Zondag 3 maart
Even wat anders
Erna kan geen training geven vandaag en ik besluit om wat anders te doen vandaag. Misschien is de groep nu twee keer zo groot, omdat we met een andere groep meetrainen? Dan duurt het wachten nog langer, daar heb ik even geen zin in. Ik ben al een tijdje van plan om weer een keer naar Zoetermeer te gaan, waar velden zijn met fazanten. Hier kan Maddy goed een veld leren afzoeken, maar ik wil dat het rustig is op de weg. De wegen lopen namelijk vlak langs de velden. En de enige tijd dat het echt rustig is, is zondagochtend heel vroeg. Maar zondags train ik altijd bij Hubertus. Dilemma! Maar nu Erna er niet is, kan ik mooi een keer naar Zoetermeer gaan.
Hazen, hazen en nog eens hazen
Ik word gek van die beesten en Maddy ook. Half 8 zijn we op de plaats van bestemming, lekker vroeg en heerlijk rustig. Wanneer ik met de auto langs het veld rij, zie ik de eerste haan al zitten. Maddy en ik lopen naar de goede hoek, waar we mooi op de wind kunnen lopen. Wat zie ik daar? Hazen? Ja heel veel hazen, zoveel heb ik nog nooit gezien. Een legertje van een stuk of 15 hazen. Maddy ruikt en ziet nog niets, ruiken kan niet want de wind komt van achteren en de hazen zitten links voor ons. Als ik nu snel naar dat andere veld loop, ziet ze de beestjes niet. Helaas, Maddy ziet ze en wordt helemaal gek. Ik wil naar een ander veld, maar ik zie een haan naar het hazenveld gaan, hij vliegt de bosjes in. Dan toch maar daar heen. Maddy zet er meteen de gang in en rent naar de bosjes, geen fazant. Dan stuit ze op al die hazen en gaan de remmen los en rent richting horizon. Gelukkig maar dat het rustig is. Na een tijdje is ze terug en zoekt verder. Helaas vliegt de fazant toch op, hij zat precies op het stukje wat Maddy heeft overgeslagen en nu liep ze voor de wind en kon hem niet ruiken. Jammer, jammer, maar ze weet nu ook dat er fazanten zijn.
Speurhonden
Ondertussen zie ik een auto komen met een aanhangwagen, wat doet dat hier? Is het soms weer zo’n auto met speurhonden. De eerste keer gooiden zij roet in het eten en dwarsboomden mijn plannen. Op dit veld waren al bazen met honden, geen jachthonden maar speurhonden. Grote Herders die sporen uitwerkten en dan kunnen ze geen jachthonden gebruiken natuurlijk die over hun sporen lopen, dus ik moest toen uitwijken naar een ander veld. Inderdaad het zijn speurhonden, ik zie de eerste Herder al verschijnen, hij heeft nu pech en moet op mij wachten. Even later stopt nog een auto, ook Herders. Met z’n tweeën kijken ze hoe Maddy achter de hazen rent en niet luistert. In dit tempo van Maddy hebben we de velden zo afgelopen. Wanneer ik naar de auto loop, zie ik ineens een Herder achter een haas aan rennen. Huh? raar gezicht. “Heb je toch ineens een jachthond”, zeg ik tegen de eigenaar. “Maar dat is het niet”, zegt hij wat zuur tegen mij. Joh!
volgend veld
Op het andere veld stuit ze ook al snel op een haas en nog één. Ik word gek van die beesten, daar kom ik niet voor. Ze rent richting de weg, vandaar dit vroege tijdstip dus! Gelukkig draait ze bij wat bosjes om en komt mijn kant weer op. Fazanten zijn er ook, maar niet zoveel op dit veld, Maddy heeft vooral veel lol met hazen gehad. Misschien ook wel weer een keer goed, kan ze zich erop stuk lopen en realiseren dat ze die beestjes toch niet kan pakken. In de tijd dat de Sancta nog open was, werkte dit wel. Ik ben niet ontevreden over het lopen van Maddy, ze heeft er goed de gang in, wil graag en heeft geen interesse in muizenhollen. Waar we in het najaar zo’n last van hadden, alleen maar oog voor muizenhollen zoeken en dat schiet niet op natuurlijk. Eindelijk kan ik Maddy aanlijnen en we stappen de auto in en rijden naar een ander veld verderop.
