Zondag 16 februari
Les 9
Zweetwerktraining, de één na laatste, over twee weken hebben we examen. Het moet een onstuimige dag worden, storm Dennis raast over ons land en het wordt extreem nat. Het eind van het verhaal is dat het allemaal reuze meevalt.
Maandag 17 februari
Ja, het gaat echt weer gebeuren, we gaan naar de Gehoorzaamheidstraining. Zit tijdens het volgen is weer minder, het overige gaat goed. Ik hoor dat we twee oefen zaterdagdagen hebben als voorbereiding op het GG-B examen.
Dinsdag 18 februari
Dierenarts
Met Maddy ga ik naar de dierenarts voor de jaarlijkse enting. En ja ik ent de honden nog gewoon. Ik ben er zo op tegen om het niet te doen, het is momenteel een hype in de mensenwereld en in de hondenwereld. Het Titteren is helemaal in, controleren hoeveel antistoffen in het bloed aanwezig is en aan de hand daarvan enten. Nee, niet voor mijn honden, waarom die risico’s? Toevallig hadden we het er nog over tijdens de vrijdagtraining, Carreen is dierenarts en zij vindt het ook onzin.
Spreekkamer
Voor het eerst zie ik dat Maddy trilt en piept, dit heeft ze nog nooit gedaan, waarschijnlijk door de plotselinge sterilisatie door de baarmoederontsteking.
Bultjes
Annemiek controleert Maddy en ziet wat bultjes, die ik eerlijk gezegd ver weggeduwd heb. Ik denk dat het vetbulten zijn, maar de dierenarts denk van niet. Zij denkt dat het toch mastocytomen zijn. Heel erg, ik was wat minder bezorgt omdat zij de bultjes pas op latere leeftijd kreeg, toen ze 6 jaar was of zo.
Mond
Ook heeft Maddy sinds een maand of 5 een bultje in haar mond, links bij haar boven hoektand. Het rare is dat die bult soms bijna weg is en dan weer groter wordt. Het zit precies op de plek waar ze van de zomer geprikt is door een bij of wesp. De dierenarts weet het niet en dat wist ik natuurlijk ook wel. Misschien ook een mastocyt? Er is geen zekerheid totdat er geprikt is voor een biopt of cellen en er een uitslag daarvan is. Tuurlijk heb ik met Ella erover gepraat en wat te doen. We hebben besloten om het zo te laten en niet te prikken.
Consequenties
Dus ik vertel aan Annemiek dat we het zo laten en de bulten niet laten onderzoeken. Jaren geleden zou ik het achterelkaar laten onderzoeken. Ik wilde altijd zekerheid hebben, maar je hebt geen zekerheid, alleen schijn zekerheid. Onze eerste reu Dayan, 34 jaar geleden, had al mastocyten, daarna Jeska, Darcy, June en nu waarschijnlijk ook Maddy. Ik dacht echt dat Maddy het bespaart zou blijven. De geschiedenis leert dat ze niet agressief zijn bij onze honden en bij Weimaraners. Vaak graad 1 en soms graad 2, graad 3 is uiterst agressief. De mastocyt moet altijd heel ruim weggesneden worden, 3 cm rondom. Ze hebben uitlopertjes die naar binnen kunnen gaan en daar schade aan de organen kunnen veroorzaken. Welke ben ik vergeten en ga ik ook niet opzoeken. Daarom die ruime uitsnede. Je kunt ze weghalen, maar je weet nooit waar en of ze al inwendig schade hebben veroorzaakt. Ze komen op de raarste plekken voor en in allerlei vormen en soorten. Net onder de huid, op de huid vaak in de vorm van een wratje. De meeste honden worden er oud mee. Al jong had Isa een paar bultjes en die zijn weggehaald, ze is nu 13 ½ jaar oud. Dayan is er niet aan gestorven, maar aan een hersenbloeding, Jeska ook niet, Darcy wellicht wel op 12 jarige leeftijd, June door Cushing. Annemiek heeft ook regelmatig contact gehad met Utrecht hierover en zij zeiden ook dat het onzin is om te blijven snijden, het houdt een keer op. Dit is de reden dat we het zo laten en het goed in de gaten houden.
Woensdag 19 februari
Ziekenhuis
Weer een kleine ingreep. De arts zei dat het deze keer meer pijn zou doen en inderdaad deze had een venijnig staartje.
Donderdag 20 februari
Spoortje
Voor Blaine zet ik een oefenspoortje uit van zo’n 250 meter en meer door het bos. Ik doe het weer helemaal achterin op het Bavo-terrein en weer tijdens het uitlaten van Maddy. Dit gaat goed, 2 x wil Maddy wat bloeddruppels oplikken die ik net gesprengeld heb, maar daar steek ik een stokje voor. Onderweg maak ik een paar markeerpunten d.m.v. haken en ik hang een paar gele touwtjes aan takken van bomen. Bij het eindpunt leg ik een stukje kaas neer en ik markeer dit punt en dat is maar goed ook.
Uitvoering
Blaine weet meteen al wat we gaan doen, nog voor ik de riem uit de tas heb gehaald. Ze steekt haar neus omhoog in de richting van het wondbed, die ze zeker al ruikt. Ik pas het beginritueel toe met het ‘aankleden’. Wijs het spoor aan, terwijl Blaine blijft zitten. Volgens mij vergeet ik de tas naast haar neer te zetten en ik vergeet om Blaine bij haar halsband te pakken en naar het wondbed te lopen. Ze loopt er zelf al naar toe, ruikt en gaat de goede richting op. Normaal loopt ze altijd een rondje om het spoor in zich op te nemen, dit is nu niet nodig. Het spoor is ook net gelegd. Snel gaat, ruikt de eerste haak, gaat verder en best snel. Slaat een haak over en ik wijs haar hierop. Af en toe heb ik moeite om Blaine bij te houden en kan niet goed op de grond kijken. De methode van de trainer om haar wat af te laten remmen werkt niet.
Kaas
Hé dit is toch het eindpunt, ik zie het gele lintje. Blaine loopt er voorbij en ik blijf staan. Ik geef haar de gelegenheid om bij het eindpunt te komen waar een stukje kaas ligt. Dat lukt, maar waar is de kaas? Shit het is weg, opgegeten waarschijnlijk. Snel gooi ik lekkere snoepjes neer en de volgende keer neem ik zeker het pootje mee. Super gedaan Blaine. Zeker met dit weer, het regent al een tijdje flink.
Vrijdag 21 februari
trainen
Jachttraining in Almere. Lees meer.