Zaterdag 12 september 2020
De groep
Eindelijk is het zover, dit examen had al in juli plaats moeten vinden, maar ja Corona hè. Hierdoor heeft de cursus zeker 3 maanden stilgelegen, het begon in maart. We hebben zo’n leuk groepje van 4, met leuke hele goede honden. En de trainster is echt geweldig, empathisch, hart voor de honden en de sport.
Waar?
Het examen is in Doorn aan de Sandenburglaan. Normaal parkeren we op de hoek van Sandenburglaan/Postweg, maar dat mag nu niet. We moeten de auto op het parkeerterrein tegenover restaurant Sandenburg parkeren. Blaine moet mee en dat wat we nodig hebben, wat een gedoe zeg, want het is een stukje lopen naar de plek waar de sporen zijn en waar het verzamelen is. Normaal kun je de hond en spullen lekker in de auto laten staan.
Hoe laat?
Half één aanwezig zijn en we komen mooi op tijd aan. We zijn 10.45 uur weggereden, want ik zag dat er een paar wegwerkzaamheden waren en ik vertrouw dat niet. Inderdaad twee keer meerdere baanafsluitingen en files. Weer kom ik in de problemen met een toilet, het laatste benzinestation die ik voor ogen had als pitstop wordt verbouwd. Now what. Gelukkig staan we met de auto bij een restaurant die nu open is en daar ben ik even naar het toilet geglipt.
Het weer?
Temperatuur is goed, er staat genoeg wind, ook voor te veel afleiding, het is bewolkt met af en toe zon. Helemaal goed dus. Het is wel vrij druk met wandelaars en honden.
Flesjes trekken
We zijn met z’n vieren en in de hoed van de trainer zitten 4 genummerde miniatuur flesjes Jägermeister, ik trek nummer 3. Marjan met Lotte de Petit Fauve de Bretagne mag beginnen.
Het spoor
Het spoor is 24 uur oud en niet al te lang.
Volgens de trainers wordt het lang wachten, wij weten wel beter, het gaat allemaal heel snel en Blaine en ik zijn rond 13.30 uur aan de beurt.
Ons spoor
Blaine heeft er zin in, dat merk ik aan alles. Ze piept zelfs wanneer Marjan en Lotte weggaan. We komen aan en de keurmeester en de trainer zijn er al. Ze wijst het wondbed aan en in welke richting het spoor gaat.
Aankleden
Ik sta op de riem van Blaine, zodat ze de omgeving wat kan verkennen en dat doet ze zeker, haar neus maakt overuren en dat moet allemaal in haar hoofdje verwerkt worden. Ze vindt dit geweldig. Ik haal de zweetlijn en halsband uit de tas. De mooie leren riem nog van pa geweest, maar door mijn moeder en ik gekocht als verjaardagscadeau voor pa. Ik maak het begin van de lijn los en gooi per ongeluk het begin van de lijn naar achteren en zie meteen mijn fout en mompel “lekker dan”. Ik pak het en gooi nu het uiteinde van de lijn naar achteren. De halsband doe ik om de hals van
Blaine en zorg ervoor dat de gewone riem er makkelijk afkan. Ik maak de halsband vast en bevestig de lijn aan het koperen oogje van de halsband. Ik probeer altijd dat het oogje aan de hals zit, maar dat blijft nooit zo. Ik doe mijn jachttas af en leg het naast Blaine neer, zij moet zitten en blijven, terwijl ik voorzichtig achteruitloop naar het wondbed. Ik wijs het aan, Blaine kijkt opzij, ze weet het allang. Ik loop terug naar Blaine en doe de tas diagonaal over mijn schouder. Ik pak haar aan haar halsband vast en we lopen samen naar het wondbed. Blaine ruikt en ik stap naar achteren en geef haar de ruimte, zodat ze het spoor in zich op kan nemen. Ze neemt even de tijd om goed te ruiken en al snel gaat ze vooruit en ik prijs haar met “goed zo, op het spoor”.
De wind
Die komt van voren en Blaine is even zoekende, achter hoor ik “blijf eens staan”. Ik stop en geef Blaine de ruimte. Ze maakt nu een brede slag en weet waar ze zijn moet, ze corrigeert zichzelf perfect. Met een wind van voren is het normaal dat Blaine brede slagen maakt. Vanaf nu gaat het met volle kracht vooruit, ze sleurt me door de dennenbomen en is zeer spoorvast. Ik zie niet één verwijzing, heb ook geen tijd om naar de grond te kijken. Blaine loopt steeds met haar hoofd naar de grond, gaat het wat omhoog dan stop ik en geef haar de ruimte om zich te oriënteren. Eén keer denk ik dat ik wat bloed zie op een blad, maar heb niet veel tijd om het goed in me op te nemen. Wel steek ik mijn hand op voor de keurmeester, twijfelend.
Blaine gaat verder en door de takken kijk ik wat ze doet. Ze lijkt zeker van haar zaak en ik worstel weer met de takken om bij haar te komen. Ze zoekt even en verrek ik zie het oranje knijpertje, zijn we er al? Ik kijk naar de grond onder de knijper en zie daar het stuk liggen. Blaine heeft het ook gevonden, ze ruikt eraan en ik prijs haar de hemel in. Wat ligt er? Een vies, niet voor de hond, stuk poot van een ree volgens mij met nog wat vlees en vel eraan. Ja, dat wil Blaine wel pakken. Later hoor ik van Tim dat Poncha wild zwijn had. Misschien bij Blaine ook?
Eindstuk
Blaine wil het stuk wel pakken en ik kan het uit haar bek nemen, anders blijft er niets meer van over. Ik geef het aan de keurmeester. Nu is zij heel belangrijk voor Blaine. “Gefeliciteerd”, hoor ik achter mij en “goed gedaan hoor”. We hebben het dus echt gehaald en goed gedaan, het besef begint door te dringen. Ik ben zooo trots op Blaine, ze heeft het zo goed gedaan. Maar ja het ging allemaal weer zo snel.
Diploma
Blaine heeft hele hoge cijfers gehaald, 2 x een 9 en 1 x een 10 en ze is de één na beste. De keurmeester is heel enthousiast, Blaine was heel spoorvast en zeker, met 100 % werklust en werkwil. Ze kon nog wel een rondje. Het enige is dat er meer communicatie tussen ons zou kunnen zijn, en dat is waar, wat meer samenwerking zou fijn zijn. Dat komt echt nog wel.
After party
We hebben allemaal wat lekkers meegenomen, ik mousserende wijn alcoholvrij, Marjolein heerlijke wraps, Tim fris en Marian heerlijke koek en zalige truffels. Het is echt even gezellig.
Trainer
We hebben zo geboft met de trainer, echt geweldig is ze en we vonden het helemaal niet erg om iets leuks voor haar te kopen. Echt iets leuks en Marian kwam op het idee om een krukje te geven. Echt een super idee, Marian zag steeds dat de trainer vooral keek naar mijn krukje tijdens het koffiedrinken. Het werd een driepoot, echt een leuke. Ze is er zo blij mee en dat doet goed.
Trainer bedankt.