Zwarte aarde
Zo ziet het andere veld eruit en zo zag het er niet uit in december. Toen was het een ruig grasveld met pollen gras en wat riet. Wat is er gebeurd? ze hebben het hele veld omgeploegd en het is nu zo’n veld met aarde wat we ook tegenkomen tijdens veldwedstrijden in het voorjaar. Hier zal niet veel meer zitten denk ik. Alhoewel, wat zie ik daar? ik heb een nieuwe bril en zie een stuk beter. Ja hoor twee hanen, die komt Maddy hopelijk tegen straks. Ook zie ik op de grasstrook langs de spoorbaan een haan lopen, daar gaan we straks wel even kijken. Ik moet helemaal omrijden naar de andere kant van het veld om op de wind te lopen. Het is mistig geworden en de wind is bijna stil gevallen, dat is jammer. Helaas vliegen meteen twee patrijzen op, wanneer we aankomen. En ik herinner mij de woorden van de veldwerkkeurmeester en de tekst uit boeken. ‘Neem altijd het randje van het veld mee’ en ik zie een mooie bult even verderop daar moeten we natuurlijk ook voor blijven. Maddy is wel meteen wakker en rent achter de patrijzen aan, ik laat haar gewoon gaan. Dan rent ze meteen naar de bult en trekt aan, niets te zien helaas maar ik weet zeker dat daar de patrijzen vandaan kwamen. Hoe Maddy dit zwarte veld aanpakt valt me niet eens tegen. De grote vaart van eerder is eruit, maar ze heeft er nog steeds zin in en het is een goede oefening. Weer een haas, maar we hebben geen fazanten meer gezien, ook die twee eerdere hanen niet.
Spoorbaan
We lopen nog even over de groenstrook bij die metrospoorbaan, er loopt een hek langs de rails dus het kan geen kwaad. En daar vliegt de fazant op, Maddy loopt voor de wind en kan het niet geroken hebben. Jammer! Wel heeft ze het enorm druk bij de sloot waar de fazant vandaan kwam. Ze springt naar de overkant, maar ze moet daar weg van mij. Er is daar een omheind grasveld met schapen, ernaast staat een schuur en iets verder staat een oude boerderij. Stel dat ze een gat vind waar ze doorheen kan en bij die schapen uitkomt? Nadat ik Maddy even heel ferm toespreek komt ze gelukkig. Via de slootkant lopen we terug richting auto. Geen fazanten in de slootkant, de eerste keer heeft ze hier nog prachtig voorgestaan, June ook, maar nu niets. Zo lopen we helemaal terug en komen uit bij een net aangelegde brug waar de nieuwe snelheidstrein rijdt. Aan de andere kant is een grasveld, we lopen hier een stukje over, maar Maddy heeft het een beetje gehad en ik ook. We lopen al bijna twee uur hier.
Cadeautje
Mijn laarzen zitten onder de modder en ik wil ze wat schoner hebben. Aan de overkant van de weg is een groenstrook waar ik mijn laarzen misschien wat schoon kan lopen. Wat een mooi groenstrookje zeg. Maddy vindt het hier ook leuk, want ze sluipt er naar toe met een hoge kophouding. Hier is meer te vinden dan alleen gras voor mijn laarzen. Maddy is aan de lijn, want de wegen lopen hierlangs en het wordt steeds drukker. Maddy loopt heel langzaam vooruit en neemt meer en meer haar ‘voorstaan’ houding aan. Een klein stukje lopen we verder en dan staat ze stokstijf stil, ik kijk maar zie niets. “Toe maar”, zeg ik tegen Maddy. En ja hoor, een paar hennen vliegen op. Maddy is nog niet klaar en blijft aantrekken en even later voorstaan. Een hele klucht fazanten, het houdt niet op hier. Het is wel mooi dat Maddy nu aan de riem is en dat we dit samen kunnen doen, het is ook een samenspel. Er rent ook nog een haas weg en ik moet alle zeilen bijtrekken. Ik kan het niet laten en we lopen naar de andere kant van de weg, een aantal fazanten zijn daar geland. Maddy is meteen op haar hoede en trekt al snel aan. Het duurt nog even, want pas bij de boerderij zien we de fazanten, ze zitten voor het hek. Ook zit er nog een fazant binnen het hek, in de tuin van de boerderij. Wat een succes hier, als we hier toch eens konden lopen en Maddy los natuurlijk.
Rondrijden
Ik had nog een klein beetje het idee in mijn hoofd om naar Hubertus te gaan, maar de tijd gaat zo snel, het was zo half 10. Wel hebben we nog even rondgereden om de omgeving te verkennen, misschien zijn er nog meer mooie plekjes. En we zijn naar Berkel en Rodenrijs geweest om daar rond te kijken. Ik heb zelfs nog even koffie gehaald bij Mc Donalds en Maddy lag de hele rit in een diepe slaap.
