Zondag 6 januari
June’s rechter oog
Het is nog niet goed en ik bel de dierenarts. Helaas zijn we zo stom geweest om June eten te geven. Anders had June kunnen komen en dan had ze onder narcose naar haar oog kunnen kijken. Nu ze zo haar oog dichtknijpt kan de dierenarts niets zien. Nu moet ze morgenochtend nuchter zijn, we hadden al voor 09.00 uur afgesproken. Nu moet ik door blijven druppelen, 6x dgs, maar echt 4 à 5 druppels per keer geven. De druppels moeten op de oogbol gedruppeld worden, maar dat lukt niet, vandaar meer druppels per keer. Vanavond mag ze een extra pijnstiller.
Hubertus
Toch nog even geweest en ik heb Maddy meegenomen. Nieuwjaarwensen en kijken in welke groep Maddy is ingeschreven. In groep C bij John Heijboer en Erna, leuk daar ben ik wel tevreden mee. Ook zit ik samen met Natascha in de groep. De zus van Steef, het blijft in de familie zullen we maar zeggen. Geen Balda en Steef, Balda moet volgende week bevallen van haar eerste nest. Spannende dagen voor Steef en haar familie en fokkers.
Maandag 7 januari
Na het opstaan zien we al meteen dat het slecht gaat met het oog van June, na het geven van de druppels helemaal. Ik loop een klein rondje met June, eten mag ze niet en om 09.00 uur zijn we bij de dierenarts. Annemiek probeert eerst nog of ze het oog met verdovingsdruppels kan bekijken. Vergeet het maar dat gaat niet lukken. Ze geeft June een spuit en na een kwartiertje valt ze in een diepe slaap. Nu kan de dierenarts het oog goed bekijken en het ziet er niet fraai uit. Ik mag ook meekijken, het is echt schrikken. Zo erg ontstoken, de iris is knalrood en troebel, zo ook de pupil. Ze ziet een litteken op het hoornvlies, maar dit is dicht. Wel ziet ze een wit vlokje in het oog en volgens haar duidt dat op een ontsteking. “Het lijkt wel of er allemaal pus achter de lens zit, het is echt ín het oog ontstoken en dat is een veel ernstiger verhaal dan óp het oog. De vraag is zit er nog iets in het oog. Annemiek zegt dat ze daar de juiste spullen niet voor heeft en daar is een oogarts voor nodig. Wel vindt ze het een raar verhaal dat ze geen kanaaltje van het hoornvlies naar binnen ziet gaan, het is gewoon gesloten. En ze gelooft er niet in dat de beschadiging van voor de operatie hier nog een rol inspeelt. Nu zal een oogarts niet veel meer kunnen doen, ze kan het oog niet opereren, daar is het té erg ontstoken voor. “Kan June haar oog verliezen”?, vraag ik. “Dat hoeft niet”, zegt de dierenarts. “Heeft ze blijvende schade aan het oog?”, vraag ik ook. “Ga daar maar wel van uit”, zegt Annemiek. Wat een narigheid en wat een pijn moet June hebben. Annemiek probeert een oogarts te bereiken en dat valt nog niet mee. Een kliniek in Utrecht heeft er één, alleen zij komt pas om 10.00 uur. We spreken af dat June rustig blijft slapen bij de dierenarts en Annemiek belt zodra ze de oogarts heeft gesproken.
Oordeel oogarts
Die was heel duidelijk. Volgens de oogarts is het zeker viraal of een auto-imuun verhaal, als de uveïtis (onsteking van de iris) zo ernstig is. Zoals Annemiek het aan de oogarts beschreef kon het niet een beschadiging zijn. Ook moet er een bloedtest gedaan worden om een verdenking van Lyme of Erhlichia uit te sluiten. We mogen bij de oogarts langskomen, maar dat heeft eigenlijk niet veel zin. Ook is de oogarts dinsdag en donderdag in de kliniek en het zou beter zijn om eventueel donderdag langs te komen. Onderweg naar huis gooi ik de tank nog vol, je weet maar nooit. Thuis is het wachten en huilen en praten. Annemiek zou bellen wanneer June goed wakker zou zijn. Ze heeft heel lang geslapen, want we worden pas om 15.45 uur gebeld. Ik loop dan net met Maddy en Darcy in de duinen.
