2016 week 47

Zondag 20 november

Takkeweer

Op alles voorbereid i.v.m. de voorspellingen van het weer, regen en storm en zo wandelen we met z’n vieren in Zwaanshoek. Ik ga al snel de ruigte in en in de bosjes vliegen al snel twee fazanten op. Maddy en Blaine zitten wel op een voetspoor even daarvoor, maar met die fazanten hebben ze niets gedaan. Het is duidelijk dat de fazantjes de hogere gedeelten opzoeken, in het veld is het veel te drassig en nat. Ondanks het weer hebben de honden het enorm naar hun zin, komt ook omdat er wild is met veel sporen.

June

Ze trekt prachtig aan van ver en sluipt naar de fazant toe. Tot voorstaan komt ze niet, want ze wordt in de weg gelopen door twee niet zo snuggere Staande Jachthonden met de naam Maddy en Blaine. Jammer het had een mooi schouwspel kunnen zijn, alleen June kan zo mooi aantrekken, met haar mooie hoge kophouding, net als vroeger. Er vliegt even later wel een fazantenhaan op.

Bosje nummer drie levert 2 fazanten op, één vliegt weer in een boom. Met als resultaat een jankende June onder aan de boom, Maddy doet ook nog een duit in het zakje. Blaine snapt het niet zo goed, ze springt maar een struik in want dat schijnt interessant te zijn. Ik denk dat ze ook niet veel ruimte krijgt van June om ook bij die boom rond te dansen en te springen.

Wind

Die trekt aan naarmate het later wordt. Rond 11.30 uur zijn we bij de auto en het waait een stuk harder met pittige windstoten. We gaan daarom aan het eind van de middag naar de Bavo. Ella en ik hebben niet zo’n zin om gezandstraald te worden door het zand uit de zeereep, wanneer we op het ‘oorlogspad’ lopen.

Dinsdag 22 november

Examen

Yeahhhhh ik kan volgende week maandag examen doen. Zo blij mee, want nu kan ik ook gewoon naar het afscheidsetentje van onze afdeling. Dank je wel Rina voor het regelen.

GG-training

Als het volgende week net zo gaat als vanavond, dan slagen we wel. Tijdens de eerste oefening gaat ze zelfs meteen af, zonder koekje, die krijgt ze pas wanneer ze afligt. Tanden gaan goed, volgen kan beter. Zit en blijf gaat goed, speeltje halen gaat goed. Even kijkt ze me aan met een blik van ‘ik heb eigenlijk geen zin in het speeltje’, ik ga door mijn knieën en roep heel blij met een hoge stem: “ja, kom maar”. Ze komt en geeft het mooi zittend af. Een cursist met een Mechel vraagt zelfs hoe ik dit train, ze vindt het zo’n mooi gezicht. Leuk compliment toch. Punt van aandacht blijft het goed aan de voet zitten, het liefst zonder altijd een snoepje, het volgen moet beter en het afblijven is altijd een aandachtspunt! Blaine wordt het zat dat merk ik, tijdens de laatste oefening van af en blijf moet ik het commando een paar keer herhalen helaas. Ze blijft wel liggen!

Snif en snuif

Ik hoor haar weer een paar keer snuiven, het wordt niet erger in ieder geval. Ze blijft wat hangeriger, slaapt veel, ze had ook geen trek in eten gisterenavond. Dit resulteerde in dunne ontlasting vanmorgen. Gelukkig heeft ze verder geen last meer gehad van haar voorpoot, die ze vorige week met veel kabaal verzwikt of gestoot heeft. Ik denk meer het laatste, anders had ze wel meer last gehad.

Woensdag 23 november

Blaine wil weer niet eten, geen trek en dit is al sind maandagavond. Haar ontlasting is ook weer dun, het ging juist zo goed en ze was weer aangekomen. Met veel pijn en moeite krijg ik er wat vlees in, ’s middags eet ze een paar brokken met vlees en brood en ’s avonds weer met moeite lichtverteerbaar vlees. Voor June weer pillen gehaald, maandelijks, kassa: € 145,-. ’s Avonds laat wil Blaine helemaal niets eten, met heel veel moeite krijg ik er een paar kleine toastjes in, dit vindt ze schijnbaar lekker en nog een beschuitje. Gelukkig drinkt ze ook wat karnemelk, puur, verdund wil ze niet. Ook heeft ze nog één keer dunne ontlasting. Voor de rest is het slapen en nog eens slapen.

Ik kan echt merken dat Blaine niet fit is, ze is een stuk rustiger en minder enthousiast. We zijn in het Amsterdams Bos, ook hier ben ik nog nooit geweest. Wat is het hier groot! Ik rij naar een manege toe, lees de route nog een keer en zie dat ik verkeerd ben, ik moet naar een hockyclub. Gelukkig is net de trainer gearriveerd en weet ik dat ik goed zit. Lees meer.

Donderdag 24 november

Eten

Met de vroege wandeling neem ik als beloning witte brood mee en dat neemt ze van mij aan. Ze heeft geen ontlasting en voor de rest is het buiten de blije ei die ze altijd is. Thuis eet ze wat vlees en brood.

Speeltje

Ja, ik kan het niet laten, ik heb weer een gedraaide kong stok gekocht, een fluoricerende groene, die hebben we nog niet gehad en ze ís er blij mee.

Stuk beter

Wanneer ik thuis kom van mijn werk krijg ik te horen dat ze er weer helemaal is, ze heeft weer trek. Al blijven de brokken minder favoriet. Tijdens de middagwandeling is Blaine zoooooo uitgelaten, druk en gek. De grootste takken en halve bomen worden meegesjouwd, ze weet van gekkigheid niet wat ze moet doen. Ik kom een trimmer tegen en hij stopt, ik had hem niet zien aankomen. “Ja wacht maar even”, zeg ik “ze is in zo’n vervelende bui”. Ik pak snel Blaine vast en de trimmer loopt – not amused – langs ons heen.

