Woensdag 2 oktober 2013
Gisterenavond heb ik toch maar aan Wil gevraagd of hij zin heeft om mee te gaan. Met June hoefde ik het niet te proberen, want June is erg op pa gericht, maar Maddy is helemaal op mij en ik durf het wel aan. “Alleen als je denkt dat het echt kan”, zegt Wil. “We wagen het erop en anders kan ik altijd jou nog de schuld geven”, antwoord ik lachend. Heel vroeg staan we ‘s woensdags op, ik geef de honden eten, want tuurlijk gaat June mee en om 06.15 uur rijden we weg. Zo hopen we de files voor te zijn en dat zijn we ook. We kunnen goed doorrijden en komen ruim op tijd aan in Steenbergen. Daar weet ik een plekje waar we even de honden kunnen uitlaten. We zijn de eersten en langzaamaan druppelt iedereen binnen. Veel bekenden en wat nieuwe gezichten. Het is een Kampioenschaps Veldwedstrijd en een Jeugdveldwedstrijd. De keurmeester is de heer Antonissen en die ken ik nog van vorig jaar.
Naar de velden
De loting is bekend van de open klasse en de loopvolgorde van de jeugdhondjes wordt aangehouden zoals het in de catalogus staat. Tot mijn schrik zie ik dat ik als eerste aan de beurt ben met Maddy. Ik vind dit echt niet leuk, ik wil eerst nog even kijken hoe de anderen het doen en de eerste loop is vaak goed te zien door de omstanders en daar word ik een beetje zenuwachtig van en dat ben ik al genoeg. Toch mag ik niet klagen, want het is pas de tweede keer dat me dit gebeurt. We rijden naar de velden in een lange kolonne, het is zaak om goed bij elkaar te blijven, want het is nog een eind rijden.Het komt me hier bekend voor, ik zie de grote brug, dit lijkt wel het gebied waar June en ik vaak mee geweest zijn met de jacht. En het klopt ook, ik zie het hek, het huis, de schuur waar we verzamelen en koffie drinken. Eén ding weet ik zeker, hier zijn mooie velden met genoeg wild. En ook dat klopt. Met z’n drieën, Fred met Belle, ik en Maddy en de heer Spanje met z’n Heidewachtel Gitte, nemen we plaats in de achterbak van de auto van Rob de veldbegeleider. Maddy heeft geen moeite met erin springen, dat doet ze met het grootste gemak en de honden zijn vriendelijk. Zo rijden we naar de andere kant van de velden, want de wind komt uit het Oosten.
De eerste loop
Maddy en ik krijgen een veld toegewezen met bloemen! oké? Helaas geen bieten, weer laag spul met het gevaar dat Maddy’s neus teveel naar de grond gaat. We starten, ik probeer dat te doen wat ik geleerd heb bij Cor. Toch zijn de eerste slagen wat rommelig, maar dan komt ze in een goed ritme, ze jaagt ruim, maakt mooie slagen en haar kophouding is goed. Dit ziet er belovend uit, zelf zou ik graag wat meer willen bewegen naar rechts en links, maar dit gaat niet omdat ik tussen de bloembedden loop. Ik stap niet zo makkelijk met mijn korte pootjes over een bloembed heen, maar het gaat goed en voor nu is het nog niet nodig. Dit niveau houdt ze niet genoeg vast en nu krijg ik wat aanwijzingen van de keurmeester. Ik moet wat meer rechts lopen en dan weer meer naar links. We mogen het veld helemaal uitlopen, geen probleem met deze begroeiïng en wanneer we 90% gehad hebben steekt Maddy ineens recht vooruit. Wat doet ze nu? Fluiten kan ik niet, want ik merktte net dat ik mijn fluit verloren ben. Ik zie daar wel twee voorjagers staan met hun honden, waarvan één een Weimaraner is. Ze zou toch niet denken dat dit June is? Ja dus want ze rent zo naar de Weim toe, ik roep haar en gelukkig komt ze weer. Vanaf nu is haar loop rommelig, ze is uit haar concentratie, heel jammer want het ging zo goed. We zijn bijna aan het eind van het veld en ik hoor de toeter van de keurmeester. In plaats van komen gooit Maddy zich ineens naar links en rent voluit die kant op. Tot voorstaan komt ze niet, het wild is te ril. Een hele klucht jonge Patrijzen vliegt op, wat een spektakel. Maddy blijft doorjagen en weer stuit ze op een koppeltje Patrijzen, wat kleiner deze keer en weer te ril. 