Ophalen
Rond 16.15 uur zijn we bij de dierenarts, wat is June blij dat ze ons ziet, helemaal hyper is ze. Wel moet ze meteen naar buiten om een hele grote plas te doen. Even later komt Annemiek en we krijgen de nodige instructies. Andere antibiotica (tegen Lyme), andere pijnstilling, Carprodyl, die lijkt beter te helpen, Atropine oogdruppels ook voor de pijn en om de pupil wijd te houden en de druppels, Oculsan, die we al hebben. Wel moet ze overleggen met de oogarts of er nog prednison gegeven moet worden. Dit soort antibioticum en prednison verdraagt elkaar niet goed, ook is het oppassen met de ontstekingsremmer/pijnstiller Carprodyl en Onsior. Dit is een zogenaamde NSAID en dit kan niet samen met Prednison gegeven worden. Helaas was de oogarts al weer weg, dus ze moet wachten tot morgen. Morgen heb ik overleg en woensdag komen we terug. Thuis maak ik maar een lijst van wat en wanneer er iets gegeven moet worden. En verder is het afwachten of alles goed aanslaat. Wel houdt June haar oog iets meer open.
Dinsdag 8 januari
Andere medicijnen
Vroeg op want ik moet weer werken. Om 06.00 uur geef ik de eerste Prednison druppels en start ik met de antibioticum Doxycycline. Verder moet Ella het van me overnemen. Zelf verwacht ik een telefoontje van de dierenarts, maar dat loopt weer eens anders. Om 10.00 uur bel ik (dit was afgesproken) en om 13.30 uur weer, ik moet weten wat er gegeven gaat worden. Ook heeft ze nog geen pijnstiller gehad, dit mag niet i.v.m. het geven van eventueel prednison. Kan mij het schelen, ik geef June een halve tablet Carprodyl, ze heeft mij veel te veel pijn. De assistent vertelt dat ik moet langskomen om een recept te halen voor nieuwe oogdruppels. Als ik bij de praktijk kom ligt er een briefje voor me klaar met instructies van de dierenarts, nadat ze heeft overlegd met de oogarts. De assistent heeft alles klaargemaakt. June krijgt vanaf morgen Prednison tabletten, andere oogdruppels met prednison, de pijnstillers mogen niet meer gegeven worden en doorgaan met Atropine druppels en de Doxycycline. Een hele lijst weer, morgen om 16.45 moet ik met June langskomen voor controle. Ik rij naar huis en haal de oogdruppels bij mijn eigen apotheek.
Hoe gaat het met June?
Eigenlijk zie ik nog niet veel verandering. Vanmorgen was ze best tierig, maar ze houdt haar oog nog niet veel open en het is een treurig gezicht. Het lijkt net of de grijze sluier op haar oog erger is geworden. Dat betekent dat er nog flink oedeem is.
Woensdag 9 januari
Onrustige nacht
Het gaat slecht met June, ze is heel onrustig. Vannacht ook al. Ik ben erg verkouden en ben gisterenavond op tijd naar bed gegaan. Maar de druppels van 24 uur moesten nog gegeven worden. Ach dacht ik, ik kijk toch even tv en dan doe ik het wel. Ik heb het 24.00 uur zien worden, maar ik ben niet opgestaan. Om 04.00 schrok ik wakker en het eerste wat er door me heen schoot waren de druppels. Ik ben toen wel opgestaan en ik heb June de druppels gegeven. Ze was onrustig en had pijn, maar ik kon haar geen pijnstiller geven. Ik heb even bij haar gelegen en toen ze rustiger werd ben ik weer naar bed gegaan.
