2014 week 43

Zondag 19 oktober

Dortmund

Met Steef en Amore gaan we naar de hondententoonstelling in Dortmund. Steef rijdt, een ongekende luxe, ik mag een keer meerijden, yeahhh. Het is 2.30 uur rijden, Amore, de Bracco Italiano, is om 11.00 uur aan de beurt en Maddy om 13.15 uur.  Steef is 07.15 uur bij mij, we laden de auto in, want we nemen van alles mee. De bench, voor het geval er geen vaste benches zijn en ik mag mijn kar meenemen. Een rugtas met de nodige spullen dragen is te zwaar en die bench krijg ik ook van zijn leven niet mee. Steef heeft natuurlijk haar eigen spullen en normaal gaat Ella of Wil mee om mede te sjouwen.

Heet

Wat wordt het voor een weer, warm of toch wat frisser, regen is er ook voorspeld. Steef neemt nog een jurkje mee, ik een colbert en een bodywarmer. We hebben beiden een fleecejack aan. Dit hebben we achteraf allemaal niet nodig gehad, de jassen hadden we thuis kunnen laten, evenzo de bodywarmer, het is bloedheet in Dortmund. We zweten ons rot, vooral in de ring en tijdens het shoppen.

Amore

Doet het heel goed in de ring, hij staat goed en loopt heel mooi. Dat vindt de zwijgzame keurmeester ook, want hij wordt beste jeugdhond. Kan hij wel praten? De keurmeester, vreemde meneer.

Maddy

Wie showt Maddy, ik zou heel graag willen dat Steef haar showt. Met haar lange benen, loopt Maddy vast niet in telgang. Steef oefent even en inderdaad, zelfs in gewone pas loopt Maddy al in draf, Steef loopt met ruime stappen, daar kunnen die muizen stapjes van mij niet tegenop.

Truckendoos

Ook heeft Steef een trucje, dit gebruikte ze altijd bij Mauro, hij was ook zo’n telganger en heeft toch genoeg show titels behaalt. Steef doet het dunne slipkettinkje hoog om Maddy nek, met het koordje omhoog. Wanneer ze begint geeft ze een heel klein rukje omhoog. Dit maakt Maddy alert en zo verwisselt ze haar stap en loopt mooi in draf. Ze loopt heel mooi met Steef mee. Voor mij is de keuze gemaakt en Steef mag het proberen. Ik beloof dat ik haar weer zelf uitbreng in Bleiswijk, nu ik weet wat het beste werkt.

3 Uitmuntend

Het is een sterk veld, mooie Weimaraners en Maddy staat in de Openklasse met nog 3 teven en niet de minste. Eén teef vindt ik niet zo mooi en laat zij nu eerste worden. De keurmeester heeft een duidelijke voorkeur voor het Amerikaanse type. Steef brengt Maddy goed voor, ze staat goed en loopt als een zonnetje, echt heel mooi. Helaas is Maddy een beetje truttig door de schijnzwangerschap, ze laat te weinig pit zien. Maar daar heeft Bonnie ook last, hoor ik haar handler later zeggen. Het werkt het beste wanneer Maddy mij ziet, zo is ze rustig en staat mooi. En ze wordt derde, hier komen we niet voor, maar ik ben best tevreden. Dank je wel Steef.

Shoppen

Hierna gaan we shoppen, wat een standjes en wat is het groot, echt mega. Het is heel druk ook en heet. Steef koopt een mooi tuigje voor Mauro voor het fietsen, ik koop snoepgoed, pens staafjes en natuurlijk een mooi jachtlijntje. Een oranje lijntje, ik hoor het commentaar al van Wil. Het is een vrij kort lijntje, handig voor de trainingen. Mis blijkt de volgende dag, Marrie, instructrice van de GG, vindt het veel te kort. Nou lekker dan!!

Erering

Familie van Amore, Moos, is bij de Bracco’s beste hond geworden en moet de erering in, dit is rond 17.15 uur. Tuurlijk wil Steef dit zien en ik ben ook benieuwd, helaas kon hij er meteen weer uit. Leuke bijkomstigheid, de Weimaraner wordt 3^e in rasgroep 7. Het is een reu uit Frankrijk van Benedicte, een prachtige nog jonge reu. Toen hij vanmorgen arriveerde was ik meteen weg van hem. Hij is een zoon van Scuba Harper. Hij doet het goed, want hij wordt 3^e in de eindkeuring van de rasgroep. Goede reis terug gehad, rond 21.00 uur zijn we thuis.

Zweetspoor

Graag zou ik zelf met June zweetwerk willen doen, maar dat red ik niet, het is te veel. Het afgelopen jaar, misschien langer, heb ik verschillende keren tegen Wil gezegd of hij het wil doen. Weinig enthousiasme. Bloed hadden we allang in huis, daar had Ella voor gezorgd.

