte het op en ik hoorde het kraken. Toen kreeg ik te horen, waarom heb je geen stap naar voren gedaan en het aangepakt. Wel dat heb ik nu wel gedaan. Gevolg een 6. Jammer want verder ging het goed, wat als…..
-
Volgen los en vast
Steeds meer trek heeft Maddy en het lijkt erop dat ze niet meer misselijk is, gelukkig. Ik merk het ook meteen aan de prestaties. Het volgen en vooruit sturen is op een uitdagend veld met een bosrand waar veel konijnen zitten en waar de wind vandaan komt. Van te voren gaat de neus regelmatig die kant op, als dat maar goed gaat straks. Er zijn best wat honden op dit onderdeel eruit gevlogen, vooral omdat ze er vandoor gingen. Het volgen gaat best goed, wel gaat haar neus een paar keer richting de bosrand, los volgen gaat ook best goed, een 9.
-
Vooruit sturen
Maddy zit naast me, ik wil “vooruit” zeggen, maar ze is al weg, oeps. Maddy rent met een noodvaart richting de bosrand. “Roep haar maar”, zegt de keurmeester. Ik roep haar naam en fluit, zo doe ik het altijd. Maddy draait zich om en kijkt me, vanaf een grote afstand aan. Ze twijfelt, als ze nu het bos in rent ben ik haar kwijt. Ik fluit nog een keer en gelukkig rent ze mijn kant op en gaat netjes voor me zitten. Ik ben zo opgelucht! “Pff”, zeg ik tegen de keurmeester, “wat was dit spannend”. “Ja tijdens het volgen keek ze ook een paar keer de richting van de bosrand op”. Een 9 en hier ben ik heel blij mee.
Nog twee te gaan en Marcel en ik lopen met elkaar op, de rest is uitgevlogen. Ook met Marcel en Fenna gaat het nog steeds goed. Terwijl er een paar van onze groep het helaas niet gehaald hebben.
-
Verloren zoek
Maddy spurt het bos in en is zo terug. Niks getreuzel. Ze geeft het nog model af ook. Een 10, de keurmeester is zeer tevreden en ik ook. De spanning stijgt, nog één onderdeel.
Marcel en ik zijn 1 onderdeel verwijderd van een B-diploma. Ik ga eerst. Maddy blijft netjes zitten en rent weg als het mag. Ze rent goed vooruit, nog een stukje, hebbes, ze heeft de eend. En weer geeft ze het model af. Een 10. Yes, yes, yes we hebben het. Nu Marcel en Fenna nog, ik hoor hem fluiten en dat is niet goed, ik kijk niet dat durf ik niet. Teleurgesteld komt Marcel terug, een 0, oh wat vind ik dit jammer zeg.
Maar Maddy en ik hebben onze B, een snelle rekensom leert dat we net geen 68 punten hebben. Na een slechte start ging het steeds beter. Zondag hebben we nog een kans bij de Weimaraner Vereniging. Lees verder bij week 37.