2013 week 6

Zondag 3 februari

Vroeg uit de veren

Weer! best pittig voor Maddy ook, weer opletten en niet gewoon lekker rennen in de duinen en niet luisteren. Wel gaan we eerst een rondje in de duinen lopen, zo kan Maddy zich nog even uitleven. En dat doet ze ook, een houtwal is heel interessant, vorige week ook al. Nu blijft ze er weer hangen, kijkt er in, loopt er omheen. Ik loop door, want het wordt tijd dat we naar Hubertus gaan. Ik fluit een paar keer en eindelijk komt ze. Op het terrein van Hubertus zie ik dat ze haar hoofd geschaafd heeft of zoiets. Ik zie allemaal bultjes, misschien van doorns. Later op de ochtend trekt het gelukkig weg. Leuke training, afwisselend ook en ik heb het gevoel dat Maddy vandaag echt wat bijleert. Lees verder.

Dinsdag 5 februari

Sam, mijn neefje van 7, gaat mee wandelen. Darcy heeft er zin in en rent af en toe met de andere honden mee. June moet alles in de gaten houden vindt ze, ze is af en toe net zo’n Schapenherder. Ook zien we twee grote damherten in de verte. Sam vindt het wel heel zielig dat June nog maar één oog heeft. Ik denk dat June ergens tegenaan gerend is, want er komt een beetje bloed uit haar neus. Daar worden Ella en ik weer heel zenuwachtig van. Gelukkig zien en merken we niets geks aan haar.

Woensdag 6 februari

Slecht gedrag

Vanmiddag laten onze honden zich van hun hele slechte kant zien. We lopen op het oorlogspad, dat is het pad langs de zeereep. June ruikt en ruikt, heeft haar neus hoog en ruikt iets aan de andere kant van het hoge prikkeldraad. In de zeereep dus. Ik zie niets en loop door. Weer ruikt ze en ze blijft er wat rond hangen. Ik heb er geen geduld voor en loop door, dan hoor ik haar blaffen. Ik loop weer terug en kijk of ik wat zie. Niets dus, “kom op June doorlopen”. June loopt mee. Ineens hoor ik haar blaffen en ik zie dat er een trimster aankomt. Ze stuift blaffend op de trimster af, de arme meid. De andere twee zien en horen dit en besluiten om ook mee te doen. Normaal is Maddy in geen velden of wegen te bekennen, maar nu dus wel. De jonge vrouw ziet ineens drie grote grijze monsters op haar af komen, want daar zijn ze toch echt in veranderd. Panisch is ze en duikt de bosjes in, wat zeg ik de duindoornstruiken. Helemaal fout natuurlijk, want dit wakkert de onrust, waakzaamheid en alertheid nog meer aan van de honden. Door de angst van de vrouw en het vreemde gedrag worden de honden nog feller. Darcy doet allang niet meer mee, zij rende alleen maar met de andere twee mee. June is ook gestopt, zij stopte vlak voor de trimster. Maar Maddy gaat helemaal los, zij vindt haar zo vreemd doen en blaft fel naar haar toe. Nog verder duikt ze de bosjes in. Ik vraag aan haar of ze tevoorschijn wil komen en niet zo raar wil doen. Makkelijk gezegd natuurlijk, terwijl het angstzweet uit al haar porieën te ruiken is door de honden. Maddy blijft blaffen, haren overeind. Ik geef een grote mond, maar het helpt niet echt. Ineens stopt Maddy en loopt bij haar weg en vindt weer een ander lekker luchtje, gewoon van een konijn deze keer. “Uw hond moet aan de riem”, zegt ze en “ik ben echt bang hoor”. “Ja dat kan ik me voorstellen”, antwoord ik. “Maar dit is niet hun normale gedrag hoor”, zeg ik nog.

Echt heel boos

Heel boos ben ik en schreeuw bijna dat Maddy moet komen en dat doet ze, ik lijn haar aan en ze moet even weer onder appèl en normaal gedrag vertonen. De trimster gaat er vandoor en ik verontschuldig mij aan haar voor het gedrag van mijn honden. Vreselijk vind ik dit. Het is druk met trimmers en wanneer er weer een paar aankomen, moeten de honden weer even bij me komen, zitten en dan krijgen ze een koekje. June was een paar jaar geleden heel fel tegen trimmers, vooral in het schemer en wanneer er vrijwel geen mensen in de duinen waren. Een geruststellende gedachte voor mij, maar niet altijd even handig of leuk. Dit gedrag heeft ze een paar jaar niet meer laten zien. Zou ze wat onzeker zijn door die lucht wat ze rook of toch door haar oog? Ik moet even weer een beetje oplettend zijn de komende tijd.

