Zondag 15 december
Eend
Slecht weer is het, toch neem ik een eend mee, anders blijf ik het uitstellen. Het gaat aardig, wel heb ik het idee dat Blaine er wat aan geplukt heeft. Maddy apporteert het uitstekend.
Maandag 16 december
nog even los
Geen GG, Blaine is nog loops. Wel kan ze nog gewoon los, maarrrrr ik zie dat ze richting de uitgang van de trimbaan rent en ik moet een paar keer fluiten eer ze zich omdraait. Het stukje over de hoge duintop slaan we over en lopen meer naar het noorden, weg van de weg. Het zit eraan te komen.
Dinsdag 17 december
Ome Bou
Mijn moeder krijgt om 9.00 uur een telefoontje, mijn oom is overleden. De oudste broer van mijn vader, die zo’n moeite had met het overlijden van mijn vader. Nu is hij er zelf niet meer. De enige oom met wie ik veel contact had. Hij had het zwaar de afgelopen 3 jaar, hij kreeg een hersenbloeding net nadat mijn vader voor de eerste keer geopereerd werd aan zijn heup. Ze blijven elkaar volgen tot het bittere eind. Rust zacht lieve oom.
Na deze mededeling kan ik lekker wandelen, alles overdenken, verdriet hebben, kop leegmaken. Dat laatste lukt niet echt. Het is te heftig en te veel
Aan de lijn
Uit met de pret
We komen op de trimbaan, eerst in het bos gedeelte, hier is het altijd rustig en ik loop dwars door het bos, van het pad af. Blaine rent wel heel ver weg, heeft ze weer een ree in haar neus of het mannelijk geslacht? Ze rent ver weg, heen en weer, neus over de grond. Er zijn veel honden hier, dus veel sporen. Ik fluit haar, om even te testen of ze komt en ja dat doet ze. Even later rent ze weer zigzaggend weg, neus aan de grond. Nu komt ze niet wanneer ik fluit en rent nog verder weg. Ik roep haar nog een keer en nu komt ze en lijn ik haar aan. Ik durf het niet meer aan. We komen niet zo veel honden tegen, maar bij een lekker luchtje piept ze en ook wanneer ze een Golden Retriever ziet. Helaas Blaine, de komende dagen moet je aan de lijn.
Woensdag 18 december
Bij het witte huis
Nu Blaine aan de lijn moet, lopen we weer een keer in mijn oude vertrouwde stukje duin van 4 jaar geleden. En Maddy vindt het leuk, alle plekjes worden weer bezocht en onderzocht.
Konijnenholen
We lopen ook de hoge duinheuvel weer over, via een hele hoge trap bereiken we de top. Maddy ruikt haar kans en weg is ze. Ik heb wel een idee waar ze is en via de rand van de heuvel kijk ik naar beneden. Volgens mij zie ik haar in de bosjes. Ik ga even kijken en loop via de steile helling een stukje naar beneden. Blaine wordt helemaal gek, ik zie een konijn weg sprinten en er zijn veel sporen hier. Blaine trekt me verder naar beneden, oh het is zo steil hier met veel struiken en mijn voet blijf regelmatig hangen aan zo’n uitloper. En ja daar ga ik, een uitloper, een Blaine die trekt en een steile helling is geen ideale combo. Ik sta weer op en Blaine is ontsnapt. Ze vindt Maddy en helpt mee graven, ze is bloed fanatiek. Met héél veel moeite kan ik ze uit dat hol trekken en neem ik ze mee. Even aan de riem voor beide dames. Maddy laat ik later nog even los, maar het wordt me te donker en we lopen richting de weg. Mocht er een hert opgejaagd worden en het loopt naar de weg…..
Vrijdag 20 december
Eén, twee, vier of vijf herten
We lopen een stukje dwars door de duinen, met de vele zandbestuivingen, daar waar wilde orchideeën hadden moeten bloeien en meer zeldzame planten. De dames gaan de struiken in en even later zie ik dat er een hert uit rent. Oh jee! Maddy is daar ergens en Blaine links. Maddy komt alweer tevoorschijn, nu Blaine nog. En ja, weer rennen er herten, 4 of 5, uit de struiken daar waar Blaine is. Ik zie 2 herten wegrennen, huh wacht even! Dat is Blaine die achter een hert aanrent. Ik fluit, ze draait zich om en komt. Er is geen woord van gelogen en ik overdrijf niet. Super, echt SUPER.
Ik wilde verder door de duinen struinen, maar we gaan maar niet die kant op waar ik net de herten zag verdwijnen.
Zaterdag 21 december
Uitvaart
Vandaag wordt ome Bouw begraven. Ik heb nog nooit zo’n bizarre begrafenis meegemaakt. Mijn moeder, ik, mijn broer en schoonzus, zelfs een vriendin van mijn moeder zijn er kapot van. Ik heb me als familie nog nooit zo genegeerd gevoeld. Misschien verwijder ik dit bericht weer, maar voor nu laat ik het even staan.
Bijzonder
Wel wil ik dit delen. Toen mijn vader nog leefde vroeg hij regelmatig: “waar is Bou dan?” Het toeval wil dat mijn oom heel dicht bij mijn vader begraven wordt, er ligt maar één graf tussen hen. “Waar is Bou dan?” “Hier is hij pa”.