Zondag 26 november
Fazanten zoeken
Vanmorgen gaan Sandra, ik, Puk, Maddy en Blaine zoeken naar fazanten en dat doen we in Zwaanshoek. Alles is wel heel nat en modderig, niet gunstig voor de fazanten. We spreken vroeg af, 8.30 uur, zucht.
Niet lekker
Maddy eet altijd, is bijna nooit ziek en heeft altijd honger. Wanneer ik ontbijt krijgen de honden een stukje brood van mij. Maddy neemt het graag aan, June meestal niet, wil ze wel dan heeft ze een goede dag. Blaine eet het ook vaak op, met een beetje pushen. Wat nu? Maddy eet haar stukjes brood niet, ze komt niet bij me zitten, draait zelfs haar hoofd om. Huh. Na mijn eerste bakkie krijgen ze brood. Ze ziet wanneer ik mijn koffie bijna op heb en ze zit al naast me. Geen goed teken voor straks. Blaine was ook al niet lekker, dat gaat beter, maar erg veel trek heeft ze nog niet.
Puk
Leuk om Puk en Sandra te zien. Puk ziet er goed uit, iets afgevallen, mooie kleur en het lijkt net of hij gegroeid is. Maddy begint meteen gras te eten, normaal vliegt ze door de velden en nu eet ze het groen. Blaine maakt ook niet haar normale fitte indruk.
Topfit
Puk wel, hij heeft het naar zijn zin. Ik zie hem al meteen mooie slagen maken op de wind. Even later heeft hij nog succes ook, want hij loopt er een fazanten haan uit en is helemaal wakker en dol. Hij springt de greppel over en is weg, zoeken waar die haan is gebleven. Eén ding is duidelijk, hij neemt echt ruim veld. Gaat ver bij Sandra vandaan, maar is ook zo terug wanneer ze roept of fluit.
Koekje
Ik probeer of Maddy een koekje wil en ja dat wil ze wel. Zoetjes aan zie ik dat ze actiever wordt. Gelukkig gaat ze ook meer het veld in en ja ze heeft een fazant in haar neus, die ze later ook vindt. Puk vindt het weer reuze interessant. Even later vindt Maddy nog een fazant. Ik vind de score wat weinig, vooral vanwege onze vroege start. Sandra ziet vrijwel nooit fazanten en is er blij mee. Wanneer Puk regelmatig onder wild komt, veerwild, dan weet ik zeker dat hij het spelletje gaat leren. Zeker met Maddy en Blaine, om zo het zoeken, voorstaan en rust te leren.
Koffie en taart
Na het lange toeven in het veld smaakt koffie in de Venneperlodge heel goed, met cheesecake. Die zelfs voor Sandra te machtig is, helaas kan mijn overgebleven stukje taart er niet meer bij.
Wanneer gaan we weer?
Maandag 27 november
Geen GG
Ik moet naar het ziekenhuis om eerst mijn linker oog te laten laseren wegen glaucoom. Ik heb het al heel lang en gebruik oogdruppels. Het laatste half jaar blijft de druk te hoog. De ingreep valt mee, wel is mijn oog erg gevoelig en ik heb een enorme hoofdpijn. Gisteren had ik de GG al afgezegd.
June
Het gaat niet goed, ze wil niet eten, kan niet meer overeind komen. Wanneer ze staat, loopt ze heel slecht en ze is zo mager. Wat moeten we nu? Ik mag zelf niet terug rijden vanuit het ziekenhuis en mijn broer en schoonzus brengen en halen mij. Ik heb het over June met hen en met mijn moeder uiteraard. Wat een klote dag is het. Ik besluit om naar de dierenarts te rijden, ik moet toch hormoonpillen en pijnstillers hebben. Gelukkig kan ik overleggen met de dierenarts. En we maken een afspraak voor woensdag 16.00 uur. Oh wat vreselijk!!
Dinsdag 28 november
Iets beter
June heeft een opleving. Ze krijgt zware pijnstillers en die helpen. Ze heeft zelfs meer trek in eten, wel het lekkere vlees uit blik, brokken wil ze niet erg. Meteen twijfelen we of we wel de goede beslissing hebben genomen. Het is zo moeilijk. Gisteren moest ze veel kuchen, vandaag gaat het beter. Ze plast veel en drinkt veel, dat heeft met de bijniertumor te maken. Het is zo moeilijk. Nog één dag…..
Woensdag 29 november
Afscheid
Vandaag hebben we June in laten slapen. Ze is heel
rustig heengegaan en ze heeft nu geen pijn meer. Maar wat doet het pijn voor ons. Lees het uitgebreide afscheidsverhaal.
’s Morgens heb ik wel met Blaine getraind. Lees verder.
Donderdag 29 november
The day after
Veel gaat op de automatische piloot en ik laat bijna geen gevoelens toe. Er hangt weer zo’n donkere sluier over me heen. Een diepe moedeloosheid. Ik mis June zo erg.
Blaine en Maddy
Toch merk ik het wel een beetje aan de honden. Hun leider is weg en wie neemt het nu over? Dat merk ik niet zo. Eerst durven ze niet in de mand te liggen, Blaine vindt het raar om de plek van June over te nemen bij de voerbak. Blaine is nu de alleen heerser op de bank en toch zijn ze wat ontheemd.
Vrijdag 1 december
Wandelen
Normaal stond June klaar bij de deur om mee te gaan, de laatste tijd liep ze weg als ik de riem wilde omdoen, of ze kwam niet eens uit haar mand. De laatste 3 á 4 weken ging June niet meer mee met de middagwandeling. In het begin vond ik het echt niet leuk, ik liep nu alleen en vaak in het donker. Ik was gewend aan de oude June, steeds achteraan lopend, Ik moest dan op haar wachten tot ze weer bij me was. Soms, wanneer ik omkeek, was ze weg en kwam er een lichte paniek over me heen. Zeker één keer toen het echt lang duurde eer ik haar weer zag. Ik genoot ook wanneer June van de wandeling genoot en vond het fijn dat ze nog mee kon. Nog steeds was ze beschermend over mij, Maddy en Blaine en waaks wanneer het nodig was.
Niet meer met z’n drieën
De laatste weken liep ze steeds slomer, koekjes wilde ze vaak niet. Ze was regelmatig misselijk en moest overgeven, alleen maar gras at ze dan. Thuis na de wandeling wilde ze niet eten, pas rond het middaguur kregen we er wat in, meest lekkere dingen. Het was genoeg, niet meer mee met de grote wandeling. Ella liep een klein rondje met haar rond het huis en dit vond ze wel leuk.
Zaterdag 2 december
In mezelf gekeerd
We hebben het nog steeds aan niemand verteld. Ik wil nog geen gebel, kan iemand niet persoonlijk te woord staan. Het doet nog teveel pijn. Geef ons de tijd om het te verwerken op onze manier, op mijn manier. En die manier is niet om het meteen ‘wereld’ kundig te maken. Wat dat betreft lijk ik heel erg op mijn moeder.