Maandag 4 maart
Verslag van de uitslag van het oog van June Patholoog anatoom en deel 2
Dinsdag 5 maart
Achtervolgingsdrift
De afgelopen drie weken geen last gehad van achterna rennende trimmers door Maddy. De laatste keer was de hele vervelende confromtatie met de Poolse jonge dame. Ik hou het wel in de gaten, dat zeker. Het heeft altijd wel in Maddy gezeten, maar tegenwoordig is het wat meer aangewakkerd. Alleen het rare is ze doet het steeds bij hetzelfde slachtoffer. Twee keer rent ze achter dezelfde mountainbiker aan en nu twee keer dezelfde trimmer. Maddy zit even in een groenstrook en moet plassen, niets aan het handje. Er komt een trimmer aan, dat gebeurt wel vaker. De trimmer rent voorbij Maddy, ineens draait Maddy haar hoofd om, komt overeind en weg is ze. Ik probeer haar nog te blokkeren, maar ze rent me zo voorbij. Ik geef een brul naar Maddy en de trimmer stopt en is helemaal in paniek en rent naar de doornstruiken. Ik krijg een déja vu, het is dezelfde poolse jonge dame die panisch is voor honden en vooral voor dit stel denk ik. Maddy blaft naar haar, dan komt de Poolse naar mij toe en grijpt me vast. Zo probeert ze steun te zoeken en denkt ze dat ze veilig is. Nu blaft Maddy nog feller naar haar. “Dit kan natuurlijk ook komen omdat de trimmer mij vast pakt”, zeg ik later tegen Ella.
Hysterie ten top
Wat een paniek en gedoe, ik probeer haar te kalmeren. Maar er valt gewoon niet mee te praten, totaal hysterisch. “Die hond bijt” en “die hond moet aan de riem” en “die hond is gevaarlijk”, dit komt er allemaal met een pools accent uit. Ella staat met stomheid geslagen te kijken naar dit tafereeltje. Maddy moet aan de riem, maar dat gaat moeilijk als ik steeds wordt vastgehouden. Eindelijk, nadat ik hulp krijg van Ella, kan ik Maddy aanlijnen. Ik wil haar vragen om toenadering te zoeken met Maddy, maar ze draait zich om en weg is ze. Wat een toestand zeg. Misschien moeten we toch weer de lange lijn meenemen en af en toe een confrontatie opzoeken.
Woensdag 6 maart
Bange wandelaar
Voor het laatst dat Hen, Santos, ik, Maddy, June en Darcy hier in de Katwijkse duinen lopen. Volgende week begint het broedseizoen en dan is het weer honden aan de lijn tot 15 augustus :-(. Er komt een wandelend echtpaar aan en ik let er niet echt op. Ineens loopt de vrouw bij het hek en de man gewoon in het midden. Maddy loopt er naar toe en nog heb ik het niet zo in de gaten. Maddy is wel heel geïnteresseerd in de vrouw en ik roep haar. “Ik ben heel bang voor honden”, oh niet weer zo één denk ik bij mezelf. “Nee hè, dat ruikt ze weer”, antwoord ik. Echt ze pikt ze er meteen uit. Na wat overredingskracht van mij komt Maddy gelukkig naar me toe. Het is van korte duur, want eer ik het in de gaten heb loopt ze alweer bij die vrouw. Nu blaft ze naar haar, die mevrouw nog banger natuurlijk. Ik ren naar Maddy toe en hoor de vrouw zeggen: “ik durf niet te kijken” en ze houdt haar sjaal bijna helemaal voor haar gezicht en ze loopt ineengedoken en verkrampt. Ik sla mijn ogen ten hemel, goed dat ze die sjaal voor haar ogen heeft. Ik kan Maddy grijpen, ik pak haar in haar nekvel en vertel haar dat dit nu echt moet ophouden. Maddy piept dus het komt aan. Achterlijk gedoe elke keer. Ze mag weer fijn even aan de riem.
Beetje zielig
Hen en ik hebben het nog even over het gedrag van die mevrouw, het is natuurlijk heel naar als je zo bang bent voor honden. Maar het barst hier van de honden, het is jezelf wel heel erg pesten door hier te lopen. En natuurlijk mag ze hier ook gewoon lopen, moeilijk hoor, maar eigenlijk is het ook een beetje zielig. Ik denk dat Maddy nu even in een fase zit dat ze dit allemaal maar vreemd vind en graag achtervolgd. Afijn de rest van de wandeling hebben we helemaal geen last meer van het rare gedrag van Maddy.