Donderdag 7 februari

Weer ellende in huize Timmers

Echt waar! Wil gaat met Maddy en June fietsen en eerst fiets hij naar de Bavo. Daar ontmoeten onze honden een blonde Bouvier. Wil ziet dat de eigenaresse onze honden wat ontwijkt, maar wanneer Maddy met de Bouvier speelt, denkt Wil dat het geen kwaad kan. De twee zijn uitgespeeld en Wil ziet dat June naar de Bouvier gaat, die haalt ineens uit. Wil hoort een piep en vloekt inwendig. Hij ziet dat June’s oor bloedt, maar hij ziet ook al snel dat het wel mee valt. Een oor bloedt snel en veel en het lijkt vaak erger dan het is. Wil fietst door de polder en de honden lopen los met hem mee, aan de rand van de duinen zet hij zijn fiets neer en dan ziet hij dat er wat meer aan de hand is met June. Hij ziet bloed bij haar linker knie. ‘Wat is dat nu’, denkt Wil. Hij kijkt en ziet een grote wond bij haar knie. ‘Hoe kan dat nou?’, Wil kijkt nog eens goed en inderdaad het is een lelijke wond. Die Bouvier heeft toch meer uitgehaald dan hij dacht. June heeft er best last van en hij vindt het zo erg. Net weer opgeknapt en ze mag net weer een week mee en nu dit, hij kan er niets aan doen, maar hij moet echt huilen, vertelt hij later. Hoe lelijk de wond is, ziet hij thuis pas. Wat een ellende zeg, een groot gapend gat op de knie.

Naar de dierenarts….. weer!

Wanneer ik thuis kom na mijn werk word ik opgewacht door Maddy zoals gewoonlijk en Darcy, oké? Darcy staat niet zo snel klaar om mij te begroeten, zij vindt dat ik haar maar moet begroeten. Ook zie ik June op de bank op het dekbed liggen, oké? Een bibberende June. “Wat is er nu aan de hand”, vraag ik. En dat wordt mij uitgelegd. Ik schrik me rot en bekijk June’s knie. Wat ik zie is vreselijk, echt een grote wond. Dit kan niet, dit moet gehecht worden. Snel eet ik een broodje en als het half twee is bel ik de dierenarts. Na overleg kan ik meteen komen. Wil gaat mee voor de nodige spierkracht die zeker nodig zal zijn. June bibbert als een rietje, weer bij de dierenarts, weer die behandeltafel op en weer moet er gehecht worden. Annemiek ziet dat meteen, wel hoeft het niet onder narcose. Maar of June dit nu leuk vindt? Jeroen, de man van Annemiek, moet erbij komen voor nog meer spierkracht want June verzet zich hevig. Ik hoef niet zoveel te doen, dat scheelt weer veel rugpijn en pijnstillers. Wel spreek ik June moed in en ondersteun haar hoofd. Er gaan zo’n 7 of 8 hechtingen in, nadat de wond eerst goed geïnspecteerd is en schoongemaakt is. Gelukkig de laatste hechting kan erin en June mag van tafel. Ook krijgt ze weer antibiotica en ik mag een pijnstiller geven. Thuis had ik al een halve gegeven.

Nu we er toch zijn

“Heb je de uitslag van het pathologisch onderzoek al binnen gekregen”, vraag ik aan Annemiek. “Ja zeker”, vertelt ze. “Er is niet zoveel uitgekomen, we worden er niet veel wijzer van. Het is geen tumor in ieder geval en waarschijnlijk toch iets bacterieels”. “Er was niet of niet meer iets van een doorn te vinden”. Hmm, we schieten hier niet zoveel mee op, maar wel fijn dat het geen tumor is.

Erg schrikken

Eenmaal in de auto komen de emoties naar buiten, ik tril helemaal en ik moet huilen. Arme, arme June, ik vind het zo erg voor haar. Wij allemaal natuurlijk. Weer moet ze thuis blijven, weer moet ze het rustig aan doen, weer moet ze flink in de gaten gehouden worden en weer moet Ella bij haar slapen. Over 11 dagen moeten we terug komen en mogen de hechtingen eruit.

