Filmpje Nola Kerstshow
Eerste kerstdag
Zondag 25 december
Druk
Er wandelen best veel hondenmensen in de natuur. In de duinen hoor ik dat het vreselijk druk was vooral naar de stranden toe. Een vrouw vertelt me dit nadat ze met haar Tjechishe Wolfshond heeft gewandeld, we komen elkaar al jaren tegen. “Jullie hebben geluk iedereen is nu naar huis”. Fijn, ik vind het niets als het zo druk is, Blaine moet ik nog zo in de gaten houden, i.v.m. het springen tegen wandelaars op. Er staat een harde wind, de wandelaars worden gezandstraald op het strand. Maddy is braaf, geen zoekpartijen. Ook zegt een vrouw tegen mij met een Mechelaar: “Hé, je hebt er nu drie, ik ken je nog van twee Weimaraners. Sterker nog ik ken je nog toen je nog maar één had”. ???? oké! ik heb geen idee wie ze is….
Fazanten en Patrijzen
’s Morgens gaan we naar Nieuw-Vennep, het is meteen prijs, een stuk of 6 fazanten vliegen op. De honden hebben er helaas niet veel mee gedaan, ze liepen onder de wind. Later staat Maddy prachtig voor op drie Patrijzen, totdat Blaine het verknald door in te springen. Ik doe wat oefeningen, nu doet Blaine het stukken beter dan gisteren.
Maandag 26 december
Ik loop altijd graag in Zwaanshoek en de honden genieten enorm. Wat magertjes met de fazanten, één haan en een hen.
Bench
Sinds een paar weken slaapt Blaine niet meer in de bench ’s nachts of wanneer er niemand thuis is. Ze zal ongetwijfeld op de bank gaan liggen, maar zelfs Ella vindt het niet meer erg. Ze vindt het veel te gezellig haar pup bij haar op de bank, vaak ligt ze helemaal uitgestrekt en dan is ze lang hoor. June komt er ook soms bijliggen, maar Blaine moet niet aan haar zitten, andersom gebeurt ook wel eens, maar dan moet June in een hele brave bui zijn. Maddy ligt nooit op de bank dat doet ze niet. Ze is veel te streng opgevoedt door Darcy en ook door June hoor. Blaine mag veel en veel meer. Blaine heeft wel een groot ontzag voor June, daar heeft June wel voor gezorgt en als Blaine zich aan haar regels houdt gaat het helemaal prima.
Wandelen
Yeahhh, donderdag wandelen met Puk en Sandra in Delft, heb er zin in.
Dinsdag 27 december
Voorbeeldig
Maddy is best braaf, tuurlijk is ze weg, maar ze komt weer terug en dat maakt de wandeling in de duinen een stuk aangenamer en sneller. Bovendien zijn we net voordat het helemaal donker wordt bij de auto.
Auto perikelen
Over auto’s gesproken, mijn auto is sinds een week in de garage. Een deuk door mijzelf veroorzaakt, echt erg, dit is me heel lang niet overkomen. Ik werd totaal verblind door de zon, bij het gemeentehuis waar ik werk staan betonnen bollen en ik heb het verkeerd ingeschat. Gelukkig reed ik stapvoets. Vijf minuten na mij rijdt er nog iemand tegen een bol, zij reed harder en de schade was een stuk erger. Afijn ik rij nu in een leenauto, een Peugeot 108. Vreselijk, veel te klein met drie honden. In de bagageruimte kan niet, veel te klein, bovendien is het veel te hoog en smal om er in te springen, zelfs voor Blaine. Achterbank naar beneden werkte ook niet, de honden zitten óp de achterbank. Ze zijn verwend, erg verwend. Diegene die mij kennen weten dat de honden veel ruimte hebben in de auto. De achterbank is naar beneden en ik heb een 2008, een heerlijke auto. Nu zitten ze met z’n drieën opgepropt op de achterbank. Ze vinden het helemaal niets, maar ja ze zullen wel moeten. Nu gaat het beter en weten ze dat ze gewoon stil op de bank moeten zitten. Maar van mij mag mijn auto snel terug komen, voor de honden ook….. Sinds een week werk ik in het gemeentehuis van Hillegom, geen betonnen bol te vinden!!
