Afscheid van June
Lekker blikvoer
Alles echt alles moeten we uit de kast halen om June aan het eten te krijgen. Ik ga weer naar de Hano, ze zijn aan het verbouwen en ik zie dat de keuze van blikjes met vlees enorm is toegenomen. Ik kies voor 1 bakje Ceasar, 1 van een onbekend merk en 2 van Hill’s en de laatste valt erg in de smaak bij June. Ze eet het graag op, zelfs met wat brokken. Het is vaak van korte duur, wanneer de nieuwigheid er van af is, trekt ze haar neus er weer voor op.
Skinny
Ze is zo mager, als ik haar aanhaal is het gewoon eng om die botten te voelen. Dit is natuurlijk geen goed teken, ze teert letterlijk weg. Ze heeft mastocyten, maar ik denk dat nu vooral de ziekte van Cushing opspeelt. De tumor zal ongetwijfeld gegroeid zijn, dat kan niet anders na 2 ½ jaar. Ze drinkt ook weer meer en is incontinent. Ella slaapt ’s nachts al een tijdje bij haar, omdat ze zo vaak naar buiten moet om te plassen. Ze ligt dan vrijwel de hele nacht bij mijn moeder op de bank. Mijn moeder heeft het graag voor haar over en dat bewonder ik enorm. Stiekem denk ik dat mijn moeder het wel gezellig vindt. Zeker nu mijn vader niet meer thuis woont.
Maandag 27 november
Niet staan
June kan niet overeind komen, wat is dit nu? Ik zag de laatste week wel dat ze steeds moeilijker overeind kwam, daarom kreeg ze een kwart pijnstilling. Nu lukt het helemaal niet. We proberen haar te helpen, maar ze wil niet en laten haar liggen. ’s Nachts heeft ze veel geplast dus dat zit wel goed. Na mijn wandeling met Maddy en Blaine vertelt mijn moeder dat June met hulp overeind is gekomen, de pijnstilling doet zijn werk. Eten wil ze niet, eigenlijk wil ze alleen liggen. Een zielig hoopje ligt er nu in de mand. “Wat moeten we nu”, vraag ik aan mijn moeder.
Mijn broer
We moeten een beslissing nemen, zo kan het niet langer en ik vind gewoon dat een hond van ons niet onnodig mag lijden. Ook al is het nog zo moeilijk voor ons, onze hond is het belangrijkst. Ik moet naar het ziekenhuis en ik mag niet rijden. In de auto bespreek ik de situatie van June met mijn broer en schoonzus en zij vinden dat het genoeg is, ze schrokken enorm hoe ze er nu uitziet. Ook bespreek ik wat te doen wanneer June overleden is. Het liefst wil ik haar begraven, maar dat gaat niet meer nu pa het niet meer kan doen en niet meer op het kerkhof werkt. Eénmaal thuis kan June weer wat beter opstaan. Ik moet medicijnen hebben voor June, “wat doen we?”, vraag ik aan mijn moeder. Na lang overleg besluiten we om June te laten inslapen. Het zou anders alleen maar uitstel worden en daar is ze zeker niet bij gebaat.
Dierenarts
Rond 13.30 uur ben ik bij de dierenartspraktijk en gelukkig zie ik de dierenarts net een behandelkamer ingaan. “Kan ik even met je praten”, vraag ik . Ik leg de situatie uit en vraag of ik nog even met June langs moet komen. Gelukkig hoeft het niet van haar, ze vertrouwt mij en we kennen elkaar al zo’n 26 jaar. Heel fijn voor June ook, ze is panisch voor de dierenarts en autorijden is ook niet meer haar hobby.
Afspraak
Woensdag komt de dierenarts langs rond 16.00 uur, zodat June in haar eigen mand in haar eigen huis kan inslapen. En nu komt het moeilijke over twee dagen is June er niet meer. We proberen het haar zo aangenaam mogelijk te maken. Ze krijgt lekker eten en ze eet het allemaal. Zal je altijd zien en de twijfel neemt weer toe. Nemen we de juiste beslissing. Oh het is toch zo moeilijk allemaal. We zorgen dat ze geen pijn heeft en ze krijgt dagelijks de volle dosering. Wij hebben verder tegen niemand wat gezegd, wat dat betreft zijn we heel erg privé.
Zusje van June
Het baasje van Arca, zus van June, reageert naar aanleiding van mijn blog. En ze wenst ons heel veel sterkte, ze schrijft het precies op de dag dat we afscheid hebben genomen van June. Zo lief. Ook het baasje van Luna, een overleden zus van June, vraagt hoe het met June gaat.
Woensdag 29 november
Wat een rotdag! Ik ga wel trainen met Blaine maar zeg niets. Ik kan en wil er niet over praten, het is te moeilijk. Wel ga ik vroeger naar huis om bij June te zijn, ze is vaak incontinent en moet veel plassen. Ik loop het allerlaatste rondje met June en daar geniet ze nog van. ’s Middags slaapt June bij me op de bank en ik lig te lang. Het plan was om Maddy en Blaine voor 16.00 uur uit te laten. Het lukt me niet en besluit om deze kostbare tijd met June door te brengen. Het lijkt wel of Maddy wat merkt en troost zoekt. Steeds probeert ze bij me te liggen en ik wil dat June nog even bij me komt.