Tak of toch niet

Nu heeft June een tak in haar bek en daagt Blaine uit. Lekker June. Blaine mag er echter niet aankomen en June blijft de tak vasthouden. Wanneer de honden moeten zitten voor het oversteken ben ik het zat en pak de stok af, ik heb nog steeds niets door. De honden blijven maar om me heen draaien en willen de stok. Geïrriteerd vouw ik de stok, die uit drie delen bestaat op. Huh??? Dit gaat wel heel raar en de stok voelt niet als een stok. Het blijkt een ledemaat te zijn van een ree denk ik. Shit!!!!! Toch stop ik het in mijn wildzak en probeer het ongezien in de zeereep te gooien. Blaine en Maddy hebben het niet door, maar June is niet achterlijk. Ik lijn haar aan en wanneer het weer kan mag ze los.

Blaine rent nog de bosjes in, ik hoor een hoop tumult en ik zie een groepje herten wegrennen. Gelukkig komt Blaine vrij snel terut.

Vrijdag 25 november

June is niet gek, ze weet nog precies waar ik die poot van een ree weggegooid heb. Ze wil natuurlijk het hoge prikkeldraad onderdoor, maar dat willen wij niet. Even aan de riem gaat ze. Gelukkig gaat het met Blaine nog steeds goed, ze eet weer graag.

Ringtraining bij Josee Sales

Half 9 ’s avonds moeten we er weer zijn, het is rustig onderweg, ik knoei weer met koffie in de auto en we komen precies op tijd aan. Eerst moeten de grote honden twee rondjes lopen. Ik krijg meteen commentaar, want ik loop met Blaine mee en het moet andersom. Ik pas het tempo aan in mijn ritme en meteen gaat het stukken beter. Zo is er meer samenwerking tussen jullie vindt Josee. Het staan gaat best goed, vaak staat ze al zelf goed, staat er toch een pootje verkeerd en ik wil het verzetten dan verzet ze meteen alles. Soms moet ik er voor kiezen om het zo te laten wanneer aan mijn kant, dus niet wat de keurmeester ziet, een pootje b.v. iets naar voren staat. Ik kan heel goed zien wanneer de poten goed staan, gewoon vanaf de topline kijken en inderdaad ik zie het prima zo. Ik moet niet twijfelen. Wanneer ik van mijn rondje lopen terug naar de keurmeester loop, moet ik een v’tje maken i.p.v. een extra rondje. Zo sta ik meteen goed voor de tafel. Ook hebben we voor de spiegel geoefend, maar inmiddels heeft Blaine het zo koud dat ze helemaal verkrampt. Wanneer ik individueel een rondje loop moet ik achteraan aansluiten en in 8 tellen Blaine goed neerzetten en het lukt. Het was echt weer een nuttige les, maar die afstand. Ik ben pas om 23.30 uur thuis, helemaal kapot. Toch was het de rit waard. Dank je Josee.

Zaterdag 26 november

Zwaanshoek

Na een weekje afwezigheid zijn we weer in het fazantenparadijs. Het is koud en heerlijk weer met zon. Helaas zien we maar één fazant, maar wel één waar Blaine mee bezig was. Ik vermoedde al zoiets en het bleek zo te zijn. Kop laag, helaas, in een flits afbuigen, ze was echt met een spoor bezig en ik ga het herkennen.

Arme ree

Ineens zijn we alle drie de honden kwijt in de duinen. Blaine komt al snel tevoorschijn, maar waar is June? Toch weer naar dat reeënpoot en het prikkeldraad onderdoor? Ik ga kijken, ondertussen ziet Ella Maddy met haar kerstverlichting en gelukkig komt June ook aangerend. Maddy komt niet, aan het graven natuurlijk. Ik zucht en steun, want ze moet gehaald worden en dan moet ik onder takken doorlopen, door stekelbossen heen. Mijn rug is helemaal vastgemaakt en kan ik echt niet buigen, dan zijn die lage takken zo lastig en vermoeiend. “Ik ga wel”, zegt Ella. “Nee laat maar”, antwoord ik, “want vaak moet ik alsnog komen, omdat Maddy te sterk is om haar uit een hol te trekken”. Ik ga op het rode licht af en wat zie ik nu???? Ze staat bij een dood ree en vreet aan de maaginhoud natuurlijk, haar buik ligt helemaal open. Oh nee! Blaine komt er ook bij en June. Blaine durft er niet aan te zitten, dat zal ze net wel hebben gedaan en heeft ze een snauw gekregen natuurlijk. Het beestje is nog niet zo lang dood denk ik, de ledematen enzovoort zitten er nog aan, alleen haar buik is open. Zijn ze toch weer zo druk aan het jagen dan? De jager snijdt wel vaak de buik open en haalt de inhoud eruit (of zoiets), ontweiden heet dat geloof ik. Maddy gaat aan de riem en de andere twee hou ik goed in de gaten en moeten mee. June gaat ook aan de riem, Blaine laat ik gaan. Gaat zij verd….. toch weer naar dat ree, kan ik weer die takken onderdoor en erger, veel erger, ze is net weer beter! Alle honden aan de lijn, we hebben het helemaal gehad met ze. Nu maar hopen dat ze niet ziek worden. Dit is de derde ree in korte tijd. June en Blaine nemen een maag- of darmzak mee, June vindt een reeënpoot en nu dit.