Zondag 30 november
Laatste training
voor de winterstop en het is een leuke training, eigenlijk is het geen training. Wat is het dan wel? Lees meer. Het is koud en ’s middags heeft het de hele middag geregend, wat ze niet voorspeld hadden. Eigenlijk wilden we met een eend oefenen, maar door de regen hebben we er geen zin in en gaan gewoon naar de duinen.
Maandag 1 december
Een koude dag weer, de 3e op rij en daar moeten wij, de baasjes en de honden aan wennen. Al moet ik zeggen dat vooral June er aan moet wennen. Ella ook trouwens, hele koude handen heeft en die zijn zelfs met handschoenen niet warm te houden. Later meer.
Donderdag 4 december
Het blijft koud en somber. Gisteren stond er een ijzige wind, die is nu weggevallen en het is net 1 graad boven nul. June krijgt een ochtendje rust en dat vindt ze helemaal niet erg. Ze ligt veel liever bij de verwarming, verpest? Nee hoor. Wel heeft ze het met de middag wandeling extra naar haar zin. Maddy die rent en vliegt door de duinen en als het schemer wordt krijgt ze haar rood lichtgevende Leughti om en is zo op grote afstand te zien. Het laatste stukje, het is dan 17.00 uur geweest, lijn ik haar aan. Ella vindt dat ze nog los kan, maar ik durf het niet. Stel dat ze op een reeënspoor zit of ze graaft een konijnenhol uit en komt niet, het is echt in no-time pikkiedonker.
Vrijdag 5 december
Sinterklaas
June vindt het wel goed al die cadeautjes en maakt zich niet druk om al het kinderenthousiasme en lawaai, Maddy vindt het wel leuk en spannend ook. Het papier wat om de cadeautjes zat wordt tussen haar poten geklemd om op te kauwen en zeker niet om af te geven. Ook speelt ze nog even, tot hilariteit van mijn neefjes, als hulppiet. In de keuken vindt ze de zak van Sinterklaas en dat wordt aan het koordje weer meegetrokken de kamer in. Niet om de cadeatjes, maar om het etiketten, zo fijn om op te kauwen.
Zaterdag 6 december
Misselijk
June wil het stukje brood niet wat ze altijd krijgt wanneer ik ontbijt. Ze trekt ook een raar bekkie, is ze soms niet lekker? Hmm, ik weet het niet. Ik besluit beide dames mee te nemen naar Delft, June staat helemaal met haar staart tussen de benen, arme June. Wanneer we op de snelweg rijden zie ik Maddy heel erg kwijlen, oh zie je nou, ze is heel misselijk. Stoppen kan ik nu niet en probeer snel door te rijden, misschien redden we het. Dus niet, ik zie in mijn achteruitkijkspiegeltje dat ze aan het overgeven is. Getsiederrie, hier ben ik niet blij mee, natuurlijk kan ze er niet aan doen. Bij de tanthof zie ik een paar bekenden, Marga met Eva en Jules met zijn baasje. Ik moet eerst de kots opruimen van June, tuurlijk zijn beide kleden vies en mijn dummytas en regenbroek. Toen we van huis vertrokken regende het behoorlijk. Het is voornamelijk gras wat er uitgekomen is en dat kan ik makkelijk oprapen met een plastic zakje. Ik sluit me aan bij Marga en Annemarie, zij gaan lekker trainen en vragen nog of ik ook zin heb om mee te doen. Maar ik wil alleen wat waterwerk doen en verder lekker wandelen, we kletsen nog wat en wens ze veel plezier.
Zwemmen
Nu wel, hetzelfde plekje als een paar weken geleden, alleen nu gaat ze zonder problemen het water in. Jammergenoeg vindt ze niet de dummy in het bos, terwijl ze wel goed zoekt en dat is jammer. Samen gaan we hem zoeken. Even daarvoor heeft Maddy zonder problemen over gezwommen bij het smallere slootjes, even daarvoor hebben ze een paar fazanten gevonden. June lijkt haar misselijkheid helemaal kwijt te zijn gelukkig. Koekjes eet ze ook weer. Ik heb een kong gekocht dat geschikt is voor water en dit heb ik ook meegenomen, zodat ze het water weer een beetje leuk gaat vinden als ik het speeltje in het water gooit. En ze vindt het leuk. We gaan verder gewoon wandelen.
Hond aanlijnen!
Bij een bos zie ik ineens een haas opgaan en Maddy er achteraan, fluiten heeft geen zin. Na een tijdje komt ze inderdaad terug. Bij het meertje en de heuvel van gras loopt een jonge man met zo’n Burboel/Dog-achtige hond aan de riem. Ik wil niet dat mijn honden uit nieuwsgierigheid er naar toe lopen, dus ik roep ze en hou ze bij me. Maar die meneer blijt mijn kant op komen, ‘donderop zeg ik in gedachten’, maar dat doet hij niet. “Was dat uw honde die achter een haas aan rende?”, vraagt hij. “Ja”, antwoord ik. “En weet u dat hij helemaal daarginds liep”, zegt hij weer en maakt een armgebaar helemaal naar achteren. “Zou best kunnen”, antwoord ik. “U moet uw honde bij u houden, die hazen hebben ook hun rust nodig”, zegt hij. “Ja hoor dat is goed”, ik hou het beleeft maar inwendig kook ik en ik besluit het gewoon mee te spelen en ondertussen hoop ik dat hij zo snel mogelijk opdondert. Nou dat doet hij niet zo snel, maar ik ben klaar met hem en loop weg. Heel irritant blijft hij in mijn buurt hangen. Ik blijf rustig en maak een paar fotot’s van de honden bij het water. Is hij nu weg vraag ik me af. Shit ik zie hem nog steeds lopen en hij loopt naar het houten vlonderbruggetje. Shit ik had ook zo willen lopen, ik probeer hem van mij af te schudden. Mijn ervaring leert dat dit soort mensen nooit zo ver en lang met hun honden lopen. Ik loop nu wel verder dan ik van plan was, maar ook dit is een mooi gebied. Tuurlijk heb ik de honden geen seconde aangelijnd, schiet op man. Gelukkig heb ik hem niet meer gezien.
Het is toch wat
Blijk ik in de buurt gelopen te hebben waar Ger ook liep, raar! Ik heb wel iemand horen fluiten, maar niets gezien. June reageerde hier wel op en rende weg, ze is het spoor natuurlijk achterna gegaan en zo kwam ze Guusje van Ger tegen. Maar Guusje kent ze niet zo, ze had natuurlijk Dyma verwacht met wie ze naar Engeland is geweest. Hoe weet ik dit allemaal? Op het moment dat ik achteruit wilde rijden het parkeerplaats af, zie ik Ger bij zijn auto staan. Snel komt hij naar me toe en al pratend komen we erachter dat we elkaar mis gelopen zijn. Ik was alleen niet zo praterig want ik stond midden op de weg en vind het nooit fijn als er geen auto’s langs kunnen.
Auto
De honden bouwen weer mijn hele auto om, alle kleden duwen ze opzij en overhoop om zo een holletje te maken waar ze in kunnen liggen. Grr. Gelukkig heeft June weer een gezonde eetlust en heeft ze nergens meer last van. Ja van de brandnetels, beide honden. Eenmaal thuis en na het eten schrapen ze over de grond, likken ze aan de voeten, rollebollen ze over het tapijt en dit alles omdat de voetzooltjes pijnlijk zijn door de brandnetels. Ik pak mijn paardenmiddel en een washand, ik besprenkel het washandje goed nat met….. natuurazijn. Jawel, het prikt even en daarna helpt het echt en gaan ze heerlijk slapen.