Woensdag 28 december
Entingen
Tijd voor de jaarlijkse entingen van Maddy en June. Weil en Kennelhoest. Er is een nieuw vaccin van Weil op de markt met antistoffen van nieuwe ontdekte ziekmakende stammen. Het komt soms best voor dat honden toch ziek worden ondanks de enting. We spreken af dat June en Maddy over een maand, wanneer het tijd is voor Blaine’s enting, nog een keer tegen Weil in te enten. Dan hebben ze twee keer het nieuwe vaccin gehad. Voor June krijgen we maagzuurremmers mee, omdat ze best vaak aan het rommelen is met haar buik, ze spuugt dan soms en heeft geen trek in eten. Het kan komen door de mastocyten die ze heeft. Over een maand kunnen we dit ook mooi evalueren. Ik vraag nog of de klieren in de oksels, liezen en hals zijn opgezet bij June en dat is niet zo, ook i.v.m. de mastocyten. Verder is alles prima bij de twee dames, met een opmerking dat June het haat zo op de tafel. Blaine mag ook mee naar binnen en is haar vrolijke zelf! De dierenarts vindt Maddy een mooie hond en dat is ze ook!
Donderdag 29 december
Puk
Vangaag gaan we wandelen met Puk, we ontmoeten elkaar in Delft, dit is precies op de helft voor ons. Wij rijden er 40 minuten over en Sandra en Puk ook. Heerlijk wandelen is het hier en dat vindt Puk ook, hij gaat heerlijk zijn eigen gang en is alles aan het ontdekken. Moeder Maddy vindt hij heel interessant. ‘Waar gaat ze allemaal heen en wat ruikt moeders nu weer’. Puk rent haar veel achterna en bekijkt het allemaal. Hij speelt ook met zusje Blaine, maar hij is vooral opweg en onderweg. Eén keer hebben ze zeker weten een haas in de neus en wie blijven er even weg? Moeder en zoon. Puk ziet er goed uit, hij lijkt veel op Maddy en Blaine. Het is een echte reu, heel gespierd, vooral zijn achterhand. Zo zeg, echt goede spieren, op de foto zie ik dat zijn voorhand ook mooi gespierd is. Ik was als pupje al weg van hem en dat ben ik nog steeds. Hij heeft wel zijn uitdagende momenten, kijken hoe ver hij kan gaan, maar zijn baasje ziet het goed en zit er bovenop. Dat zit wel goed met die twee, maar ze zijn er nog niet. En dat geldt zeker ook voor ons en ons monstertje Blaine. Het is wel mistig en koud, even weet ik niet meer waar ik ben en vergis ik me in de vele bruggetjes. We nemen net het bruggetje wat ik niet in mijn hoofd had, alles lijkt erg op elkaar wanneer het verscholen is onder een dikke laag mist. We lopen ruim 1 3/4 uur, de honden rennen niet meer zo hard en we zien dat ze voldaan zijn en moe worden. Ze hebben gerend, niet normaal!! Wij hebben het ook gehad, we zijn koud en snakken naar koffie. Helaas kun je hier geen koffie drinken, volgende keer maar weer. Dank voor de leuke wandeling, heb genoten.
Vrijdag 30 december
Yeahhh, ik kan morgen mijn auto halen, eigenlijk vandaag maar dat ging ‘em niet meer worden. Ik moest nog met de honden weg en de auto moet echt schoongemaakt worden. Bijna twee weken met drie honden in zo’n kleine auto, laat zijn sporen na.
Buit
We zijn door al dat gebel met de garage, personeelswisseling en diegene die ik aan de lijn had wist niets, laat in de duinen en het is al schemer. Maddy is een tijdje weg, niet zo erg het is er veilig. Een tijdje later zie ik in de verte een blauw licht, ” daar komt ze”, zeg ik tegen Ella. Wanneer ze bijna bij ons is gaat ze steeds langzamer lopen en dan zie ik dat ze iets in haar bek heeft. Snel June en Blaine aanlijnen, Ella houdt ze vast en ik concentreer me op Maddy. Ik moedig haar aan om te komen, heel langzaam komt ze mijn kant op. Dit is niet des Mady’s! Ze staat voor me en ik zeg “los”. Nee hoor, madam laat het niet los, wat is dit nu? Dit heeft ze met wild nog nooit gedaan. Ik ga steeds een stukje verder weg van de andere honden en uiteindelijk kan ik het konijn aanpakken, maar het gaat niet van harte. Alle honden aan de lijn en Ella zorgt er voor dat ie verdwijnt. Zonde het is een mooi konijn, het was al dood, maar niet langer dan vandaag. De honden blijven aan de lijn zeker June, zij rent meteen terug, al moet ze het prikkeldraad onderdoor, ze zal het zeker doen.