Ella loopt om 09.30 uur een klein stukje, maar nadat ze alles gedaan heeft wil ze meteen weer naar huis. Gelukkig mankeert er nog steeds niets aan haar eetlust. Normaal zou ze gaan slapen, maar ze is onrustig en heeft pijn, ze trilt ook, ze staat zieligjes in de kamer. Wanneer ze wel even gaat liggen, legt ze niet haar hoofd neer. Dit is niet om aan te zien. Het geeft zo’n machteloos gevoel. Vanmiddag vraag ik eerst weer om pijnstillers, desnoods een kalmeringsmiddel omdat ze de Onsior niet meer mag hebben. Ze snauwt zelfs een keer naar Maddy en dat doet ze echt niet snel, want Maddy is haar maatje. Even doet ze haar oog open en wat ziet het eruit. Totaal geen verbetering en haar oog kleurt nog grijzer, nog meer vocht dus. Rond het middaguur wordt ze gelukkig rustiger en gaat slapen. ‘s Middags heeft ze lekker bij me op de bank gelegen.
Dierenarts
Om 15.30 uur ga ik een rondje duin lopen met Darcy en Maddy en voor 16.30 uur rijden Ella en ik naar Noordwijk. Nadat iedereen weg is komt de dierenarts naar ons toe. Ze kijkt in June’s oog en ook Annemiek ziet geen verbetering. Ze ziet meer vocht en het is nog veel te rood. Ik vertel hoe ze er vanmorgen aan toe was. “Ik denk dat het toch beter is dat jullie morgen naar de oogarts in Utrecht gaan. Zij kan verder kijken en ik maak me ook ongerust over de oogboldruk”. We zijn het er helemaal mee eens. Annemiek maakt de afspraak en morgen om 11.00 uur kunnen we terecht. Moet ik wel gewoon werken morgen, maar daar komt wel een oplossing voor. Annemiek kijkt op haar tablet hoe we moeten rijden, dat gaat helemaal goed komen. Ik vraag om pijnstilling voor zo nodig en ik krijg Tramadol mee. Laat ik die nu zelf ook gebruiken. “Ze kunnen er wel een beetje high van worden”, zegt de dierenarts. “Geef er vanavond maar gewoon één”. Ook wordt haar temperatuur nog even opgemeten en die is 39,1. Geen koorts, maar het is ook niet haar normale temperatuur. Eenmaal thuis heeft ze haar oog meer open en ze gaat na het eten rustig slapen. ‘s Avonds ook, daarom geven we niet de Tramadol. Het druppelen van haar oog vindt ze echt niet fijn!
Donderdag 10 januari
Oogarts
11.00 moeten we bij de oogarts in Utrecht zijn. Ella en ik gaan ruim op tijd weg, geen file en de kliniek ligt pal aan de A2. Inschrijven en dan is het even wachten. De oogarts bekijkt het oog en ziet meteen dat het helemaal mis is. De oogboldruk is ook te hoog, 36 en het moet 15 zijn. De oogdruk wordt anders dan bij mensen gemeten. Wij krijgen een plofje en bij dieren komen er kleine pennetjes uit een apparaatje en dat meet de druk. Het doet geen pijn volgens de oogarts, klopt ook want June reageert er amper op. De lens is verkleeft aan de iris en daardoor loopt de druk op, het vocht kan niet meer weg. Ook zijn alle afvoerkanaaltjes afgesloten. De oogarts bekijkt het andere oog, bij een auto-immuun verhaal is het andere oog ook aangedaan. Dat is niet het geval. June is braaf en laat het allemaal toe. Ze is vrij snel klaar met haar onderzoek en ze komt meteen ter zake. “Het beste is om het oog morgen te laten verwijderen. June heeft heel veel pijn en het komt niet meer goed”. Ho even, wat krijgen we nu? “Moet het verwijderd worden, kan er dan niets meer gedaan worden”. “Je kunt er voor kiezen om het erin te laten zitten, maar ze ziet er niets meer mee, de druk blijft hoog en ze blijft daardoor heel veel pijn houden”, antwoord de dierenarts. “Hebben we het verkeerd aangepakt”, vraag ik. “Nee eigenlijk niet, jullie en wij hebben er alles aangedaan”. “Kunnen we het dan nog niet even aankijken en extra druppelen tegen de druk”, vraag ik. “Kan, maar waarom? het zal niet veel helpen”. Toch besluiten Ella en ik het te wagen, verwijderen kan altijd nog. “Iedere oogarts kan het oog verwijderen, je moet maar kijken wat je doet, of je eigen dierenarts of ik”. “Je komt maandag terug, maar houdt er rekening mee dat het oog alsnog verwijderd moet worden en dan zo snel mogelijk. Dus je moet met een nuchtere June komen, ze mag niet eten na 24.00 uur.” “En dan of hier of bij je eigen dierenarts laten opereren”. Dit was het dan, in de behandelkamer moet ik al huilen, maar op de gang laat ik mijn tranen helemaal gaan. Ella en ik en June staan even in een soort kamertje voordat we naar de wachtruimte gaan.
