Zondag 1 maart
Geen show, geen training
Vandaag hadden we naar de hondenshow in Groningen moeten gaan. Hadden, want we gaan niet. Maddy is op haar hoogtepunt qua loopsheid, ze is pieperig, onrustig en de staart gaat voortdurend opzij. Voor ons, voor June, voor andere honden. Een hondenshow, dat kunnen we ons, Maddy en de reuen niet aan doen.
Te vroeg
Op de valreep had ik toch voor Groningen ingeschreven. Ik ben al een paar jaar niet geweest, ik vind het te ver. Maar Maddy heeft nog een 1/4 puntje nodig voor het Nederlands Kampioenschap en het zou mooi zijn als ze dit nog voor de loopsheid kan halen. In april moet Maddy loops worden, mochten we haar laten dekken, dan heeft ze een mooie titel op de stamboom van de pups. Maar het loopt anders, ze wordt bijna 2 maanden te vroeg loops. Geen Groningen en ook geen pups. Aankomende zomer moeten we spijkers met koppen slaan. Mmm.
Jachttraining
Nee, ook geen jachttraining, dat kan niet nu. Dat kan ik de reuen echt niet aandoen. Vorige week hadden ze het al zo moeilijk.
Boseilanden
Wil en June gaan ook mee en met z’n allen rijden we naar Zwaanshoek naar de Boseilanden. De auto parkeer ik helemaal aan het einde en hoop zo dat we weinig honden tegenkomen. Meteen zien we al een jachttrainingsgroepje en even later nog één. Een populaire locatie dus. Toch kan Maddy even los, even rennen en energie kwijt raken.
Maandag 2 maart
Nee ook nog geen Gedrag en Gehoorzaamheidscursus. Ook dat kan nog niet. Ik laat Maddy een klein stukje los in de duinen, gelukkig kom ik geen hond tegen.
Dinsdag 3 maart
Even oefenen
Ella, ik, June en Maddy gaan naar de Duindamseslag en ik zet mijn auto op het grote parkeerterrein. Maddy moet toch aan de lijn en wat maakt het uit als het iets drukker is. Wel neem ik een paar pionnen mee, want het wordt hoog tijd dat er wat GG-oefeningingen gedaan worden. In het Pieter Florisdal zet ik de pionnen neer, het is een risico want Maddy is nog niet los geweest. Er zijn 3 scenario’s: of ze gaat er meteen vandoor, of ze bakt er niets van of het gaat goed. Er komt een jonge dame aan met haar Bouvier en blijft kijken. Oeps.
Ik stuur Maddy naar het vak, zonder armgebaar, alleen met mijn stem. Maddy loopt vooruit, staat naast het vak, ik probeer haar richting het vak te sturen en dit mislukt genadeloos. Nog een keer, weer bakt ze er niets van. De derde keer gaat het goed en Maddy kiest dus optie 2. Met June doe ik de oefening ook en bij haar gaat het in 2 keer goed, maar wel stukken vlotter.
En weg….
Ik roep Maddy naar me toe, ze ziet dat ik de riem pak, ze bekijkt de situatie en weg is ze. Ohh! Volledig misbruik van de situatie maakt ze. Ze rent richting het wandel/fietspad naar de bosjes. 
Dit zal ongetwijfeld de reden zijn, ik geloof niet dat ze reuen opzoekt. Maar dat weet je nooit. Ella gaat kijken en houdt haar in de gaten. “Zullen we maar door dat bos lopen?”, zeg ik tegen Ella. Ze vindt het een goed idee. Er staat hoog prikkeldraad, maar bij de bosjes is het prikkeldraad ineens verdwenen en kunnen we gewoon het bos ingaan. Ik fluit en even later komt Maddy aangerend, niet naar mij maar naar een ander leuk konijnen- of vossenhol. Ze is steeds weg en we moeten ons best doen om te zien waar ze is , dat is steeds in bosschages. Ik roep weer, want ze moet gewoon aan de lijn en weer rent ze me zo voorbij. Ik kook lichtelijk over, het is echt niet grappig meer.
Grote kudde
Maddy vindt van wel, ze heeft het reuze naar haar zin en geniet met volle teugen van haar vrijheid. Wat gaat daar? Een hele kudde reeën rent tevoorschijn, op de vlucht voor Maddy. Ze rent er een stukje achteraan, wel fluit ik in deze situatie, even later zie ik haar weer terug rennen gelukkig. June kijkt het op een afstandje aan, het zijn er wel een stuk of 8, ze rent er niet eens achteraan. Wel heeft ze het ook reuze naar haar zin, maar ja June loopt al die tijd gewoon los. Weer is Maddy weg en ik vermoed dat ze naar het open stuk duin is, Ella gaat daar kijken en ik loop verder door het bos naar het wandelpad. “Waar is Maddy”, vraag ik aan mijn moeder. “Ik zie haar niet”, Ella heeft het nog niet gezegd of daar komt ze aanrennen. Hup het draad over naar het andere bos. Nu ontplof ik bijna, woest ben ik. Het helpt want even later komt ze toch mijn kant uit en ik kan haar aanlijnen. Ze is uitgeraasd en heeft alles even geïnspecteerd. Je begrijpt dat ze niet meer los is geweest!
Donderdag 5 maart
Landleven
Ik word gebeld op mijn werk, vreemd. Want ik word niet vaak gebeld. Een vreemde stem en ik vraag wie ze is. Het blijkt een fotografe te zijn, zij is op zoek naar Weimaraners voor een fotoreportage in het blad landleven. Ken ik het blad? “Ja zeker”, antwoord ik. Wonen we op een boerderij of landelijk? Dat niet, gewoon een rijtjeshuis. Wel met een mooie tuin, maar geen boerderijerf-afmeting. “We hebben wel de duinen”, reageer ik nog. De fotografe vraagt of ik iemand weet die op een boerderij woont en heb – na even nadenken – een naam genoemd. “Of ken je iemand bij wie je de foto’s kan laten maken die ‘buiten’ woont.” Weer moet ik even nadenken: “Ruud en Annelies misschien, zij wonen tijdelijk in een huis in de bossen van Nunspeet”.
Fotomodel?
De fotografe moet overleggen met het blad, misschien zoeken ze nog verder en misschien gaan ze wel met ons in zee. Ze vraagt hoe oud onze Weims zijn. Maddy is 3 jaar, in de bloei van haar leven en in topconditie. Vind ik het leuk en wil ik het wel?, vraagt de fotografe. “Jazeker”, antwoord ik.
Wordt Maddy een fotomodel? Ach we zien wel, misschien horen we er niets meer van, maar leuk is het wel.
Zaterdag 6 maart
We kunnen wel weer een keer naar Nieuw-Vennep, de loopsheid is zo goed als over. Oeps, veel honden vandaag. Het wordt ook mooi weer, al is het nu nog fris. Dubbele cijfers dit weekeinde, dat horen we de hele week al van de weermannen. Het valt me een beetje tegen. Maddy krijgt nog veel aandacht van reuen en ze laat zich die aandacht welgevallen. Blijft staan, laat zich besnuffelen, staart opzij. Oké? Ik moet dit dametje nog in de gaten houden. Wel komt ze vrij snel als ik fluit, maar voor de zekerheid lijn ik haar het laatste stuk op weg naar de auto aan.