Zondag 5 juli
Zweettraining in Almere en het blijft heel leuk.
Maandag 6 juli
Ik zeg af voor de Gehoorzaamheidstraining, ik heb het te druk.
Dinsdag 7 juli
Met een auto volgeladen vertrekken we naar Nijmegen
Ik moet naar het ziekenhuis, naar de St. Maartenskliniek in Nijmegen dus. Ruim 1.30 rijden, met mogelijke files en een Waalbrug die gedeeltelijk dicht is 2 uur. Ik zou alleen gaan, want als het niet nodig is kan er geen begeleider mee. Maar mijn moeder wilde toch mee en we besloten om de honden mee te nemen. Dan kunnen we na het consult een mooie wandelplek opzoeken. Mijn moeder blijft in de auto wachten. Mooi op tijd komen we aan en bij de ingang wordt mijn temperatuur opgemeten en verder kan ik doorlopen, wel even de handen desinfecteren uiteraard.
Foto’s
Eerst moet ik een MRI laten maken van mijn onderrug en daarna een röntgenfoto. Alles loopt op rolletjes en ik ben snel aan de beurt. Ik moet wel steeds mijn handen desinfecteren, maar verder merk ik niet veel van de coronamaatregelen. Tuurlijk blijven we op afstand en schudden we geen handen. De verpleging draagt geen mondkapjes of andere bescherming van het gezicht. Hierna mijn afspraak met de Orthopedisch chirurg.
Wat is er aan de hand?
Sinds oktober kreeg ik ineens heel veel meer last van mijn rug en anders ook. Pijn die ik nog niet gehad had en heel gemeen is. Ik wist niet wat mij overkwam. Ik heb al heel lang chronische pijn aan mijn rug en vooral aan mijn rechterbeen, maar nu! Poeh. Alles kwam tegelijk. Ik kreeg enorme last van mijn blaas en darmen en was ook incontinent. Ik kijk het altijd een tijdje aan eer ik actie onderneem. Eind oktober ben ik bij de huisarts geweest voor medicijnen. Ik gebruikte 12 neurontin, 2 tramadol retard en oxycodon. Sinds april 2016 kon ik de neurontin verminderen naar 6 capsules, de tramadol bleef hetzelfde en de oxycodon gebruikte ik sporadisch. Ik was hier zo blij mee en nu was ik weer terug bij af. De honden uitlaten, trainen, alles was zo pijnlijk. Als ik me maar even bewoog, b.v. de riem bij de hond aandoen, iets pakken, in de auto stappen na een wandeling, ik ging door de grond. Ik heb alle medicijnen weer verhoogd en voor de nacht de oxycodon. Langzaamaan ging het wat beter, maar puur door de medicijnen.
Vervolg
Ik ben toch weer terug naar de huisarts gegaan en gevraagd of ik weer voor een zenuwblokkade naar het ziekenhuis kon en ook onderzoek naar blaas en darmen. Ik kwam terecht op chirurgie en helaas was daar corona, dus het bezoek aan de gynaecoloog en uroloog werd uitgesteld. In het St. Maartenskliniek wilde ze mij toch eerst zien, want een bezoek aan de orthopeed was voor het laatst in 2013 zo ook de laatste scans. Door de medicijnen werd het wel leefbaarder, maar er zitten hele slechte dagen bij. Het bezoek aan de orthopeed werd veranderd in een belafspraak en er werd afgesproken dat ik een MRI en een foto moest laten maken, daarna consult.
Heden
Vandaag is de dag eindelijk aangebroken. Alles loopt op rolletjes. De arts is heel aardig en geduldig. Maar de uitslag is niet goed. Een zenuw is bijna afgesloten en een verschoven wervel. Ik heb een aangeboren wervelkolom afwijking en heb geen staartbeen, heiligbeen is ook anders, wervels zijn abnormaal, ruggenmerg loopt langer door, het is een pijnhoop. De orthopeed vindt dat er geopereerd moet worden en ik schrik daarvan. Al zolang (30) jaar heb ik pijn en al zolang vraag ik is er wat aan te doen, nu vraag ik dat niet eens meer en nu zijn de aandoeningen te ernstig om er mee door te gaan. Met het vrij leggen van de zenuw stelt hij ook voor om de onderste wervels te fixeren. Dit houdt in dat dan mijn hele rug is vastgezet. De dokter ziet ook wel dat ik schrik en hij stelt voor dat hij overlegt met het team van Orthopedische wervelkolom chirurgen en neurochirurgen en dan belt hij me op. Ik moet bijna huilen, maar weet het gelukkig binnen te houden. Ik moet wel even nog een scan van de hele rug laten maken en een röntgenfoto van de hele rug, zo heeft hij het plaatje compleet, ook voor het overleg. Dit komt binnen dat begrijp je.
