Zondag 11 december

Ja hoor het is weer zover, June heeft overgegeven in de tuin, niet veel. In Venneperhout is er niets aan de hand, ze neemt ook koekjes. Dan zie ik dat Maddy ook moet overgeven, gras vooral, ook zij heeft verder nergens last van. Ik moet wel even haar baarmoeder in de gaten houden, nou ja vulva dan. Even tempen vanavond, waarom? ze dronk heel veel gisterenavond en nu overgeven, vieze uitvloeing heb ik niet gezien. Het is altijd oppassen voor een baarmoederontsteking, dit kan levensgevaarlijk zijn. Gelukkig hebben June en Maddy de rest van de dag nergens last meer van. Voor de zekerheid krijgt June lichtverteerbare brokken en vlees.

Auto

Ella en ik ruimen de troep op die de honden in de auto maken. Ze hebben kort haar, maar het zijn er wel veel en ze steken overal in. June heeft op het kleed overgegeven in de auto en het is een mooie – niet geplande – gelegenheid om de kleden te wassen en te verschonen. Toch gaat het schoonmaken met z’n tweeën best snel, Ella maakt de haren los met een borstel en zuigt alles op en ik doe het sopwerk. Nog een wasbeurt erachteraan en de auto ziet er weer uit als nieuw. Nou ja wel met een deuk helaas en die wordt de 20e gerepareerd en ja het was mijn eigen schuld. Door de zon verblind en tegen een betonnen bol aangereden die voor het gemeentehuis staan waar ik werk.

Maandag 12 december

paniekmomentje

Maddy graaft ergens, ze is goed te zien door haar blauwe lichtband, ik roep en fluit en zie dat ze van haar plek is. “Ze komt”, zeg ik tegen Ella, maar zo te zien vindt ze wat anders om in te graven. June en Blaine zijn aan de riem, want ze hebben weer dat dode beest gevonden. Het ziet er raar uit, helemaal opgedroogd, het vel is nog zichtbaar en het hoofd en poten. Wat is het nu? Konijn kan niet, te groot. Hazen zijn hier niet, voor een vos te klein. Het lijkt wel een klein reebokje, maar dat kan toch niet? Afijn, Ella vindt dat Maddy te lang weg blijft en gaat er naar toe. Ik steek het fietspad over, loop langs bomen en moet bukken vanwege laag hangende takken – altijd lastig omdat mijn rug helemaal is vastgemaakt – eer ik bij het wandelpad ben. Ik hoor Ella roepen: “Liaan kom eens”! Ik mopper en geÏrriteerd roep ik: “wat is er dan”. “Je moet komen nu”!! Dit klinkt serieus. Hetzelfde pad weer terug, ondertussen mopper ik nog steeds in mijn eigen en spreek met mezelf af dat mijn moeder niet meer Maddy gaat halen, ik moet toch steeds alsnog komen. “Wat is er aan de hand”, vraag ik. Ella vertelt dat ze iets, ze denkt een takje, in haar bek heeft. Maddy ligt op haar rug rond te spartelen en probeert uit alle macht met haar voorpoten het vreemde voorwerp uit haar bek te krijgen. Dit gaat natuurlijk niet, zo vond Ella haar ook.  Als het maar niet in haar keel zit, flitst het door me heen. Ik doe haar bekje open met een geruststellende stem en ze laat me kijken. Meteen zie ik dat er een tak tussen haar tanden zit. Helemaal achter in haar keel zit het geklemd tussen haar linker- en rechter achterste kiezen, over haar verhemelte. Dit is irritant ja, maar makkelijk op te lossen. Ik trek aan het takje, het is los en ik haar het eruit. Maddy kijkt me zo dankbaar aan, met haar trouwe hondenogen. Ik wacht nog even af of alles goed is en of er niet iets in haar keel zit. Het koekje neemt ze graag en het lijkt in orde. Ze is wel helemaal buiten adem van al haar gerol.

De oranje lichtband

Het gaat knipperen, het licht wordt steeds zwakker en het licht dooft. Oh nee! Komt het toch door het nachtelijke avontuur in de kou en vocht. Dit gebeurde voor het eerst zaterdag, nieuwe batterij en het leek het weer te doen. Ja een half uur heeft het gebrand.

Dinsdag 13 december

Ik heb het een beetje zwaar, ik heb geen stem, erge keelpijn, een enorme vastzittende hoest, kortom of ik krijg de griep of word enorm verkouden. Het heeft een lange aanloop, want het begon al afgelopen vrijdag.

Woensdag 14 december

Inmiddels heb ik echt bijna geen stem meer, fijn als ik straks moet communiceren met Blaine tijdens de jachttraining. Lees meer. Het is een zware ochtend, voor mij en i.v.m. Blaine, ze voelt het natuurlijk dat ik helemaal niet lekker ben. ’s Avonds heb ik inderdaad koorts en in de krant lees ik dat er een griepepidemie heerst.

Licht

Ook Maddy loopt nu voortaan in het donker, de blauwe lichtband heeft het ook begeven. Helaas zie ik dat een nagel aan Maddy’s linker voorvoet tot ‘in het leven’ beschadigd is. Ze heeft er last van – thuis, want in de duinen merk je niets – ze likt veel aan haar voet.

Donderdag 15 december

Nu houdt Maddy haar voorpoot echt omhoog, na de middagwandeling. In de duinen heb ik weer niets gemerkt, het komt echt door dat stomme gegraaf van haar.

Licht

Ik geef de griep maar de schuld, want de twee lichtgevende halsbanden doen het weer, de batterijen zaten er verkeerd in……

Zaterdag 16 december

Vers van de pers uit Gorinchem. Nola is eerste geworden in de jeugdklas met een Uitmuntend. Zusje Suzy werd tweede met een Zeer Goed. Keurmeester is rasspecialist Rutte. Zo trots op de meisjes. Rutte is niet kwistig met zijn hoge beoordeling, een andere teef krijgt een Zeer Goed en nog één een Goed. Ja en waar ben ik dan met Blaine? Had me ingeschreven, maar ik heb de griep, gelukkig gaat het beter vandaag en heb ik geen koorts meer. Ruud en Annelies Potters hebben de honden ingeschreven. Nola logeert bij hen en ik denk dat ze Suzy hebben opgehaald. Als het goed is moet Nola zo weer de ring in voor beste teef. Duimen maar, tenslotte is moeder Maddy ook in de jeugdklasse niet alleen beste teef geworden, maar ook beste van het ras.