Zondag 4 januari
Haarlem of?
Wat wordt het naar Wassenaar of Haarlem? Steef app’te dat ze meegaat met de jaarlijkse nieuwjaarswandeling van KV Rijnland. Ik besluit om niet te gaan, het duurt weer lang eer ik op een zondag naar een leuke recreatiegebied kan gaan met Maddy en dat gaan we ook doen. Schooteroog wordt het en we zijn hier lang niet geweest, ben benieuwd of er nog fazanten zijn. Ja hoor die zijn er vooral in de bosschages langs het fietspad. We zijn er vroeg en gelukkig zijn er nog geen fietsers. Ik zie op een grasveld een fazant zitten en we lopen erheen. Maddy ziet hem ook maar vindt het nu minder interessant, bovendien staan er ook overal kleine brandnetels en die vindt ze echt niet leuk. Oeps ik zie een haas en Maddy ook, weg is ze. Nu is het geen fijne plek, de weg is vlakbij en ik wil weg hier. Maddy heeft nu geen last meer van de brandnetels en gelukkig komt ze na een tijdje mijn kant op en kan ik haar aanlijnen. We lopen naar de grote weilanden, daar is het niet erg wanneer ze een haas tegenkomt.
Voorstaan
In het riet staat Maddy nog heel mooi voor en bij het waterzuiveringsbedrijf zie ik de dikke hanen weer zitten hoor veilig achter het draad. Helaas heeft Maddy hier geen aandacht voor, de wind komt er ook niet vandaan. Maddy rent meteen naar de helling met begroeiing waar altijd fazanten zijn. Alleen nu niet, de hele helling zoekt ze af, maar er zit niets. Ik probeer hier ook te lopen, maar het is niet te doen. De begroeiing is te dicht en er staan hoge doornstruiken. Jammer, zo wordt het toch moeilijk ook voor Maddy. Geen fazanten op de hellingen, wel in het voorste stuk bij de weilanden en het fietspad. Ruim twee uur duurt onze wandeling en dan vind ik het wel genoeg, Maddy is het er nog niet helemaal mee eens. Ze gaat er vlak bij de auto nog even vandoor.
Maandag 5 januari
De Gedrag- en Gehoorzaamheidcursus begint weer vanavond, zin? Mmm. Helaas heb ik weer minder getraind dan ik van plan was, maar ik hou me aan het idee vast, dat dit ook wel eens goed is. Jezelf belazeren heet dat, ik haal dan maar meteen de jachttraining er ook bij. Maddy en ik zijn vroeg, alles is nog donker, maar de eerste cursisten staan er al. Ook een paar nieuwelingen, één stel ken ik, zij hebben ook bij Hubertus getraind en zijn familie van Steef. Ze hebben een Spinone reu. Ook zie ik nog een meneer met een herder, zo één met van die te sterk aflopende heupen waar ze vroeg of laat enorme problemen mee krijgen en normaal lopen kunnen ze niet. Het is een Duitse Herder onwaardig. Verder zijn Desirée en de jonge dame met haar Witte Herder er ook al. Gelukkig daar komen de trainers. We wensen elkaar een ‘gelukkig nieuwjaar’, we lopen onze honden in en dan gaan we beginnen. Patricia en Geraldine zijn ook gearriveerd. Patricia baalt dat er weer twee reuen in de groep zijn, want haar hond is loops en nu moeten de loopse teven natuurlijk weer thuis blijven. Hoe gaat de training?
Woensdag 7 januari
We wandelen samen met Hen in de Katwijkse duinen, gelukkig is June nu niet zo’n beenplakker bij Hen en gaat ze vaker de hort op. Je weet June en kaas, dat is een onafscheidelijke combi en laat Hen dat nu altijd bij zich hebben. Het is druk in de duinen, het is mooi weer en misschien hebben veel Katwijkers zich voorgenomen om meer de hond uit te laten?
Donderdag 8 januari
Felle draak
Onderweg in de auto kom ik erachter dat ik mijn computerbril nog op heb en daar zie ik niet zo veel mee. Zo zie ik niet dat er iemand op het wandelpad staat en van angst gaat hij op het paardenpad staan. Had ik dit gezien, dan had ik Maddy even bij me geroepen, want dit is raar gedrag en Maddy gaat dan ook raar doen. Ze vliegt op die man af en gaat tekeer, de jongeman helemaal bang en in alle staten. Ik roep nog dat hij gewoon stil moet blijven staan, hij blijkt een buitenlander te zijn. Oh oh hij heeft het niet meer. Ik brul naar Maddy maar dat helpt niet, ik sprint er naar toe en nu is Maddy rustig, ze komt bij me en ik lijn haar aan. “Sorry, sorry”, zegt de jongeman. “No, I am sorry”, afijn een nare situatie die gelukkig goed afloopt. En wat doet June? Oh zij staat ook op het paardenpad en vindt weer een stokje waar ze op kan kauwen. Ze stoort zich nergens aan, net als haar moeder Darcy kon doen. June zag onheil en rende op iemand af en Darcy was de rust zelfve. Het is net of ze een houding hebben van ‘jij knapt het wel effe op’.