Moeders
Mijn moeder zit in de auto met de honden in de parkeergarage en nu hou ik het niet droog. We praten en zoeken dan een leuk plekje om even wat te eten en drinken en om te wandelen met de honden. Natuurlijk verdwalen we. Wat is de omgeving van Nijmegen prachtig. Nu nog naar huis rijden en dat valt niet mee.
Woensdag 8 juli
Vanmiddag naar de bekkenbodemfysio, ja die heb je ook.
Donderdag 9 juli
’s Ochtends breng ik mijn auto weg om er nieuwe banden onder te zetten. Ik kies voor vierseizoenen banden. Wat rijdt het weer heerlijk en veilig.
Donderdag 9 juli
Voor de veiligheid
’s Ochtends breng ik mijn auto weg om er nieuwe banden onder te zetten. Ik kies voor vierseizoenen banden. Wat rijdt het weer heerlijk en veilig.
Trainen?
Te veel allemaal
Komt daar nog wat van deze week? Nee sorry, te veel afspraken.
Vrijdag 10 juli
Jachttraining in Almere bij een heus kasteel. Lees meer.
Maddy wil ook even weg
’s Middags gaan we even naar de Bavo voor onze wandeling, dit eindigt in een nachtmerrie.
En dan gaat het mis
“Gaan we even naar de Bavo?”, ja is goed zegt Ella. “Effe makkelijk hoor, Blaine en ik hebben de hele dag getraind”. We lopen helemaal achteraan op het grote landgoed en de honden lopen voor ons. Ineens hoor ik een herrie en met z’n tweeën proberen ze een reiger aan te vallen, duidelijk ziek anders was het diertje wel weggevlogen. Ik roep en ren ernaartoe, ik zie de vogel met wijd gespreide vleugels en met zijn snavel zich uit alle macht verdedigen. Ik weet niet of de vogel geraakt is door de honden, maar ik weet wel dat dit niet normaal is. De reiger is echt ziek en na deze aanvaring valt hij neer. Ik kan de honden vrij makkelijk aanlijnen en zie de vogel liggen. Ik vind het zo zielig en erg, maar ik durf verder niets te doen, het is niet meer te redden. Mijn enige troost is dat het anders was aangevallen door een vos of kat.
Oh Nee!
Ik kijk Blaine aan en wat zie ik nu? Ze heet haar oog dicht! Oh verdomme, als ik wil kijken en aan haar kom piept ze en geeft echt pijn aan. Ik kan niet in haar oog kijken. Ik schrik me rot en zie de doemscenario’s weer voor me. Ik bel meteen de dierenarts, maar ze zijn al weg. Dan bel ik de dierenkliniek in Rijswijk, zij zijn 24 uur per dag open. Ik kan meteen komen en we zijn er precies om 18.30 uur.
Wat is er aan de hand?
Er zit een wondje op het hoornvlies, maar hoe diep is het en hoe is het met de oogboldruk. We kennen dit verhaal maar al te goed van June. Blaine stribbelt best tegen en om het oog goed te onderzoeken moet ze onder narcose, maar dat kan pas rond 20.30 uur. Of we komen morgen terug met een nuchtere Blaine. Wat is veilig? We willen best blijven, maar als de dierenarts zegt dat het kan vind ik morgen ook goed. Ze nemen Blaine nog even mee naar achteren om te proberen of ze in het oog kunnen kijken en om te overleggen. Het lukt niet om de oogdruk te meten en het is veilig om haar mee naar huis te nemen.
Bewondering
Aan het geluid van de nagels op het vinyl hoor ik dat Blaine terugkomt en dat blijkt ook zo te zijn. Ze krijgt ook zoveel complimentjes van andere baasjes, omdat ze zo lief is en steeds met haar staart kwispelt.
Oogdruppels
Blaine moet druppels hebben die de pupil verwijden, de kliniek heeft ze niet meer, grrr. Wat nu? Ik moet ze bij een mensenapotheek halen, fijn om 21.00 uur op een vrijdagavond. In de auto zoek ik op google en huisartsenpost Voorhout komt in beeld. Ja natuurlijk, we gaan ernaartoe en ook zij hebben het niet in een flesje, maar wel de disposables (kleine pipetjes voor éénmalig gebruik).
Wordt vervolgd.
Zaterdag 11 juli
Weer vroeg op met een nuchtere Blaine
Even voor 8.00 uur zijn we in Rijswijk. Blaine wordt meteen mee naar achteren genomen. Na 10 minuten? Hoor ik weer de nagels op het vinyl en daar is ze weer. Blijkt het oogboldrukapparaat kapot te zijn, wat???! Maar ze konden het oog goed onderzoeken en het lijkt mee te vallen. We moeten doorgaan met de medicijnen die we gisteren kregen en ze krijgt er nog een ontstekingsmiddel/pijnstilling bij.