Teefjes
Wel vindt Santos weer een heel aantrekkelijk Labrador teefje en nee ze is niet loops volgens de eigenaar. Santos vindt haar toch heel lekker ruiken en komt echt niet meer en loopt met de Labrador en baasjes mee. Hen rent naar hem toe en heeft moeite op hem te pakken te krijgen. Het lukt en ook Santos moet aan de riem. “Het gaat lekker zo met onze honden”, zeg ik tegen Hen. Even later mag Santos weer los, maar wat moet Hen hem in de gaten houden, ik probeer ook mee te helpen. Heel sneaky blijft hij achter, zogenaamd snuffelen. Maar ondertussen probeert hij er weer vandoor te gaan. Hen heeft hem nu wel door na 10 jaar en weet het steeds te voorkomen. De oude boef.
Donderdag 7 maart
De bange Poosle dame
Ik hoor Wil en Ella druk praten, nadat Wil thuis komt van de duinwandeling met de honden. “Is er wat gebeurt”, vraag ik. “Ja zeker”, zegt Wil. “Die Poolse dame van jou”. “oh nee hè wat nu weer”. Wil vertelt dat hij een dame in de bosjes zag staan, hij dacht dat ze iets zocht of dat ze iets zag, misschien wel een ree ofzo. Wil vertelt dat ze ineens uit de bosjes tevoorschijn kwam en ze zwaaide wild heen en weer met een flinke stok in haar handen. 
Maddy ging er blaffend op af. “logisch als er één of ander idioot met een stok naar je zwaait”, zegt Wil. “In paniek pakt ze me vast en nu wist ik ineens dat het die Poolse vrouw was van jullie”. We hebben het verhaal van die bange Poolse vrouw vertelt afgelopen dinsdag. “Ik bleef aardig kalm voor mijn doen”, zegt Wil. “Ik zei dat ze rustig moest blijven en normaal moest doen”. Wil vertelt dat er niks was te beginnen met die vrouw en ze raaskalde maar door. Ze dreigde zelfs om de volgende keer een mes mee te nemen en de honden neer te steken. “Dan heb je toch echt een probleem”, zei Wil tegen haar. Maddy deed allang niets meer, andere mensen en trimmers passeerden hen en Maddy deed niets. Wat een hysterisch gedoe weer en wat vervelend, vooral die dreigende taal. Wil vertelt dat hij Maddy aanlijnde en vroeg of de Poolse haar een koekje wilde geven. “Dit moet echt ophouden, het wordt alleen maar erger zo”, zei Wil tegen haar. Ze heeft het koekje nog gegeven ook aan Maddy en Maddy nam het aan.
Ik hoor dit verhaal helemaal verontwaardigd aan, wordt ook boos. Met een stok zwaaien, dat mens is gek! En dreigen om de honden neer te steken, wat denkt ze wel. Maddy is een jonge hond, vol in ontwikkeling, dit gedoe kan flink wat schade opleveren bij haar en ook bij de andere honden. Haar onbevangenheid naar vreemden kan aangetast worden, straks kunnen we weer helemaal opnieuw beginnen met een aantal socialisatie issues. Vanmiddag nemen we de lange lijn mee voor als het nodig is. Ze is toch al in meer opzichten ondeugend en af en toe aan de lijn kan geen kwaad, hebben we met de andere honden ook gedaan. Puur voor bescherming van zichzelf. De duinen hier worden druk bezocht, honden, wandelaars, trimmers, fietsers, racefietsers, mountainbikers, paarden allemaal zaken wat aandacht vergt. Vooral is het oppassen voor de racefietsers en paarden en met haar achtervolgingsdrift kan dat wel eens verkeerd gaan.
Weer ondeugend
Dat is ze weer, wanneer Ella en ik vlakbij het fietspad zijn laat ik Maddy volgen. Bij het fietspad moet ze zitten en wat doet ze? ineens steekt ze met een noodvaart over, naar de overkant en ze is in no-time op een hoge duintop. “Dit is niet normaal hoor”, zegt Ella. We hebben veel snelle honden gehad, maar Maddy is wel de snelste. “Dit kan niet”, zegt Ella. “Ze moet echt terug”. Maar hoe doe ik dat? als ik fluit komt ze vast niet. Toch fluit ik en ik zie dat Maddy kijkt. “Kom we lopen de andere kant op, dan wordt ze vast nieuwsgierig”, zeg ik tegen mijn moeder. En dat klopt, want ze komt weer razendsnel aangerend. Het oversteek ritueel doen we opnieuw en nu is ze braaf en mag weer ‘vrij’. We lopen richting het ‘oorlogspad’, daar kan je twee kanten op, Maddy weet niet welke kant en wacht. Mooi moment om de ‘zitfluit’ te gebruiken. Ze luistert heel braaf en gaat zitten. Ik ren naar haar toe om haar te belonen met een koekje. En wat doet de boef? ze draait zich om en rent weg. Grr.