June wil niet liggen

Ze blijft maar staan, liggen durft ze niet, het doet teveel pijn. Weer geef ik een pijnstiller, gelukkig gaat ze dan even bij Ella op de bank liggen. Vanmorgen heeft ze ook de hele ochtend gestaan! Ik had met Hen en Santos afgesproken om te gaan wandelen, het zou voor June weer de eerste keer in Katwijk zijn na haar oogoperatie. June kan niet mee natuurlijk, nu ze rustig ligt besluit ik om toch maar naar Katwijk te gaan, samen met Maddy en Darcy. Wel fijn om even mijn verhaal te vertellen aan Hen. Na het korte rondje dat Ella met June loopt, wil ze weer niet liggen. ‘s Avonds geef ik nog een pijnstiller en pas wanneer Ella de kussens en de dekbedden op de grond neerlegt voor haarzelf, gaat June daarop liggen en gelukkig heeft ze wel de hele nacht geslapen. Morgen ziet het er vast heel anders uit, dan is de ergste pijn meestal voorbij.

Vrijdag 8 februari

De dierenartsrekening wordt vergoed

Na een goede nachtrust gaat het, zoals ik al dacht, een stuk beter met June. Ze krijgt nog wel een pijnstiller en we geven de antibiotica. Ella loopt 2x met haar, met de andere twee kan ze weer voorlopig niet mee. De wond ‘werkt’ wel wat, er komt wat bloed en vocht uit en het is dik. Wil spreekt de eigenaresse van de Bouvier en vertelt van de diepe wond op de knie, zij zit er erg mee. ‘s Middags komt ze langs, ze heeft haar verzekering gebeld en alles wordt vergoed. Heel aardig van haar en het is een lichte pleister op de wonde, ze had dit ook niet kunnen doen. Hoe vaak komt dat niet voor. Note: de baas van de Bouvier heeft ons bedonderd, want ze heeft de rekening nooit betaald!!

GG-trainen

Na vorige week niet geweest te zijn, gaan Maddy en ik vanavond wel trainen. Lees verder.

Zaterdag 9 februari

Geen pijnstillers meer

Het gaat steeds beter met June, wel probeert ze aan de wond te likken. Streng verboden! ze weet het ook, met een ferme “nee” van onze kant houdt ze meteen op. Een klein stukje van de wond ‘werkt’ nog steeds en ik zie een beetje etter. June is toch echt loops denken wij, haar vulva is flink opgezet, ze houdt het goed schoon en bloed verliest ze amper. We denken dat het begin deze week is begonnen.

Fazanten

Met Maddy rij ik naar Nieuw-Vennep. Ik merk dat Maddy er niet zo’n zin in heeft. Misschien toch last van schijnzwangerschap, ze zit nu in de 8e week na haar loopsheid. Ik wil toch weer eens fazanten opzoeken, het is een tijdje geleden, mede door al die toestanden met June en door de loopsheid van Maddy. Voor Haarlem vindt ik het te laat, het wordt Nieuw-Vennep. ‘Oh’, denkt Maddy, ‘maar dit is leuk’, ik zie haar opklaren als ik het parkeerterrein oprij. Het is koud en er staat een mooi windje. Ik besluit eerst helemaal naar achteren te lopen en op de terugweg kan Maddy mooi op de wind lopen.

Haas en fazanten

Maddy rent meteen de bosjes in en ik zie een haas hieruit komen. Vandaar die neus op de grond en dat wordt er niet beter op. “Wat zie ik daar?”, “is het een fazant?”. Ja zeker, hopelijk ziet hij er nog als we terug lopen. Maddy heeft veel teveel die neus op de grond. Op de terugweg loopt ze er een heel koppeltje fazanten hennen uit, die had ze kunnen ruiken. Maddy rent er achteraan. Even later vliegt de haan op. Ik zie ze aan de overkant van de sloot landen en daar gaan we ook even naar toe. Nu loopt ze er weer op, zonder voor te staan en weer rent ze er achteraan. Wel wordt ze hierdoor erg enthousiast en zie ik haar neus wat hoger tijdens de loop.

geen slagen

Ik zie dit niet terug in de loop, ze loopt niet mooi op de wind en trekt niet aan wanneer ze bij de fazanten is. June had al op grote afstand aangetrokken, dat weet ik zeker. Ik denk niet dat er veel veldwerk in zit. Toch teveel Grey Noble? Maddy rent wel en ze heeft het druk. Maar die neus gaat alleen maar over de grond, het is een echte spoorzoeker. Jammer hoor. Heeft het nu zin om in te schrijven voor veldwedstrijden? ik denk het niet. Het kan nog goed komen, wanneer ze wat ouder is of wanneer ik haar heel veel onder fazanten breng. Maar ik heb hier meer en meer te weinig energie voor en ik heb ook meer last van mijn rug en benen, het wordt wat te zwaar allemaal. Tijd om het wat rustiger aan te doen? en me op één onderdeel te concentreren? Ik denk er nog even over na.