Afspraken maken
Bij de balie zegt de assistente: “slecht nieuws”? “Ja” antwoord ik en de tranen blijven stromen. Het is definitief nu! Maandag om 10.00 moeten we komen en we moeten even overleggen met onze eigen dierenarts wat te doen. Bij haar of hier opereren. “Wat kost het hier?”, vraag ik nog. De oogarts komt later vertellen dat het € 800,00 is. Wat een toestand en wat een narigheid. Het voelt als een hele boze droom, we proberen wakker te worden, maar helaas we zitten er midden in. Thuis vindt Wil dat het oog dan maar morgen verwijderd moet worden. Huh? Ik dacht echt dat hij het wel met ons eens zou zijn om te proberen het oog te behouden. “Ze heeft daardoor wel 3 dagen extra pijn hè”, zegt Wil. Hij heeft helemaal gelijk, wat doen we June aan. Terwijl het toch hopeloos is en uitstel van executie. “Waar laten we haar opereren”, vraag ik. Ella en Wil vinden dat onze eigen dierenarts het moet doen, als ze het kan en wil doen, dit moet ik overleggen. Ook is het dichtbij en zijn we dicht bij haar.
Overleg met eigen dierenarts
Rond 16.00 uur bel ik naar de praktijk en ik vraag of de informatie van de oogarts is binnengekomen. “Ik geef je Annemiek”, zegt haar man en assistent. We praten met elkaar en ik huil. Annemiek laat merken dat we June echt extra veel leed aandoen door haar niet snel te opereren. “Moeten we het toch doen?”, vraag ik naar Wil en Ella toe. Ella kan het niet aan en Wil knikt instemmend. Voor June, voor mijn mooie meisje hakken we de knoop door en laten we haar morgen opereren. “Het is echt het beste”, zegt Annemiek. Ik vraag of ze veel ervaring heeft met dit soort operaties. En ze verteld dat dit eigenlijk meer voorkomt dan haar lief is en dat ze deze operaties best veel uitvoert. “Maar je mag zelf weten waar je haar laat opereren”, zegt Annemiek. “We willen graag dat jij de operatie doet”, zeg ik. “Ik doe dit liever niet, maar het moet gewoon gebeuren. Ik ga kijken wanneer morgen, het is een spoedoperatie en ik ga andere afspraken verzetten”. “Ik bel je zo terug”. Ik moet met Maddy en Darcy lopen, een beetje frisse lucht kan geen kwaad. Mijn ogen zijn dik opgezet van het vele huilen, Maddy kijkt me vaak met een vragende blik aan als ik weer eens aan het snikken ben. Rivieren vol tranen huil ik en met de tranen van Ella en Wil erbij stroomt het bijna over.
De operatie is vroeg in de ochtend
De dierenarts belt en morgen om 09.00 uur wordt June geopereerd. Het gaat echt gebeuren, het is definitief. Na 24.00 mag June niet meer eten, wel mag ze nog twee keer een tramadol krijgen en het oog nog even blijven druppelen. We zijn alleen maar aan het druppelen, de prednorol 6x, Azopt 3x en Atropine 4x. Dit lijkt helemaal zinloos, maar het helpt tegen de pijn en daar doen we alles voor. Als June het maar zo comfortabel mogelijk heeft. Als je daar van kan spreken in deze situatie. Het oog ziet er zo vreselijk uit, ze houdt het nu meer open en dan valt het meer op. Wel valt op dat ze al iets meer tegen b.v. de tafelpoot aanstoot. Het is echt niet te bevatten, in één week tijd gebeurt dit allemaal. Hoe kan dit gebeuren! hoe kan het, hoe kan het. Ik ga mezelf dingen verwijten, ben ik altijd heel goed in, maar het heeft geen zin. De dierenarts heeft afspraken voor June afgezegd en morgen moet ik nog wel de dierenkliniek in Utrecht bellen. De dierenarts stuurt wel een fax, het is meer voor de zekerheid. Net als June hebben we een rot avond en van slapen zal niet veel komen vrees ik.
