Zondag 6 november

Haas

Oeps, June, Blaine, Maddy en ik lopen naar een groot weiland en meteen zie ik het al, een haas. Luid op zicht rennen Blaine en Maddy er achteraan. Hup naar het andere veld, waar nátuurlijk wandelaars lopen. Zij kijken het met verbazing of afschuw aan, dit kan ik niet op afstand zien. De honden zijn redelijk snel terug en tuurlijk moeten de sporen weer uitgewerkt worden. Ik doe nog een oefening, maar dit had ik beter niet kunnen doen. Blaine heeft haar aandacht er totaal niet bij.

Verhaal over twee teckels

We lopen terug, ik hou ze even aan de riem en dan mogen ze weer los. En dat gaan ze ook, echt los. Blijkt dat ze weer op een hazenspoor zitten en Blaine rent met een sneltreinvaart en luid op spoor achter de haas aan. Ik kom twee dames tegen en zij zien het schouwspel. De ene verteld dat een vriendin van haar twee teckels heeft en toen ze jong waren zaten ze ook achter een haas aan en kregen het te pakken. Eer die vriendin bij haar teckels aankwam, was de haas in tweeën getrokken. Oeps, gelukkig gebeurt dit vandaag niet en ik heb dit ook nooit meegemaakt.

Gillen!

Maddy geeft het op, ze is kapot volgens mij. Blaine zit nog vol energie en is nog helemaal in de haas mode. Ik zie dat ze het riet in vliegt en ze vliegt er net zo snel weer uit, hard gillend. Ik schrik me rot en ga naar haar toe. Gillen! Bek wijd open. Ik kijk alles na en probeer haar te kalmeren. Dat lukt, ik kan niets ontdekken en alles is ook weer goed. Ze loopt niet mank, wat er nu gebeurt is? Ik weet het niet. In ieder geval is Blaine er ook klaar mee. Mooi voor mij, want ik kan ze beiden aanlijnen, ik hoef niet te wachten en we lopen rustig naar de auto.

Pa

Hij komt thuis op visite, nog ter aanleiding van mijn moeders verjaardag. Hij is er al wanneer de honden en ik terugkomen van onze wandeling. De begroeting valt me tegen, de honden zijn niet zo enthousiast. De eerste keer, in mei, moest June janken, nu niet. Wel merk ik dat Blaine het allemaal stevig in de gaten houdt, ook wanneer pa weer weggaat en mijn moeder mee gaat.

Maandag 6 november

Vanavond GG-training en het gaat niet helemaal vlekkeloos. Lees meer.

Dinsdag 7 november

Moe

June blijft in haar mand liggen. Blaine en Maddy staan klaar om mee te gaan met de wandeling. June heeft geen zin, ook niet als ik haar roep. Ik laat haar lekker slapen en dan kan ze straks met mijn moeder een klein rondje lopen, dat vindt ze wel leuk.

Donker

Ik heb me weer vergist in de tijd en het is al bijna donker wanneer we in Zwaanshoek aankomen. Gelukkig heb ik de lichtgevende banden van Leuchti weer bij me en ik doe ze meteen om. Ik zie de honden op grote afstand lopen en dat geeft een rustgevend gevoel. Alleen loop ik zelf niet zo prettig nu June niet mee is. June loopt altijd bij me en ik voel me veilig. Nu is ze er niet en ik loop helemaal alleen, terwijl de andere twee zichzelf vermaken. Na driekwart van de wandeling is het pikkiedonker, ik loop eenzaam alleen en ik mis mijn trouwe June!!!!

Woensdag 8 november

Geen jachttraining vandaag. De trainer is aan het jagen en trainen in Engeland. Zo jaloers!!! June en ik hebben dit ook gedaan in 2009, onvergetelijk.

Donderdag 9 november

June

We moeten nog steeds veel trucjes uithalen om June aan het eten te krijgen, met wisselend succes. Ook vanmiddag wil ze niet mee wandelen. Ze kijkt niet eens en slaapt lekker door. Ze doet een beetje raar, is ze misselijk, duizelig, hmm. “Ze redt het einde van het jaar niet”, zeg ik tegen mijn moeder. “Ik geloof het ook niet”. Ik kan er vrij rationeel over denken en praten ook wel, alleen met mijn moeder. En soms kan ik er zo bij janken, vandaag spri

ngen de tranen ook in mijn ogen.

Voorstaan

Blaine rent uit de bosjes en in de bocht staat ze ineens voor, het is prachtig. Maddy komt er aan en zij staat ook meteen voor. Het is bij een lage bramenstruik. Ze zijn standvastig en zeker van hun zaak. Dan houdt de fazant het niet meer, hij komt uit de struiken omhoog en vliegt weg. Blaine en June kijken haar verbouwereerd na. Dit is zo’n mooi plaatjes, want ze staan nu naast elkaar met grote ogen en flappers wijd uit omhoog te kijken.

Zaterdag 10 november

June

Het is koud en later regent het ook nog tijdens onze wandeling. June gaat mee en heeft het steeds minder naar haar zin. Helemaal wanneer het gaat regenen. We zijn bijna bij de auto en ze loopt zelfs een ander pad in, zo’n hekel heeft ze aan de auto. De andere twee heb ik snel in de auto gedaan en ik ga kijken waar June is. Daar staat ze, in de regen te bibberen met haar magere lijf. Zo zielig. In de auto is het niet veel beter. Ik heb haar afgedroogd, toch staat ze nog steeds bibberend achterin de auto onderweg naar huis. De verwarming en blower staan voluit, zelf verbrand ik bijna van de hete lucht. Het helpt wel, want ze komt weer naar voren en staat achter mij, haar vertrouwde plekje. God, wat heb ik met haar te doen.

Morgen naar de Weimaraner wandeling.