Zondag 22 februari
Trainen
09.00 uur rijden Maddy en ik de weg naar de Waaldorpse vlakte op en automatisch kijk ik of Louis er al is. Die auto was niet te missen. Oh nee dat kan niet meer……. Het zal echt nog heel lang duren eer dat weggeëbt is. Kees en Angela zijn er ook al niet, Bella is nu té loops. Even voel ik me helemaal alleen, onzin natuurlijk en het gaat ook snel beter. Wat doen we zoal? Veel! Lees verder.
’s Middags lopen we het kleine rondje duin. Maddy mag ook los, er lopen vrijwel geen honden meer, het is ook al 17.30 uur. Tja en nu lopen we langs die mooie duinreep met al die konijnen. En er komt een Herder aan. Maddy heeft nog geen interesse en rent over de zandvlakte heen naar de duindoornbosjes. Die Herder haalt haar toch niet in. De hele duinrand wordt afgezocht, Ella, ik en June zijn aan het einde van het oorlogspad en willen de fazantenpad in. Normaal laten we Maddy gaan, maar nu ze loops is, willen we haar toch wat meer in de gaten houden. Ik roep haar, niets. Weer roep ik, nu kijkt ze even op en heb ik contact. Ik haal alles uit de kast om haar te laten komen en het lukt!! Een wonder is geschiet. Even later lukt het weer. Wat een brave hond heb ik toch.
Maandag 23 februari
Geen GG, dat kan niet met een loopse Maddy. Tijdens de ochtendwandeling daagt ze reuen uit, maar als ze te dichtbij komen worden ze afgesnauwd. Een echte bitch.
Vosje
’s Middags nemen Ella en ik een vosje mee, de eerste stappen voor het roofwildapport. Ik leg het vosje ver genoeg weg in het bos en zeg: “apport”. Ze rent er naar toe, hmm wat is dat nu? zal ze denken. Snuffelen, plukken en pakken. Yes, en ik loop snel weer naar mijn plaats, maar geen Maddy. Ik kijk het op een afstandje af en roep: “vast”. Maddy plast bij de vos, puur oversprong gedrag denk ik. Vervolgens komt ze naar me toe. Ik spreek haar streng toe, ze rent er weer naar toe en nu pakt ze het vosje wel. Helemaal blij ben ik en dat laat ik goed merken. Tuurlijk mag June ook, maar voor haar is het geen probleem. We doen nog een ‘verloren zoek’, ook dat gaat heel goed, ook voor June.
Dinsdag 24 februari
Ik neem twee bumpers mee, puur om weer de snelheid van de ‘vooruit’ terug te brengen. De laatste keer op de training, keek ze me halverweg aan en dat wil ik niet. Ze heeft er weer zin in en is zo weer terug. Later doen we nog een ‘apport’ naar ‘links’ en ‘rechts’. Een reu die we veel tegenkomen wordt streng afgesnauwd. We hebben Maddy veel los gelaten, buiten die zwarte Labrador kruising komen we geen hond tegen.
Woensdag 25 februari
Ochtendwandeling
Wil gaat met de auto en de twee honden naar de duinen. Hij besluit om naar het strand te gaan en loopt richting Noordwijk. Dat is best een tippel, bovendien moet hij een behoorlijke klim maken om weer van het strand af te gaan. Ik snap het wel, hij wil Maddy goed in de gaten houden en hij heeft goed overzicht op het strand. Af en toe vergeet hij dat hij al bijna 79 jaar is, lopen gaat al niet meer zo makkelijk en vandaag helemaal niet.
Zijn benen willen niet meer
Hij loopt te lang, de krachten vloeien langzaam uit zijn benen weg en hij moet nog een eind terug. Met zijn stomme kop loopt hij nog verder, want hij slaat linksaf het pad in. Rechtdoor had makkelijker geweest en sneller. Steeds krommer gaat hij lopen, het zweet gutst over zijn lijf, het gaat niet goed. Pa wil een stok pakken en dat is te veel, hij valt zo voorover. Gelukkig zijn er veel lieve mensen, een vrouw die al een tijdje achter hem liep helpt hem en geeft raad. Zo rusten ze even uit.
Ambulance
De boswachter komt er toevallig aan en omdat pa bijna niet meer kan lopen besluit hij een ambulance te bellen, wat een toestand. Inmiddels is Wil op het grote parkeerterrein en de ambulance komt al snel, hij wordt helemaal onderzocht. Alles is goed, hartfilmpje, bloedsuiker, bloeddruk. Sinds zijn TIA loopt hij gewoon slechter en hij heeft waarschijnlijk te veel van zijn lichaam gevergt. Ondertussen zijn daar ook nog de honden, ze zijn heel braaf en lopen goed mee. Normaal zou hij met de ambulance naar huis gebracht worden, maar ja honden in een ambulance is not done. De boswachter brengt hem thuis en een andere mevrouw rijdt achter ze aan en brengt zo de boswachter weer terug.
Schrikken
Het is een hele rare gewaarwording om pa, boswachter, honden en vreemde mevrouw op de stoep van de voordeur te zien. Alles gaat door me heen. Gelukkig valt het mee, maar het is wel schrikken. Een ID-bewijs en een medicijnen lijst had handig geweest. Voortaan meenemen pa. Wil staat ervan versteld wat er toch veel aardige, helpende mensen zijn.
Donderdag 26 februari
Maddy is erg loops en haar staart gaat veel opzij, ze is onrustig en aanhalerig. Kortom laat de reuen maar komen! Dacht het niet Maddy, nu nog niet. Ze mag even los in de duinen, maar ze loopt het meeste aan de lange lijn.
Vrijdag 27 februari
Maddy is net een krolse kat, steeds loopt ze langs mij of een ander. Geeft kopjes en wil aangehaald worden. Ze is nog onrustiger en wil naar buiten. In de duinen is ze meer met luchtjes van honden bezig dan met wild. Heel even mag ze los. Maddy heeft een grote voorkeur voor kleine hondjes. We nemen een zware dummy mee, een hazendummy door Pauline gemaakt. Een prachtig ding en we doen een paar apportjes. June pakt het mooi in het midden vast. Maddy nog niet, maar het laatste apport gaat heel goed.
Zaterdag 28 februari
Aan de riem
We kunnen geen kant op, Maddy moet aan de riem, want ze is er helemaal klaar voor. Voor de reuen hè. We gaan gewoon naar de duinen en ik neem June ook mee. Zo heeft Wil rust. Wat is het druk zeg, wandelaars, fietsers, hardlopers, niet eens zoveel honden.