Vrijdag 11 januari
Nog even naar de duinen
Toch heb ik wel goed geslapen, de opgekropte zenuwen die ik de hele week gevoeld heb waren nu weg. Ella heeft ook goed geslapen, alleen Wil niet. Ik sta vroeg op, want ik wil met June nog even naar de duinen. Het heeft gevroren en June vindt het helemaal leuk in de duinen. En ik geniet van haar. Bij de auto doe ik een andere jas en schoenen aan. Ik ga straks toch nog even werken, ik loop een beetje achter met mijn werk. Thuis zitten en duimen draaien schiet ook niet op, ik kan straks toch niets doen. Op mijn werk zal ik huilen, dit weekeinde zal ik huilen en volgende week ook, dat blijft nog wel even. Jammer dan. Mijn collega heb ik een whatsapp gestuurd gisterenavond en het één en ander uitgelegd. 08.55 uur zijn we bij de dierenarts en in tegenstelling tot afgelopen maandag is de praktijk nu wel open. Er zitten al diverse baasjes met hun dieren. Een gezellig praatje zit er van mijn kant niet in, ik kan alleen maar huilen. Rond 09.15 uur komt Annemiek ons halen. Ze kijkt naar June’s oog en het valt haar op, dat er toch wat vocht weg is. “Ik kan de iris meer zien”, zegt Annemiek. “Je gaat nu niet twijfelen hè”, zeg ik. “Nee, die druk blijft hoog omdat het vocht gewoon niet weg kan en de pijn blijft hevig”. “Zien kan ze er niet meer mee”. June is zo braaf en laat het allemaal toe. Niet dat ze het leuk vind! Annemiek geeft de spuit waardoor ze gaat slapen. En dat gebeurt weer vrij snel, op het schapenvachtje gaat ze al vrij snel liggen en zakt weg. Nu kan Annemiek nog even goed in haar oog kijken. Door de narcose valt de hevige roodheid weg en door de pupil zijn allemaal vlokken te zien. “Hoe lang duurt de operatie”, vraag ik. “Een half uur tot 1 uur, maar met de voorbereidingen en nazorg ben ik natuurlijk langer bezig”. “Heb je hier nu zelf veel last van”, vraag ik. Want het valt me op dat ze wat dikke ogen heeft. “Ja dit gaat me niet in de kouwe kleren zitten, bovendien is dit een hele heftige week, met veel nare gevallen”. Huilen huilen is het weer. “Zorg goed voor haar”, kan ik er nog net uitstamelen. Annemiek belooft dat en ze belt als ze klaar is. Ik verlaat het kamertje en zie Marloes, de andere dierenarts, achter de balie staan. “Gaat het”, vraagt ze. En ik schudt nee.
De operatie
June laat ik achter en loop alleen naar de auto, daar kom ik de mevrouw tegen met de Tsjechische Wolfshond. Ella en ik komen ze vaak in de duinen tegen en vaak maken we even een kort praatje. Ik zie haar schrikken: “wat is er aan de hand”? vraagt ze. Ik vertel dat June geopereerd moet worden en vertel meteen maar het hele verhaal. Ze reageert heel lief en omhelst me om te troosten. Ik rij naar mijn werk en ook daar moet ik mijn verhaal vertel en weer huil ik. Toch doet het me wel goed en ik ben zo wel afgeleid, al moet ik eerlijk bekennen dat er niet zoveel uit mijn handen komt. Rond 11.00 uur wordt ik gebeld door de assistent en hij vertelt dat alles goed is gegaan en dat June nu rustig slaapt. Het zal eind van de middag worden eer we June kunnen halen. Vanavond begint de GG-training met Maddy weer, maar ik zeg het af, daar staat mijn hoofd echt niet naar.
