Zondag 19 mei
Hoe is het met Maddy?
Maddy kan nu iets meer lopen, aan de riem natuurlijk. Ze doet het heel goed, de pleister zit er nog steeds op en ze komt er niet aan.
Eventjes naar huis
Mijn moeder komt meestal ’s zondags een dagje thuis. Ik haal haar dan rond 11.00 uur op en combineer dat met de honden uitlaten. En voor het avondeten van 17.30 uur breng ik haar thuis. De eerste keer ging het echt niet goed, teveel hindernissen, maar het gaat best goed nu. Eigenlijk elke week beter.
Woensdag 22 mei
Blaine en ik gaan toch naar de jachttraining, maar ik heb wegens tijdgebrek geen verslag gemaakt.
Donderdag 23 mei
Pleister
Ik probeer de pleister eraf te halen, want morgen moet Maddy naar de dierenarts om de hechtingen te verwijderen. Het vergt heel veel geduld, de pleister zit muurvast. Steeds deppen met zoete olie (ken ik nog van uit de verpleging) en elke keer een stukje trekken aan de pleister. Ondertussen wil Maddy steeds helpen natuurlijk. De wond ziet er heel mooi en glad uit.
Nee!!
De wond ziet er heel mooi uit en laat het even luchten, maar even later merk ik dat ze er al aangezeten heeft en volgens mij is één hechting weg. Verdorie, ging het zo goed. Het is niet anders, ik bedek het weer.
Slapen
Ik vind het nog gezellig ook om zo tussen de honden te slapen en zij vinden het ook.
Vrijdag 24 mei
Hechtingen
De dierenarts haalt de hechtingen eruit bij Maddy, ze is zo braaf. De wond ziet er mooi uit, de wandelingen mogen uitgebreid worden. Vervolgens mag ze mee met Blaine, maar nog wel een week aan de riem en dan verder opbouwen.
Zaterdag 25 mei
Schrikken
Het is nog steeds heel heet en ik heb tijd om de tuin wat bij te werken. Ineens krijg ik een telefoontje met de mededeling dat mijn vader is gevallen en het ziet er niet goed uit. Het is beter dat ik nu even langskom. Ik schrik me rot, wat nu weer?
Wond
Pa is uit bed gestapt en gevallen met zijn hoofd tegen een kastje aan. Het ziet er lelijk uit en zijn oog word ook al dik. Om een lang verhaal kort te maken, het ziet er niet goed uit. Pa is meer verward, verslikt zich veel en zijn hoofd heeft een flinke smak gemaakt. Ik loop naar zijn kamer en pa ligt in bed en slaapt. Wanneer hij wakker wordt probeer ik te praten met hem. Ik vraag hem of hij gevallen is en of hij pijn heeft. Hij geeft nog aardig antwoord, maar zakt steeds weg. Ik probeer nog wat verdikt drinken te geven en dat gaat langzaam. De dokter zou nog komen en daar wacht ik op. Ik wacht best een tijdje, maar het duurt me te lang, de honden moeten ook weg. Ik geef door aan de verpleging dat ik na mijn wandeling nog even langskom en als er wat is moeten ze mij bellen.