Proef

9 november is de Sleep- en Zweetproef van de Weimaraner en met dit in zicht krijgt Wil ineens het brillante idee om te gaan oefenen met June met zweetsporen. Alleen een beetje laat, 5 weken van te voren is niet veel. “Wat moet ik nu?”, klaagde Wil, June is geblesseerd en ik moet toch echt een spoortje lopen. “Euhh ja pa, je had het wat eerder kunnen doen”.

Het gaat gebeuren

’s Morgens legt Wil een spoor uit en eind van de middag kan June het uitlopen. Ik rij met Steef mee naar Dortmund, dus hij heeft de auto. Wil is gematigd optimistisch, het kan stukken beter, maar voor een eerste keer acceptabel. Het is niet helemaal de eerste keer voor June. Toen ze 4 jaar was heeft ze een uitstekend spoor uitgewerkt van een paar uur oud.

Maandag  20 oktober

De arts van de St. Maartens kliniek belt om te horen of de spuiten helpen. Nog niet echt en we geven het nog 4 weken langer de tijd, voordat we verdere actie ondernemen. ’s Avonds GG-training. Lees verder.

Dinsdag 21 oktober

Gelukkig gaat het goed met June, haar ontlasting is weer goed, ook na het eten van gewone brokken. En van haar rug heeft ze geen last meer. Ze loopt weer en rent ook, niet zo veel, dat doet ze niet meer, maar met de fiets gaat ze nog niet. Dus Ella loopt ook nog een paar keer ’s morgens met haar.

Woensdag 22 oktober

Het is slecht weer, het stormt en regent veel dezer dagen, dat is wennen en afkicken na al die mooie dagen.

Donderdag 23 oktober

Met Henny spreek ik af om te wandelen, net als de vorige keer spreken we af op het grote parkeer terrein. June gaat ook voor het eerst weer mee op een grote, lange wandeling. En Maddy? We hebben haar bijna niet gezien.

Vrijdag 24 oktober

Er moet getraind worden met wild, elke keer vergeet ik het uit de vriezer te halen. Maar vandaag niet en wat gebeurt er? Heeft Wil het weer in de vriezer gelegd. Wil had, om zelf te oefenen met June, donderdags een sleepeend en konijn uit de vriezer gehaald. Vandaag beseft hij dat hij het er te vroeg heeft uitgehaald en legt het weer in de vriezer. Hij vindt het vreemd dat er ineens 3 stukken wild ligt, maar ach wat maakt het uit en legt alles weer in de vriezer. Wat moet ik nu? Ik kom er om 14.00 uur achter, Ella eigenlijk, en haal toch maar een eend eruit. We zien wel. Met een redelijk bevroren eend doen we apporteer oefeningen en een paar ‘verloren zoekjes’, prima gaat het.

GG

Ook dit moet ik oefenen voor het examen 8 november, volgen, terugplaats, zitten, het gaat best aardig.

Zaterdag 25 oktober

Vandaag zien we Dido met haar baasjes Sjaan en Marrie en maatje Winna. Ook Ger, Ria en Guusje zijn van de partij en we gaan wandelen in Hitland. Leuk tijd niet geweest en ik weet de weg. 11 uur spreken we af en dat halen we, maar in Capelle gaat het gruwelijk mis, het blijkt toch lastiger te zijn om de weg te vinden. We verdwalen hopeloos, Wil maakt het er ook niet beter op. Een lichte paniek komt over me heen, ik weet het echt niet meer. De TomTom ook niet volgens mij. Ik heb de weg ingetikt, maar we hebben geen nummer, wie weet stuurt ie ons de verkeerde kant op, ik herken niets hier. Marrie belt om te vragen waar we blijven, Ger krijg ik ook aan de lijn. Ik snap niks van zijn uitleg en krijg een straatnaam van hem. Ik tik dit in, niets, de TomTom herkent dit niet. Wat nu? Ik weet het echt niet meer en word licht hysterisch nu. Toch maar weer die eerdere weg op en wat blijkt? We hadden gewoon de weg moeten blijven volgen, ineens zie ik de 3 rode gebouwen waar Ger het over had. En ruim een half uur te laat rijden we het parkeerterrein op. Oh oh, wat een ellende. Ik kan me er in het begin nog niet overheen zetten, gelukkig geniet ik later wel van de wandeling, de hondjes en het gezelschap.

Vetbulten

Helaas heeft Dido mastocyten erbij gekregen en 2 enorme vetbulten, ze is nog te jong voor die grote bulten. Marrie en Sjaan laten ze binnenkort weghalen. Bij Marrie en Sjaan krijgen we koffie en heerlijke appelgebak. Thuis moet ik even controleren waar het mis ging, ik had veel langer door moeten rijden op de weg na de afslag van de snelweg en dan pas links. Ik ben te vroeg links afgeslagen, mede doordat Wil loopt te tetteren dat ik meteen al fout ben gereden. Mannen!! Oké ik ook en ik ga er nooit meer vanuit dat ik de weg wel weet, zeker niet na er 3 jaar niet meer geweest te zijn. Zo goed is je geheugen niet Liaan.