June is wakker
Ik ben net thuis van de wandeling met Maddy en Darcy als we gebeld worden. We kunnen June halen. Oeh, dit is weer schrikken zeg, wat ziet het eruit! June is onrustig en piept. Arm arm meisje, wat een ellende. Was het maar een week verder, maar ook hier moeten we doorheen. We krijgen allerlei instructies mee. Doorgaan met de Doxyciclyne 1x dgs 2 tabletten, 2x dgs een 1/2 tablet Carprodyl en 3x dgs Tramadol. De wond kan bloeden en er kan bloed uit June’s neus komen. Wel doen we bij de dierenarts al een kap om, dit vind ik prettiger. Eind volgende langskomen en als er iets is, mag ik altijd bellen.
June is weer thuis
In de auto heeft June het moeilijk, ze piept en joelt zelfs. Dit heb ik nog nooit gehoord, Wil zit bij haar achterin de auto en steunt haar waar nodig. De andere honden vinden het maar eng, die kap en June zo zielig. Darcy gromt en Maddy kijkt en loopt weg. June durft bijna niet te lopen en we moeten haar aan haar halsband vasthouden en haar leiden. Er komt best veel bloed uit de wond, ze is toch even te druk geweest. Rust is nu belangrijk en hopelijk stelpt het bloeden dan. Al het bloed loopt de kap in, tissues vol bloed halen we weg. Ook loopt het bloed over haar wang, dit moet toch echt stoppen. Ik probeer haar wang wat schoon te maken, maar dat vindt ze echt niet fijn. Dan maar niet. Gelukkig wordt het minder wanneer ze rustig ligt. Ik geef meteen de Tramadol en ik ga bij haar zitten, dit helpt daar wordt ze rustig van. Later gaat Ella bij haar zitten en liggen. Ik geef voorzichtig wat te eten en te drinken, maar ze weet zich geen raad met die kap. Plassen wil ze niet. Later op de avond krijgt ze licht verteerbare brokken, niet veel, een beetje. Dorst heeft ze en ze krijgt lekker karnemelk met water. We zijn allemaal kapot en ik wil slapen, ik ga het eerste deel van de nacht bij June slapen. Ella en ik leggen kussens bij haar mand, dekbed en kussen erbij en slapen maar. Niet dus! June is heel rustig en slaapt lekker, alleen neemt ze alle plek van mij in en voor mij blijft er niet veel over. Geeft niet, als June maar lekker ligt. Rond 03.00 uur neemt Ella het over en gaat bij June liggen.
Zaterdag 12 januari
Wanneer ik opsta is Ella al met June buiten geweest en gelukkig heeft ze geplast. Ook heeft ze wat gegeten en ze heeft haar medicijnen gehad. Vandaag is ze nog zielig en lopen vindt ze eng. We helpen en leiden haar daar waar nodig. June slaapt heel veel, eten en drinken doet ze goed. Aan de kap kan ze ook nog niet echt wennen. De wond heeft gelukkig niet meer gebloed. Ella loopt ‘s middags en ‘s avonds een klein rondje met haar en Wil en ik lopen met de andere honden. De eerst dag is bijna voorbij. Ella vindt het geen probleem om bij June te liggen, samen liggen ze prins heerlijk naast elkaar en Ella kan ook slapen zo. Zelf ga ik toch maar naar de jachttraining met Maddy. Dit begint morgen weer. De GG-training had ik gisteren afgezegd en ook de instructiedag Zweetwerk, wat ik met June zou gaan doen. Dat komt net te vroeg, eerst moet alles goed geheeld zijn. Een gevoel van moedeloosheid overvalt me vaak, waar trainen we nu voor, waarom gaan we naar show? niet voor de hond, soms denk ik dat het gewoon veel leuker is om lekker te wandelen met de honden en verder niets. Nederlands kampioen, Internationaal kampioen, wat zegt het nu nog? Precies helemaal niets meer. Ik maak zo graag foto’s van de honden en nu? Gelukkig slaapt June veel vandaag en dat komt de heling ten goede.