Pa
Mijn moeder is ook op tijd thuis en ze heeft niets tegen pa gezegd, ze kon het niet. De dierenarts komt precies op tijd aan. Dit alles is zo onwerkelijk en definitief. Ik kan mijn tranen goed binnenhouden gelukkig. Blaine moet niet veel van de dierenarts hebben, zeker niet nadat ze naar haar tanden gekeken heeft. Het lijkt wel of zij ook iets vreemds ruikt ofzo. Maddy is rustig en ligt in de mand. Eerst drinken we koffie en praten over June. De dierenarts ziet ook dat ze er heel slecht uitziet. En vertelt dat ze het toch nog goed volgehouden heeft met de medicijnen en de mastocyten.
Het is tijd
De dierenarts pakt haar tas en maakt een spuit klaar. Eerst krijgt June een slaapmiddel. De dierenarts (Annemiek) wil graag dat June in haar mand gaat liggen. Maar dat gaat niet zomaar, tot op het laatst koppig en eigengereid. Ik zie dat ze al slap in de benen wordt en laat haar liggen. Ze is heel rustig, echt heel rustig. Blaine vindt het nog steeds wat eng, Maddy komt erbij liggen en ik zit bij June. Even later komt ook Blaine erbij liggen, dicht bij mij. June is diep in slaap, heel ver weg is ze en ze ligt er nu ontspannen bij. Het valt Annemiek meteen op dat ze niet meer zo verkrampt is, nu zie je ook de ribben niet meer zo erg. Uiteindelijk krijgt ze de definitieve spuit. Heel rustig en zacht slaapt ze voorgoed in, vredig met haar baasjes om haar heen en de honden. Het is mooi dat haar leven zo afgesloten kan worden.
Dierenarts
Samen met de dierenarts praten we nog wat na over June’s leven en over pa. Ook geeft ze aan dat het uitvaartcentrum had gezegd dat ze voor 19.00 uur hier zouden zijn en ze zouden nog even bellen. Rond 17.30 neemt Annemiek afscheid van ons en geeft voor de zekerheid nog haar mobiele nummer. De lieverd.
Dierenuitvaart
Wat nu? Wat doen we met de crematie? Niets bijzonders, wij zijn niet zo van de urnen, zelf uitstrooien en afscheid nemen in het crematorium. Van nu af aan leeft June in mijn hart en gedachten en daar heb ik geen urn met as voor nodig. De chauffeur van de dierenuitvaart komt binnen. Nu wordt June opgehaald en is het echt definitief. Ik had een dekentje over June heen gelegd, ik vind het altijd zo erg als ze zo snel koud worden. Ik vind het wel fijn dat June in een mandje wordt neergelegd, met het dekentje over haar heen. Nu komen de tranen wel. Tot nu toe was het net alsof ze sliep en was ze nog bij ons. Nu is ze weg.
De leegte! Vreselijk. Ik ga naar de zolder en daar krijg ik een enorme hartverscheurende huilbui. Wanneer ik ’s avonds laat naar bed ga staart een lege mand mij aan……
Mijmeren over haar leven
Ze heeft het geweldig gehad, maar ook veel meegemaakt. Het begon al met 5 maanden toen ze net als Jeska gif had gegeten. Ze was zo ziek en we vreesden voor haar leven. Gelukkig kwam ze er bovenop. Dan natuurlijk het verlies van haar rechter oog, door een ongeluk. Vreselijk, echt vreselijk was dat. Ik vergeet nooit meer hoe ze na de operatie in de auto op weg naar huis loeide als een wolf in de nacht. Het ging door merg en been. Helaas kreeg ze net als Darcy en een aantal zussen mastocyten en de eerste twee zijn op 4-jarige leeftijd weggehaald. Daarna hebben we het niet meer gedaan. Op haar negende kreeg ze de ziekte van Cushing, dit was wel de doodsteek en ze is nooit meer helemaal de oude geworden. Tuurlijk door de Ventonyl knapte ze op, maar nooit meer zoals ze was. Ook moest haar baarmoeder nog verwijderd worden, ze had cysten op de baarmoeder en ze verloor veel pus. Ook dit kwam door de Cushing.
Geluk
Gelukkig hebben we veel leuke dingen meegemaakt. June was voor mij de eerste hond met wie ik jachttraining ging doen. We hebben veel m
eegedaan aan proeven, veldwedstrijden, jachtdagen. Door June heb ik zoveel nieuwe mensen leren kennen, die herinneringen blijven altijd. June en ik hebben het ech
t leuk gehad als we samen op pad gingen. Onvergetelijk. Ze was zo’n schat, ik heb nog nooit een grommetje van haar gehoord. Ze was wel waaks, niemand kwam aan haar baasjes. En ze verdedigde dat wat van haar was. De jachttas, wild, de auto, ze liet meteen blijken dat ze niet gediend was van vrijpostigheden van andere honden. De laatste tijd trok
ze ook steeds meer naar mijn moeder toe, wanneer ze bij haar op de bank lag was ze helemaal gelukkig. Op mijn vader was ze ook altijd stapel en hij won van mij, daar kon ik niets tegenin brengen.
June, mijn June, onze June.