Shit, shit, shit had ze dit in haar beurt gehad en had ze iets meer de tijd genomen dan had dit wat moois kunnen zijn. Maar het is buiten haar beurt. Komen doet ze niet meer, een fluit heb ik niet en ze heeft lak aan mijn geroep. Normaal zou ik dit achterwege laten, want ik weet dat dit toch geen zin heeft. Maar ja nu moet ze komen, zeker in een wedstrijd, het is wel een jeugdwedstrijd dus ik heb wat credit. Ik vraag aan wat voorjagers of ze willen fluiten en na een tijdje komt ze eindelijk en kan ik haar aanlijnen. Maddy heeft het naar haar zin gehad, normaal vraag ik altijd naar het commentaar van de keurmeester, maar hij liep al voor mij uit en ik heb hem niet meer gezien. Wel riep hij nog dat we vanmiddag weer mogen lopen. Maddy heeft het stukken, stukken beter gedaan dan vorig jaar en ik ben trots op haar. Tuurlijk baal ik van dat wild, maar aan de andere kant heeft ze nu wel een keer succes gehad in het veld en dat is ook belangrijk.
De overige honden
Fred met Belle en dhr. Spanje met Gitte zijn na mij aan de beurt, wild hebben ze genoeg, maar ook voor hen zijn de patrijzen erg ril. Ik heb genoten van nog een Heidewachtel en de Grote Münsterlanders. Ook Djozie, een Weimaraner van Edwin en Esther heeft een aardige loop laten zien, alleen steekt ze wat teveel naar voren tijdens haar loop, maar animo genoeg. Ik ken dat steekgedrag van June. Van een paar honden heb ik de loop niet gezien. Pa baalt enorm dat hij Maddy niet aan het werk heeft gezien, met een paar andere moet hij de fazanten uit het mais de velden in jagen. Bijna alle honden komen aan de beurt voor de lunch, alleen de Grote Münsterlander van Linda niet.
Een tweede loop voor alle honden
Na de heerlijke, overvloedige lunch krijgt Linda een mooi veld toebedeeld met haar hond en ze loopt mooi. Wel krijgt Linda veel aanwijzingen van de keurmeester, ook dit herken ik. Het is een beetje onduidelijk hoe de loopvolgorde nu is. “Eerst de honden die geen wild hebben gehad en dan de rest”, zegt de k
eurmeester. Hij beoordeelt Maddy ook als ‘een hond die wild heeft gehad’, al was het na haar loop. Ik hoorde later dat Djozie veel beter heeft gelopen tijdens haar tweede loop, Fay kwam niet los, evenals Mali. Verder heb ik veel werk niet gezien, ze zijn te ver weg. Het duurt lang allemaal, ik moet het in de gaten houden en regelmatig vraag ik aan de veldbegeleider hoe het zit en hij houdt me op de hoogte. Eén ding is duidelijk alle honden krijgen genoeg kans en dat is prijzenswaardig. Maar komen wij nog aan de beurt? Maddy, Belle en Gitte. Het is al 15.30 uur! En ja, ook wij krijgen nog gewoon een tweede loop, echt super. Weer gaan we met z’n drieën de laadbak in en rijden naar een mooi veld. De keurmeester zegt dat ik niet zo ver naar links moet lopen, want daar is een tractor en daar is toch geen wild, later hoor ik dat er mooi wel een koppeltje vechtende hanen zat…. Maddy loopt niet zo mooi als vanmorgen, vooral het begin niet. Er zitten mooie stukken bij, mooi ver naar links rent ze, maar weer geen wild. Bij de randjes aan de rechterkant gaat haar neus teveel naar beneden en op een gegeven moment loopt ze niet goed genoeg meer, ik hoor de toeter en lijn haar aan. De keurmeester zag haar graag wat meer ‘op het randje’ lopen. Ja ik ook, maar toch ben ik tevreden, ze heeft goed haar best gedaan. Vooral als ik het vergelijk met vorig jaar.
Mooi punt
Belle van Fred laat een heel mooi parcours zien, mooi ruim en dan staat ze ook nog prachtig voor op een fazant en ze krijgt er een 1e plaats met een Uitmuntend voor. Gitte, de Heidewachtel, loopt ook mooi, maar geen wild.
Het was een mooie dag, de keurmeester krijgt complimenten voor zijn aanpak dat hij alle honden genoeg kansen geeft. Zie de website van de Weimaraner Vereniging voor de uitslagen. Een mooie dag was het met mooi hondenwerk en bij sommige wat minder, prachtig weer en mooie resultaten.