Zondag 8 februari

115sized_IMGP0625We gaan voortvarend van start. De trainer gaat slepen uitzetten met een gans, dit neemt veel tijd in beslag en hij wil dat we aan de gang blijven. Laat ik dat nu ook graag willen. Hij instrueert de hulptrainers wat ze moeten doen en wijst twee locaties aan waar oefeningen gedaan kunnen worden. Bij Pauline komt het appèl aan bod en bij Bob ‘het verloren zoeken’. Zelf gaat hij met Chiel de slepen uitzetten. Lees meer.

Maandag 9 februari

Vorige week niet geweest door de zenuwblokkade bij mij en vanavond is het gewoon weer Gedrag en Gehoorzaamheidscursus, al moet ik me er wel toe zetten. Het is de spelavond en Maddy heeft er zin in. Lees meer.

Dinsdag 10 februari

Verdwenen

Van de aardbodem verdwenen. Het duurt nu wel erg lang eer Maddy terug is, eerst gaat Ella kijken en dan ik. Ik daag June uit om ook te zoeken, maar zij vindt het wel best. In het stuk duin tussen het wandelpad en fietspad horen of zien we niets. “Zou ze het fietspad overgestoken zijn?”, zeg ik tegen Ella. We besluiten toch om het gedeelte van de duinen aan de overzijde van het fietspad af te speuren. Alleen is dit erg onoverzichtelijk en groot. Via het fietspad kijken we of we Maddy zien of horen, vooral horen. Ella kijkt naar recht en ik naar links, het wordt steeds later en nog even dan is het donker. We lopen een heel stuk van het fietspad af, voortdurend fluitend en roepend. Niks! We uiten onze bezorgdheid, “waar zit ze toch”. Ella besluit om weer naar het wandelpad te gaan, immers er wordt vaak gezegd dat je hond naar de plek gaat vanwaar zij vertrok. Ik zoek nogmaals het fietspad af, nu terug lopend. Wacht eens, hoor ik wat? Het is nu echt bijna donker. Jazeker, ik hoor geritsel en het gekraak van takken. Dit is een té sterk geluid voor een vogel of konijn. Zou het? Even later zie ik iets grijs verschijnen, ja hoor het is Maddy. Godzijdank, wat ben ik blij. Ik lijn haar meteen aan en roep naar Ella dat Maddy er weer is. We zijn beiden zeer opgelucht.

Donderdag 12 februari

215sized_IMGP0670Annabel Isa van ’t Harde Pad

Vanmiddag zien we Marjon en Isa weer een keer, het is veel te lang geleden. We gaan naar Langevelderslag en lopen eerst over het strand. Tuurlijk moeten er foto’s gemaakt worden, de twee zusjes June en Isa naast elkaar. Maddy probeert te bazen over Isa, maar zij laat dat niet toe. Gelijk heeft ze, respect voor de oudere! We zien herten in de zeereep, dit heb ik nog nooit gezien. Voor de zekerheid lijn ik Maddy aan. Net zijn June en Maddy al de zeereep ingerend, ze mogen veel van mij en krijgen veel vrijheid, maar ze mogen niet in de zeereep. Trouwens het mag ook niet. Gelukkig komen ze al snel terug. Ik laat Maddy toch iets te vroeg los, want ze ruikt de herten en rent weer richting de zeereep. Maar nu staat er wel hoog prikkeldraad, net was dit helemaal bedolven onder het zand en hadden ze een vrije doorgang. Ja Maddy dit is andere koek, ze durft het niet aan en komt onverrichte zaken terug.

Prikkeldraad

Toen Maddy nog erg jong en onervaren was, dacht ze dat ze dóór het hoge prikkeldraad kon lopen. Wist zij veel dat die prikkels gemeen zeer doen en wonden maken. Ze liep er vol tegenaan en kwam wel aan de andere kant van het prikkeldraad terecht. Gillen, gillen en Ella en ik in paniek. Ik wurmde me ook door het draad heen en inspecteerde de schade. Een grote wond op haar borst en been. Net niet groot genoeg om te laten hechten. Oh oh wat ging ze tekeer. Maar ze heeft het nooit meer gedaan, ze heeft nu veel respect voor hoog prikkeldraad!

215sized_IMGP0679Baasje is het belangrijkste

Isa is niet zo’n jager, zij houdt het liefst haar baasje in de gaten, dit is altijd zo geweest. Wel is ze gek op stokken sjouwen, hoe groter hoe liever. Water vindt ze ook heerlijk. Maddy en June verkennen de duinen en hebben het enorm druk. Regelmatig moeten we weer op Maddy wachten, omdat ze een hol uitgraaft.

Na afloop drinken we koffie en chocolademelk in mooie hondvriendelijke restaurantje van Nederzandt. Het was erg gezellig, het weer was heerlijk.

Vrijdag 13 februari

Louis

Vanmiddag bereikte mij het vreselijke nieuws dat Louis van der Lans is overleden. Kees stuurde een app’je. Louis overleden! Een bedrijfsongeval, hoe en wat weet ik niet, Kees probeert dit te achterhalen. Al 3 jaar een trainingsmaatje van me, Aliz – zijn Viszla draadhaar – is een echt maatje van Maddy. En ze betekent alles voor Louis, heel gedreven, fanatiek dat was Louis. Ik vond het heerlijk om met hem te trainen, aardig, grappig, brutaal, maar ook serieus als het om het echtie ging. Louis ik kan het nog steeds niet geloven, ik kan het niet geloven dat ik je zondag niet zie, nooit meer. Afgelopen zondag vroeg je nog of ik zin had om naar Frankrijk te gaan. Ik kreeg koffie van je en ik wilde een bon geven: “volgende krijg ik een bakkie van jou”, zei je tegen mij. Wat een drama voor Pauline en dochter Elise en zijn andere kinderen, voor Aliz, Louis was alles voor haar en hij had nog zo veel plannen. Ik zal je zo missen. Heel veel sterkte familie, vrienden en trainingsmaatjes.

Gans

Ella en ik trainen s’middags nog met een gans en dat gaat heel goed. Al blijft Maddy het beestje in de hals pakken, maar June heeft er ook meer moeite mee dan normaal.

Zaterdag 14 februari

De hele dag maalt het overlijden van Louis door mijn hoofd, wat is er toch gebeurd? ik probeer iets te vinden op nieuws sites in de buurt, ik weet dat hij met een project in de Zilk/Hillegom bezig was. Maar ik kan niets vinden. Nog steeds kan ik het niet geloven.

Nieuw-Vennep

Maddy, June en ik rijden naar het natuurgebied nabij Zwaanshoek. Hopelijk zijn er wat fazanten, het is er nog steeds heel nat en vreselijk modderig. Veel kapot gereden stukken groen door kranen. Het is nu wel duidelijk wat er komt, een brug naar de overzijde van de drukke weg naar het andere groen gebied. Dat is niet verkeerd. Een paar fazanten, maar niet allemaal voorgestaan. Maddy staat prachtig voor, het blijkt een koppeltje kleine vogeltjes te zijn…  June staat ook heel mooi voor op een haan. Maddy misschien ook nog, maar dat heb ik niet gezien, ik zag de fazant opvliegen.