Zondag 20 januari
Hoe gaat het met June?
Goed, ze heeft zin om te lopen en trekt zelfs Wil onderuit of hij glijdt uit, dat kan ook. Ze is zo sterk en ze wil zo graag rennen. Maar dat kan gewoon nog niet, eerst moeten de hechtingen eruit. Met de kap ramt ze overal tegen aan en iedereen moet opzij. Ze speelt met de kluif en wil graag spelen met Maddy, maar zij is te moe vandaag, te lang getraind in de kou. Wel is haar wond meer ingevallen, ik denk dat het wondvocht nu aardig weg is, er komt ook geen bloed meer uit haar neus. Alleen ziet het er wel een beejte eng uit, zo’n ingevallen wond. Bij Hubertus vragen ze ook naar June. Arjan toont belangstelling en Oscar ook. Nog even volhouden June dan mag je weer los.
Een hele koude dag
Met later op de dag veel sneeuw en een koude, harde wind uit het noordoosten. Vanmorgen hebben Maddy en ik onze tweede training bij Hubertus. Voor Maddy heb ik een dekje meegenomen en die doe ik halverwege de training aan. Het is dan echt te koud. Lees meer.
Maandag 21 januari
Doorrammen
June ramt zo wild met haar kap tegen mij aan, dat de kap scheurt. Shit. Dan maar even zonder kap en zo lopen we vanmorgen een heel eind door het dorp. Het is prachtig overal, het heeft flink gesneeuwd en June vindt het geweldig. Ze heeft het naar haar zin, rent naar me toe en springt van blijdschap. Alleen loopt ze nog steeds aan de lange lijn. Het is natuurlijk een verademing om even zonder die rot kap te lopen. We worden een paar keer aangehouden en ik moet het verhaal van June vertellen. Omdat ik allerlei vragen krijg van: waarom loopt ze alleen en aan de riem, waarom is ze niet mijn mijn vader mee. Helaas voor June moet ze thuis toch weer de kap om, ze rent er snel vandoor, ze vindt het echt niet leuk. Met de hulp van Ella lukt het om het weer om te doen. Vandaag proberen we om 1x dgs 1/2 tablet Carprodyl te geven. Het gaat goed, wel krijgt ze nog zeker 2 weken de antibiotica i.v.m. de Lyme.
Buiten is het een winterlandschap
Knipperen
Maddy knipperde gisteren ineens met haar linker oog en de schrik zit er meteen in bij huize Timmers. Ik zalf het oog 2 x, eerst maak ik het tuitje van de CAF zalf goed schoon, want ik heb het ook bij June gebruikt. Toch durf ik niet meer te zalven, straks haal ik een nieuwe tube. Ik zie geen gekke dingen in het oog en ze houdt het ook geregeld open, een heel ander verhaal dan bij June. Vanmorgen knipperde Maddy nog, maar na de wandeling is het op curieuze wijze verdwenen, gelukkig maar. Wel hebben we het gisterenavond en vanmorgen nog gespoeld met afgekoeld gekookt water. Vanmiddag loopt Wil een flink eind met June, ze moet toch weer een beetje conditie opbouwen.
Woensdag 23 januari
Hechtingen
Vandaag gaan de hechtingen eruit, 12.00 uur moeten we bij de dierenarts zijn. We moeten even wachten want Annemiek is nog aan het opereren. June trilt als een rietje in de wachtkamer, gelukkig wordt het tijdens het wachten minder. June moet op de tafel en ze is braaf, tuurlijk probeert ze er af en toe onderuit te komen en schuift ze steeds meer naar de rand van de tafel. Maar Wil is sterk en houdt haar goed vast. Er moeten heel wat hechtingen uit gehaald worden en Annemiek gaat vaardig en resoluut te werk. Af en toe maakt June wat smak bewegingen met haar bek en daardoor beweegt haar hoofd. “Lukt het”, vraag ik. “Het gaat goed”, zegt de dierenarts. Alles is eruit en Annemiek bekijkt haar werk. “Het ziet er goed uit”, vindt ze zelf. “Ja, ben je tevreden over je werk?”, vraag ik. “Eigenlijk wel”, antwoord de dierenarts. “Je ziet nu weer iets van een oogrand en het is mooi geslonken”. Helaas blijft er wel een holte bestaan, ik dacht dat dit na verloop van tijd minder zou worden door bindweefsel.
Spiertjes en zenuwen
De dierenarts legt uit dat het oog nog meebeweegt met het andere oog. Je ziet beweging van de wenkbrauw en soms beweging op de plek waar het oog zat. Moet ook zegt de dierenarts. Ik vraag waarom de spiertjes en zenuwen niet verwijderd worden. Annemiek vertelt dat het zonder die spiertjes en zenuwen een heel raar gezicht is, dan hangt alles veel meer.
Atropine
Eén ding zit me al een tijdje dwars en ik besluit om het maar gewoon te vragen. “De atropine, hadden we daar niet eerder mee moeten beginnen? ter voorkoming van verkleving van de lens aan de iris?” Annemiek laat aan de hand van een model van een oog zien hoe het zit en legt uit dat Atropine een pupil- verwijderaar is. De pupil wordt vergroot en dat is goed, want zo kan voorkomen worden dat de lens aan de iris verkleeft. Door een verkleving worden afvoerkanaaltjes afgesloten en de druppels voorkomt dit.Maar een grote pupil kan wel afvoerkanaaltjes op een andere plek afsluiten en zo wordt de druk in het oog toch nog te hoog. Een hoge oogboldruk is echt een groot probleem! daar weten we alles van. Het is altijd een afweging om Atropine te gebruiken, het kan verkleving van de lens voorkomen, maar tegelijkertijd worden er andere afvoerkanaaltjes afgesloten. Oké, duidelijk verhaal en nu snap ik het ook beter. Annemiek vertelt dat een uveïtis een moeilijk verhaal is, het kan goed gaan. Maar als er maar íets mis gaat, is het meestal einde verhaal.
