Zondag 12 mei
Hoe is het met?
Met Maddy gaat het steeds beter.
Maandag 13 mei
Het wordt er allemaal niet makkelijker op. Nu moet Maddy natuurlijk ook apart worden uitgelaten, een klein rondje nog maar rond het huis. Daarna met Blaine en hopen dat Maddy niet aan haar wond zit. Tot nu toe komt ze er helemaal niet aan, de pleister zit er nog goed op. Van de dierenarts moest ik vandaag de pleister eraf halen, nou dat doen we nog effe niet.
GG zeg ik af, ik laat Maddy niet onnodig alleen.
Woensdag 15 mei
Geen jachttraining
Ook zeg ik de jachttraining af, die na twee weken vrij weer begint vandaag. Die twee weken geen jachttraining kwamen heel goed uit.
Vrijdag 17 mei
Sommigen vinden zichzelf zoooo belangrijk
Alsof alles nog niet genoeg is krijg ik een aanvaring met een nicht van mijn vader, ik noem haar M. Zij bezoeken regelmatig mijn vader en zijn er ook nu. Had ik dat geweten, dan had ik naar mijn moeder kunnen gaan. M heeft een glaasje advocaat in haar hand en zegt: “kom Wil, ik zal je even voeren.” Oh wat heb ik hier een hekel aan. Een dier voer je, maar niet een mens, die geef je eten. Ik zie dat de gastvrouw van de afdeling ook met haar ogen draait. Ik begroet pa en hij reageert enthousiast, leuk want dit wisselt sterk. Hierna loop ik naar zijn slaapkamer om de schone was op te ruimen en om
de vuile weer in de tas te doen. Ineens stormt M de slaapkamer binnen. “Waarom heb je mij niet gebeld om te zeggen dat Ella in het ziekenhuis ligt”. Helemaal verbouwereerd antwoord ik: “Mijn tante heeft het toch doorgegeven”. Dit was echt niet goed genoeg, ze had het persoonlijk willen horen. Alsof ik het niet druk genoeg heb, moet ik ook nog rekening houden met bepaalde ego’s. M gaat nog even door, ze is niet meer voor rede vatbaar. Jannie komt er ook bij staan en ineens voel ik me breken, ik ben ook zo moe. De tranen schieten in mijn ogen, ik excuseer me en loop weg. Ik ga naar mijn vader en geef hem nog wat te eten. M komt er later bijzitten en is ineens poes lief en aardig, maar ik wil niets meer met haar te maken hebben.
Koekje van eigen deeg
Ze krijgt de deksel een paar keer flink op haar neus, meteen van Jannie en later van mijn tante. Hoe durfde M dit tegen mij te zeggen, terwijl ik met man en macht probeer alle zeilen bij te zetten. Men vergeet dat ik ’s morgens vroeg en laat in de middag nog in de duinen loop, terwijl iedereen nog ligt te slapen of aan het eten is. En dan heb ik het niet eens over de scoliose en pijn en ziekte van Crohn.