Zaterdag 31 december
Laatste dag van dit k..jaar. Lang ziek geweest, duurde lang eer ik weer een beetje opkrabbelde en het goede nieuws is dat het een chronische ziekte is, dus het gaat in 2017 gewoon dooor. Maar nu wel met een normaal Hb en dat scheelt enorm en ik denk dat de ziekte van Crohn deze week in een wat rustiger fase zit en ik weer wat ben aangekomen. 39 kilo is wel heel weinig. Ik ben veel misselijk en heb regelmatig buikpijn, eten kan ik slecht verdragen en ik ben zo moe.
En de honden dan?
Deze blog gaat immers over de honden. In ieder geval gaat het met de honden wel goed en dat is me alles waard. Al is June natuurlijk wel ziek, maar nadat haar baarmoeder eruit is gehaald en met de medicijnen gaat het best goed. Nu heeft ze ook medicijnen voor haar maag en hopelijk is ze wat minder misselijk. Voor Darcy was het een uitstekend jaar, niet één keer ziek, ze is stout en in trainen heeft ze geen zin meer.
Met Blaine gaat het ook prima, 1 keer naar de dierenarts geweest voor aanhoudende diaree en that’s it. Ik reken de inentingen niet mee natuurlijk.
Zo kwaad
Ik wijk af van mijn normale ritme op oudjaarsdag en ga naar Nieuw-Vennep. Ik vraag me nog af of dit wel verstandig is met de woonwijk bij Venneperhout. De duinen is ook zo wat, ik ben alleen en vaak is het drukker nu, iedereen laat z’n hond goed uit i.v.m. het vuurwerk later. Afijn we lopen in Venneperhout en alles gaat goed, wel wat vuurwerk in de wijken, maar dat is niet erg, de honden zijn absoluut niet bang van vuurwerk. Maar tegen 17.00 uur hoor ik toch knallen dichtbij en daar word ik zenuwachtig van. De honden rennen overal doorheen en als er dan een rotje bij hun in de buurt wordt afgeschoten wat ik niet zie, word ik daar niet vrolijk van natuurlijk. Dat stuk mijd ik en we lopen een stuk langs de sloot. Ineens wordt er een rotje op het pad gegooid en ik zie een groep jongeren bij een picknicktafel staan. “Zijn jullie helemaal gek geworden om rotjes te gooien met honden in de buurt, stelletje idioten”. Ik ging aardig tekeer zeg maar en ja er kan veel geluid uit dit kleine lijf komen als het moet. “Nee, nee dat waren wij niet”. Terwijl hij dat zei komt er een jonge man/jongen aangelopen, helemaal in het zwart, hoofd en lijf bedekt. Hmm. Ik hoor weer een knal en er komt weer een groepje jongens aanlopen, nu ga ik helemaal uit mijn plaat en scheld ze voor alles uit. Ja, mijn honden zijn mijn alles. Ik had ze ook aan moeten lijnen. “Nee, nee dat waren wij niet, wij kijken echt uit” en ik geloof deze knullen nog ook. Nu zie ik het, want er wordt weer, en naar achteren, een rotje gegooid. Door dat solofiguur in het zwart dus. De honden stuiven er op af en gelukkig ontploft ie net op tijd. Oh, de hele film ging af, wonden, ogen, vreselijk. En dan heb ik het nog niet over het verknallen van ‘niet bang van het vuurwerk’ zijn. Ik geef een schreeuw en gelukkig komen de honden snel terug en ik lijn ze aan. Ze worden nog lief aangehaald door die knullen bij het tafeltje en ik bibber bijna van kwaadheid. Helaas durf ik nu geen grote mond meer te geven, want hij heeft het vuurwerkwapen in zijn handen en gooit er steeds een weg, ‘knal’. Er bestaat een grote kans dat hij een rotje naar ons gooit wanneer ik er wat van zeg. Ik kan de honden niet meer houden dan. Ohhhhhhh!!!!! Hier ga ik nooit meer toe rond deze tijd.