Wat nu?
Annemiek vertelt dat June moet wennen aan het feit dat ze geen diepte meer kan zien. Daarom moeten we haar de tijd en ruimte geven om te wennen. Eerst nog aan de lange lijn uitlaten en eventueel loslaten op een open plek. Uitkijken met takken en doorns. “Ze heeft nog maar één oog, hier moet je zuinig op zijn!” “of een brilletje op doen”. Ik zou het bijna nog overwegen. Ik vertel ook, dat ik dit heel moeilijk vind. June moet haar plekje weer zien te vinden. We moeten haar loslaten en weer vertrouwen krijgen. Maar dat zal nog heel moeilijk worden voor ons.
We hebben nog een tijdje nagepraat. Ik geef wat ongebruikte pillen, zoals antibiotica en prednison terug en we spreken af dat we alle oogdruppels en de gebruikte tube CAF-oogzalf weggooien. Ik neem meteen een nieuw tubetje mee. We bedanken de dierenarts en nemen afscheid voor hopelijk een hele tijd. Wel belt ze zodra de uitslag van het pathologisch onderzoek binnen is.
June gaat mee
Wel aan de lange lijn, ze heeft het naar haar zin! weer lekker mee naar de duinen. Een feest. Het lopen gaat prima, ze schrikt niet en stoot zich nergens aan. Op de grote zandvlakte besluiten Ella en ik haar even los te laten. Slecht plan, want ze gaat er meteen vandoor richting een hoge duintop, met veel duindoornstruiken waar Maddy ergens rond hangt. Ik in paniek erachter aan. Ik probeer een helling op te klimmen, maar zak weg in een berg sneeuw en de helling kom ik met geen mogelijkheid op. Ella maar lachen op de achtergrond. Ik roep June en nog eens, pas als ik heel boos wordt dan komt ze. Ik lijn haar meteen weer aan, sorry June. We zijn zo blij dat ze weer mee kan, maar hoe dat met Wil moet morgen? daar denken we nog even over na.
Donderdag 24 januari
nog even aan de lijn
June gaat ‘s morgens nog niet mee met Wil, Ella loopt een flink rondje met haar aan de riem. En het valt Ella op dat het steeds beter gaat, ze is niet meer zo schrikkerig. ‘s Middags gaat ze weer met ons mee, alleen pakken we het nu anders aan. Wanneer we op het ‘oorlogspad’ lopen- het pad langs de zeereep – roep ik Maddy en lijn haar aan. Nu mag June even los, ze blijft op het pad lopen en dat is een stuk meer geruststellend. Een klein stukje maar, wanneer we het pad naar links nemen, lijn ik June weer aan. Zo heeft ze even van haar vrijheid genoten en we proberen het op deze manier op te bouwen. Maddy mag nu weer los en zij is meteen weer weg.
Vrijdag 25 januari
Er verandert niets
Qua lopen doen we het vandaag hetzelfde als gisteren. En June doet het steeds beter, ze ontwijkt goed de takken en loopt prima aan de lijn. Ze heeft er zin in en wil eigenlijk gewoon los!!
Trainen
Vanavond ga ik met Maddy trainen bij KC Leiden, het is weer een koude avond en ik geef Maddy weer het dekje aan. Lees meer.
Zaterdag 26 januari
Eerlijk zullen we alles delen..
Weer een koude dag en er valt weer sneeuw, ‘s middags komt de temperatuur boven nul uit. We hebben het eerlijk verdeeld. Ella gaat met Darcy, zij is de hele week al met Wil en Maddy mee geweest en kan wel wat rust gebruiken. Maddy gaat met Wil mee, zij heeft de hele week gelopen en kan wel weer een fietstochtje gebruiken en ik ga met June, dan kan ze lekker los nu ze alleen is.
De hele wandeling los
Ik doe al vrij snel de riem af en meteen komen we de eerste honden tegen, dit is van de week nog niet gebeurd en ik ben benieuwd hoe ze met haar soortgenoten omgaat. Het gaat prima, haar haren gaan overeind, maar dat gebeurde altijd al. Ze gedraagt zich als altijd, ik ben blij en daarom krijgt ze een koekje. Ze zou onzeker kunnen zijn en reageert anders door die onzekerheid. Misschien door te grommen of blaffen, dit gaf Machteld van der Linden ook aan eerder van de week. June heeft het zo naar haar zin, ze rent en springt, kijkt mij op een afstand aan en dan rent ze weer terug naar mij. Ze snuffelt, maar gaat er niet echt vandoor. Ze kijkt uit en met de takken gaat het ook goed, ze krijgt ze niet tegen zich aan. June geniet en ik geniet van haar. Ik betrap mezelf erop dat ik zelfs af en toe vergeet dat ze nog maar één oog heeft. Zo moet het ook weer worden, dat komt ook omdat June zich moeiteloos aanpast.