Vrijdag 8 maart
Water en cake
Met Darcy, June en Maddy gaan Ella en ik wandelen in Venneperhout. Even wat anders en ik wil Erna en Trudy een muffin brengen, omdat ik jarig ben en omdat zij daar trainen. Helaas hebben we ze misgelopen, dan eten we het zelf maar op. Eén ding is zeker, Maddy is niet zo’n muts als June met water. Ze stapt er veel sneller in, terwijl June langs de kanten loopt. Maddy heeft weer een muizenhol gevonden, wij lopen verder, we willen naar huis. Maddy loopt toch maar mee, we gaan de brug over en ineens besluit Maddy om toch nog even verder te graven. Ze rent met een noodvaart terug naar dat muizenhol. Wij gaan verder, ze zoekt het maar uit. Wel houden we het in de gaten natuurlijk aan de overkant. We kunnen het ook goed in de gaten houden omdat we achter een rietkraag lopen. Ineens komt Maddy eraan en rent richting de brug, ze stopt en kijkt waar we zijn. Ze kijkt naar links en rechts, waar zijn mijn baasjes nu? Aan de overkant Maddy! Ik fluit en dan ziet ze ons. Niets verder rennen en over de brug naar de overkant. Gewoon een stukje terug rennen en dan door de sloot naar de baasjes. Geen watervrees hoor, Maddy heeft daar geen last van. June zou toch echt voor de brug gaan. Wel is Maddy zwart nu i.p.v. grijs :-).
Proefexamen GG-training
Even voor 19.00 uur rijden Maddy en ik richting Leiden. Jolet wil een proefexamen doen van de Elementaire Gehoorzaamheids cursus B en C voor Maddy en mij. Lees later het verslag.
Zaterdag 9 maart
Heel ondeugend
Het is heel slecht weer, de hele dag regen, daarom gaan we geen fazanten zoeken. We blijven dicht bij huis en gaan naar de Noordwijkse duinen. Misschien kan ik nog wat aan de lange lijn enige correcties uitvoeren, wanneer er trimmers of mountainbikers aankomen. Eén keer uit voorzorg met een trimmer, hij – ik dacht eerst dat het een zij was zo uit de verte – liep wat raar en ik lijn Maddy aan. 
Wanneer hij voorbij rent, wil ze toch naar die trimmer, waarom weet ik niet natuurlijk. Ik wacht het niet af en geef een flinke ruk aan die riem. Het komt aan, trimmers moeten helemaal met rust gelaten worden!! Ik neem mijn dummytas mee en doe wat apportjes, prima gaat het. Nu ga ik een hele grote uitdaging aan. Ze moet een dummy zoeken in één van haar favoriete duingebieden, daar waar veel konijnen zijn. Ik was er al bang voor, echt niet dat ze die dummy gaat zoeken. Ja, konijnen die wel, de doornstruiken, de holen, alles zoekt ze af. Maar niet de dummy, zelfs holen worden uitgegraven. Mijn geduld wordt heel erg op de proef gesteld, ik fluit, maar het heeft geen zin. Ik besluit om me weg te houden en te verstoppen. Na een tijdje herrinnert ze zich dat ze een baasje heeft, zoekt en vindt me. En rent me ook weer zo voorbij naar een ander konijnen walhalla. Grrrrr! Het verstoppertje spelen herhaal ik nog een paar keer, ze vindt me en gaat er dan weer als een haas vandoor. Het is genoeg, ik stop ermee, het is koud, ik ben boos en nat, ik ga de dummy halen en ik loop verder. Maddy zoekt het maar uit! Zo gezegd zo gedaan. Via de trap loop ik helemaal alleen naar het oorlogspad. Maddy zie ik voorlopig niet, ineens hoor ik een gehijg en daar is ze. Ik kijk niet op of om, zeg niets en loop stug door. Dit vindt ze raar! ze loopt naast me en vanuit mijn ooghoek zie ik dat ze een paar keer naar me opkijkt. Ze weet niet wat ze met de situatie aan moet, maar ze blijft wel naast me lopen en is heel braaf. Dit helpt, schreeuwen heeft allemaal geen zin, negeren vindt ze veel erger. Even later heb ik toch nog een verloren zoek gedaan en dat doet ze prima en nu pas ben ik weer enthousist en prijs haar.